Deze morgen wacht ik al koffiedrinkend op mijn baas om samen naar een meeting buitenshuis te vertrekken. Mijn laptop zit in mijn handtas en blijft daar voorlopig zitten. Perfect moment om even nog een klein privé-dingetje in orde te maken: een overschrijving naar mijn zus, via de iPhone app van KBC.
Superhandig! Gewoon de pincode (5 cijfers wel in plaats van de normale 4) ingeven en het geld is getransfereerd naar de begunstigde die mijn zus is. Ineens merk ik dat haar adres nog niet geupdate is, dus dat denk ik in tussentijd ook even vlug te doen. Niet dus, want daarvoor heb ik dan weer wél mijn afzonderlijke kaartlezer nodig… Oink! Mijn geeky collega’s vinden dat technisch gezien aanvaardbaar klinken en ik snap de noodzaak van veiligheid wel, maar vanuit een gebruikersstandpunt ontgaat de logica mij toch.
Vandaag, om 8:56 tweet ik het volgende.
Lees verder →
Schrijven over een ander onderwerp dan datgene waarover ik gewoonlijk blog (food, boeken, in mindere mate woordwaardige gebeurtenissen uit mijn leven), ik vind dat allesbehalve eenvoudig. Beroepshalve ben ik gelukkig geen – breed inzetbare – copywriter, in bijberoep schrijf ik echter wel copy op aanvraag. Maar gezien ik geen actieve ‘sales’ doe en de vragen door de band genomen oplijnen met mijn blogonderwerpen, valt dat reuze mee…
Tot een vriend vraagt om over een totaal ander onderwerp – ik wou bijna ‘potten en pannen’ als voorbeeld geven, al zit daar dan toch weer een link naar eten in – een paar zinnen neer te pennen. Ik zoek een voorbeeld dat verder van mijn bed staat, en keer op keer kom ik toch weer op dingen met linken naar mijn directe leefwereld uit. Soit, haarden.
Lees verder →
Sinds ik zelf wekelijks soep maak, stijgt mijn respect voor soepbars des te meer. Op een zaterdagmiddag spreek ik met een vriendin af om bij Domi’s een kommetje soep leeg te lepelen. Wanneer ik om 12u30 aankom, zijn er slechts twee tafels gevuld in de ruime zaak. Ik ben vrij vroeg, dus installeer ik mij achterin met mijn boek – ‘Alles is verlicht’ van Jonathan Safran Foer dat ik van de soepvriendin kreeg voor mijn verjaardag, een toevalligheid uiteraard. Het interieur bevalt mij wel, in het bijzonder die witte stoelen met grijze of okergele zitting en leuning.
Lees verder →
Een kwaaltje waar ik steeds regelmatiger last van heb: craving for Asian food. Na een energieslurpende meeting beproef ik mijn geluk bij Camino in Antwerpen, maar de keuken is helaas nog niet geopend. Terug naar Gent dan maar en ik besluit een adresje niet zo ver van mijn werkplek uit te testen: Ichiban in de Ledebergse Hoveniersstraat. Op het raam staat “Chinese Japanse Thaise Cuisine”, als dat niet Aziatisch is dan weet ik het ook niet meer. Nu pleit het wel niet voor een restaurant als ze nogal breed schieten en van ‘all you can eat’ doen. Maar soit, voor een lunch aan € 12,95 durf ik het risico wel nemen.
Bij het binnenkomen zit er nog een tafel met drie jongemannen. Voor de rest is de zaak leeg. Eerst even de huisregels voor de ‘all you can eat’ bekijken. Fair enough! Ik ben van plan het licht te houden, maar er toch minstens mijn € 12,95 uit te halen. Dat blijkt helemaal niet zo moeilijk als je bij de keuze eerder naar de Japanse keuken overhelt…
Lees verder →
Weet je, die foto met die stukgeslagen achterruit? Ja, bijna een jaar geleden werd ik het slachtoffer van een diefstal in een Antwerpse Q-Parking.
Remember the pic?
Lees verder →
