Anne verrast mij. En dat doet ze goed…
We starten in Mu.ZEE, een kunstmuseum aan zee.
Om vervolgens hoogst toevallig in Beau Site op de zeedijk
tussen het Kursaal en de Rock Strangers te aperitieven.
Vervolgens dineren bij ’t Groote Huys.
Om tenslotte omvergeblazen te worden door het cultuurcentrum De Grote Post
en de geprogrammeerde dansvoorstelling What the body does not remember van Wim Vandekeybus & Ultima Vez.
Ontzettend origineel ongewoon opmerkelijk Oostende!
25 jaar geleden brak Wim Vandekeybus met zijn Ultima Vez door. In 1987 dus. Ik was toen welgeteld 4 jaar… Nu hernemen ze deze voorstelling What the body does not remember en lopen – of beter gezegd dansen – ze een zogenaamd ererondje. Wij treffen het 9-koppig dansgezelschap in de indrukwekkende Grote Post te Oostende.
Ik moet eerlijk toegeven dat deze voorstelling niet op mijn radar stond… Ms Master In De Verrassingen Anne pikte dit echter wel op en sleurde mij verjaardagskadogewijs mee – al kan je zonder tegenstribbelen natuurlijk niet van sleuren spreken.
Een dansvoorstelling woordelijk omschrijven blijft lastig.
Kijk daarom deze video en weet waarom we onder de indruk waren.
De Grote Post werk niet met genummerde plaatsen, dus kiezen we er bewust voor om op de eerste rij te gaan zitten… In een ontspannen houding rusten jouw tenen dan op het podium. Een bijzondere ervaring en inclusief de reflex om die zo ver mogelijk in te trekken als de dansers aan hoge snelheid voorbijlopen.
De negen dansers zijn volgens ons zorgvuldig geselecteerd. Ik vraag mij af hoeveel audities Wim Vandekeybus voor deze herneming zag. Veel, vermoed ik. De namen in de folder proberen we na de voorstelling te mappen op de gezichten. We besluiten dat we blijven hangen in gemeenplaatsen en vooroordelen, dus houden we het op een internationaal gezelschap. Een extreem energiek gezelschap. Als deze strakke mensen al na de openingsscène zwaar hijgend de coulissen induiken, durf ik mij niet de voorstelling maken in welke staat ik zou verkeren met mijn te-wensen-overlatende conditie.
Als je nog tickets kan scoren voor deze voorstelling, twijfel niet langer. En ik? Ik bedank Anne en kijk nu nog meer uit naar Sidi Larbi Cherkaoui in deSingel later dit jaar.
PS – En ja, ik schreed vandaag al moderne-dans-alike door het huis… :)
•••
Foto’s gevonden op www.ultimavez.com
Oostende kennen we qua cultuurhuizen in het bijzonder van het Kursaal. Sinds december 2012 popt echter een nieuwe tempel op in het Oostendse cultuurlandschap: De Grote Post. Wat voor eentje zelfs… En dan reppen we nog geen woord over de programmatie.
De buitenkant alleen al. Een postmodernistisch gebouw met een indrukwekkende kopersculptuur en de letters PTT boven de antieke draaideurtjes.
Terwijl we de tickets ophalen voor onze (verrassings)voorstelling diezelfde avond smul ik van deze heerlijke net-niet-meer-hedendaagse architectuur.
Wij laten ons ’s avonds verwennen door Wim Vandekeybus & Ultima Vez in de opmerkelijke Grote Post zaal. Nadat we ons nestelen op de eerste rij kijken we even achterom en ontwaren een plafond vol bliksemschichten. Indrukwekkend!
Maar De Grote Post is zoveel meer dan hun grootste zaal. Dwaal even door de Kleine Post, het Amfitheater of de verschillende foyers via de website, of beter nog in levende lijve. En dan zwijg ik nog over de Lokettenzaal in de inkomhal. Daar hebben ze – nomen est omen – de originele loketten bewaard, alsook de plek waar je zonder gluurders een gele briefkaart of iets anders kunt schrijven.
Wat. Een. Gebouw. Wowgebouw!
Voor de zoveelste keer diezelfde dag besluit ik om hier terug te komen.
Oostende blijft (meer en meer) verbazen.
Etenstijd, tussen Mu.ZEE en De Grote Post. Mijn verrassingsvriendin heeft ’t Groote Huys geselecteerd en bovendien telefonisch bevestigd dat zij op iets meer dan anderhalf uur hun suggestiemenu (€ 35) kunnen serveren.
