Ik kan het bijna zelf niet geloven. Maar neen, ik schreef nog geen blogpost over het Lepelblad in het Gentse Onderbergen. Nochtans ben ik er nog nooit onvoldaan buiten gewandeld, integendeel. Zo ook gisterenavond. We hebben er afgesproken met een vriendin en installeren ons aan een centrale tafel in het achterste deel van het restaurant.
Die zwarte Panton chairs zitten comfortabel, doch helaas iets te laag voor de tafelhoogte.

Het gebruikelijke online vooronderzoek verliep deels gehandicapt, want de menukaart op hun website vertoont op Mac vreemde lijntjes in plaats van gerechten. Ter plaatse merk ik dat hun kaart ook lichtjes gewijzigd is, al blijft het basisidee hetzelfde. Enkele slaatjes, pasta’s en vlees of vis. Aangevuld met dagelijks een aantal suggesties. Inmiddels bestellen we cava als aperitief. De coupkes verschijnen al snel voor de dames en worden tot het boordje gevuld, de heer krijgt een Vedett. Daarnaast komt een potje met gemarineerde olijven zoals ik ze graag heb: erg kruidig en met verse koriander.

Tegen mijn gewoonte in lukt het mij niet meteen om een keuze te maken. Uiteindelijk beslis ik om de tajine met kip, groene olijven en gekonfijte citroen (€ 14,50) van het suggestiebord te bestellen. Mijn beide compagnons vallen voor het gemarineerd kipspiesje ‘yakitori’ met groenten, soja en rijst (€ 15,50). Wanneer we onze bestelling aan de ober doorgeven, meldt hij tot mijn spijt dat de tajine uitverkocht is. Wat nu? Snel beslis ik dan maar om voor een andere suggestie te gaan: roodbaars met groene asperges, courgette en broccoli (€ 18,50). En dat nadat ik tegenover mijn vriendin net nog een preek afstak over hoezeer groene asperges nu niet in seizoen zijn…

Na even tateren verschijnen de borden. Ik ben echt in de wolken!

Wat een prachtige compositie op een doordeweekse woensdag: een groot wit bord met krokant gebakken groentjes (groene asperges, broccoli, courgette, wortel), daarop een mooi stuk roodbaars, afgewerkt met postelein, een crumble van bruin brood en een groene salsa. Verder verschijnt nog een kommetje met gebakken aardappelpartjes. Simpelweg perfect! Ik heb geen moment spijt van mijn verplichte schotelwijziging… Licht, oogstrelend, met nog net voldoende ruimte voor een dessert achteraf.

Na een beperkt incident met weerspannige sojasaus eten ook mijn tafelgenoten met smaak. Het proevertje bevestigt dat. Ik hoor een minieme kritiek onder de vorm van ‘iets te zout’, maar de lege borden onderstrepen enkel de algehele tevredenheid. Zij drinken samen een karaf rode wijn. Ikzelf lust bijzonder graag Pouilly Fumé en merk tot mijn verrukking dat ze die per glas (€ 5) aanbieden. Even later komt de dienster jammer genoeg melden dat die niet meer voorradig is… Tweede maal op één avond! Het geluk is niet aan mijn kant. Zonder morren bestel ik een glas Sancerre (€ 4,80) in de plaats. 

Qua dessert kies ik voor tarte tatin (€ 6), mijn vriendin voor bolletjes speculoos- en cuberdonijs. Geen spectaculaire tatin, maar best lekker. Wel jammer dat het opwarmen niet in de oven gebeurd is, met een slappe bodem tot gevolg. Afsluiten doen we met een verse muntthee, Chinese gunpowder thee en ijsthee.

Mezelf verwijtend dat ik hier te weinig kom, wandel ik de Onderbergse avond in.

Mijn schoonouders kregen met Nieuwjaar van ons een eetbon bij De Fonderie in Ieper. Voor mijn verjaardag schonken mijn tantes hetzelfde. Ideaal! Dan gaan we gewoon samen. Alzo wandelen we op een zaterdagavond samen met schoonmama en -papa het stijlvolle restaurant in een voormalig pakhuis (?) binnen. Dat mijn zus er diezelfde avond ook dineert met vrienden is puur toeval.