Cava + hapje
***
Italiaanse ham + parmezaanse schilfers + rucola + dressing
of
Garnaalkroketjes + slaatje
***
Gebakken grietfilet + geplette aardappel + tomaat + mozzarella + groene pesto + pijnboompitjes
of
Filet mignon + béarnaise + slaatje + tomaat + fijne frietjes
***
Dessert van het huis
We komen aan en twijfelen nog even of er nog voldoende maaginhoud rest na Beau-Site om dat suggestiemenu een plaats te geven. Maar we zwichten toch: ikzelf garnaalkroketten en griet, de overkant hetzelfde voorgerecht en filet mignon.
Aan de lijn. Klaar. Start.
We eten met smaak. Correct, überVlaams/Belgisch (schrap wat niet past | al naar gelang uw politieke voorkeur), lekker. De zalmmousse met zure room is fris. De garnaalkroketten demonstreren een onregelmatige vorm – alsof ze op die manier met zekerheid de huisgemaaktheid willen beklemtonen. De lopende vulling behaagt. Dan moet mijn vriendin nog de strijd aangaan met een stuk rundsvlees, bijzonder smakelijk béarnaise met opvallend veel verse dragon en allesbehalve fijne frietjes (grappig wegens als fijn op de kaart). Ik eet tevreden mijn lichtere bord leeg: een klassieke combinatie van verse vis en geplette aardappel met Italiaans toets. Met veel moeite lepelen we de nochtans lichte chocolademousse op. En als bij de koffie dan nog een étagère verschijnt met brownies, soezen en pralines kunnen we niet anders dan lachen en over doggiebags grollen. Copieus menu voor € 35! Niets hoogstaand, maar vriendelijk en eerlijk.
Wanneer de übersympathieke ober informeert waar we precies naartoe gaan in De Grote Post kan mijn vriendin niets lossen. Het is een verrassing… O. Wat. Hou. Ik. Daarvan.
Tijdens een Oostendse zeedijkwandeling tussen het Kursaal en de Rock Strangers van Arne Quinze prikkelt een geschilderd portret van Steve Jobs in een kunstige etalage van een indrukwekkend gebouw ons. Een krijtbord voorspelt eten en drinken. Wij denken aan een aperitief en stappen Beau Site binnen.
De Mega-Mindy-vraagstelling komt hier bovendrijven. Is het een galerij? Is het een winkel? Is het een restaurant? Neen, dat is het niet. Het is Beau Site – een plek waar ik geen eenduidige website over vind. Dat er in hetzelfde gebouw ook een Bistro Beau Site huist, maakt de online speurtocht enkel complexer.
De dame waarvoor ik een passend adjectief zoek begroet iedereen hartelijk en legt uit dat zowat alles te koop is en ze tevens plaats bieden aan kunstenaars om de exposeren. Als je de glazen trap naar het eerste verdiep neemt, kom je rond een soort atrium te zitten met zicht op de winkel, de open keuken en wat op de leefruimtes van de uitbaters lijkt. Speciaal! En bijgevolg tegelijk bijzonder intrigerend.
Onder een aantal stolpen staan taarten opgesteld, maar ik daal de trap af (wat niet nodig blijkt) om een aperitief te bestellen. Twee cava’s en een versnapering. Uiteindelijk laat ik mij coupkes champagne aansmeren. Want de (excentrieke?) dame heeft gelijk: € 7 voor een glas bijzonder lekkere champagne is een schappelijke prijs en bovendien maar € 2 meer dan de cava op de kaart. Een bordje gemengd lijkt ons ideaal om dat eerste hongertje weg te werken vooraleer we gaan eten – in een andere resto welteverstaan.
De gelige champagne bevalt inderdaad opmerkelijk goed. Ondertussen bekijken we hoe de dame de praktische kant van een ‘art residence / gallery’ aanpakt. Ze merkt dat we een beetje op de loer liggen. Ja, ik geef toe dat we nogal strak qua timing zaten en toch duurde het wel erg lang om een bordje gemengd op tafel te krijgen. Ik begrijp dat het nogal wat multitasking van iemand vraagt (eerste verontschuldiging) en dat de meneer op boodschap is (tweede verontschuldiging). We zijn blij als we (bij een quasi leeg glas) onze gemengde versnapering geserveerd krijgen. En het mag gezegd: we zijn aangenaam verrast! Kaasblokjes, mosterd, tiptop gedroogde worst, lekkere met ansjovis gevulde groene olijven, gemarineerde champignons (imho homemade) en rode pesto met koekjes. Een eerlijk en mooi aanbod voor € 8! Vergeef ons dat we het ietwat opgeschrokt hebben. Volgende keer trekken we echt meer tijd uit…
Hier kom ik terug met mijn meneer. He will love the place! En dan nemen we ruim de tijd om de collectie / het gamma te verkennen en een gerecht uit de open keuken te proeven.