We bekijken de uitgebreide kaart met vooral klassiekers (al dan niet met twist). Mijn oog valt in eerste instantie op de ossobuco op Milanese wijze met tagliatelli (€ 27). Al twijfel ik nog tussen de risotto met gamba’s en de zalm of de kabeljauw. De mannen zijn inmiddels gezwicht voor de filet pur (€ 28), met peperrroom- en champignonsaus. Schoonmams wil graag het lamskroontje (€ 28) proeven. Ik besluit om bij mijn eerste idee te blijven.

We klinken met een royale cava op ons uitje samen. Het ideale moment om even rond te kijken: de kleuren zijn voornamelijk wit en zwart. Je merkt dat hier iemand met smaak – en met voldoende budget – over het interieur besliste. Om het wachten op het eten wat aangenamer te maken, verschijnen enkele amuses: gefrituurde scampi met currymayo, panna cotta van geitenkaas en witloofsoep. Stuk voor stuk voortreffelijk!

Het restaurant zit ondertussen quasi volledig vol, maar het personeel bedient gezwind alsof ze niets anders gewoon zijn – wat wellicht zo is. Niet veel later komen de borden. Iedereen gromt tevreden bij de eerste aanblik. Onmiddellijk vallen de ruime porties op: mijn schoonmoeder krijgt een volledig lamskroontje (9 beentjes) en ikzelf maar liefst twee kalfsschenkels. Twee! Ik vraag mij af of iemand ooit geklaagd heeft dat één kalfsschenkel onvoldoende is, maar dat lijkt mij nochtans een iets normalere hoeveelheid voor ossobuco. En dan verschijnt de tagliatelli, ik schat een kleine 200 gram gekookte pasta. Hoezeer ik ook geniet van de malse ossobuco, veel verder dan de helft van mijn bord geraak ik niet. Rondom mij gaat het iets vlotter, maar de stempel ‘royaal’ geldt zeker voor alle gerechten. Extra punten trouwens nog voor de afwerking: die zuring en bieslook op mijn vlees, de tomatenblokjes en parmezaan op de tagliatelli getuigen van oog voor detail.

Bij het eten drinken we overigens een prima rode wijn: een Portugees, waarvan ik mij het aantrekkelijk ontworpen etiket nog herinner doch de naam helaas niet.

Geen wonder dat De Fonderie op behoorlijk korte tijd erg populair geworden is in Ieper. Geen wonder dat mijn ouders hier graag komen. De prijzen liggen eerder hoog, maar eens je merkt dat je hiervoor (misschien zelfs te veel) waar krijgt…

Na een behoorlijk late ontbijtmeeting in Huize Colette (met een scone en een tikkeneitje) ’s middags ook nog eens gaan lunchen in het Keizershof op de Vrijdagsmarkt bleek achteraf gezien niet het lichtst verteerbare idee. Maar soit.

We arriveren met acht collega’s en worden op het eerste verdiep een onhandige samenvoeging van een ronde en een rechthoekige tafel toegewezen. Nochtans staan rondom ons meer dan voldoende hoekige tafels om daar snel een lang exemplaar voor acht couverts van te maken… We hadden overigens gereserveerd.

Veel honger heb ik dus niet, maar ik kan het toch niet nalaten om een vol-au-vent met frietjes (€ 16) te bestellen. Rondom mij hoor ik spaghetti, stoofvlees, rundscarpaccio, tagliatelli met scampi. Alcohol laten we achterwege, ik doe het tijdens deze lunch met een tonic (helaas geen Schweppes, maar Val).

Het verdiep vult zich geleidelijk aan op en verrassend snel verschijnen onze gerechten. Voor mij staat een stevig bord met een bladerdeegkoekje, vol-au-vent bestrooid met peterselie, verse waterkers en een schijfje citroen. Met een collega deel ik een grote kom frietjes. Ik moet toegeven dat de vol-au-vent beter smaakt dan ik verwacht had. Geen versneden kipfilets, maar echt vlees van een volledige kip met verse gehaktballetjes en gevierendeelde champignons. Het geheel mocht echter wel iets warmer en kruidiger.

Ik ben niet meteen fan van de Vrijdagsmarkt. Mijn persoonlijke excuses richting Jacob Van Artevelde hiervoor. De kans dat ik nog terugkom in het Keizershof is dus erg klein. Jammer voor de uitbaters, maar helaas te gemiddeld en te veel couverts…