De tekenaar van Tiny is niet meer.

Jeugdsentiment, volgens de Facebook post van mijn ex-collega Ineke.
En jeugdsentiment it is!

Zo voerde het krantenartikel mij mee naar de zeemzoete verhaaltjes van Tiny op school, op de kermis of in de tuin. Maar ik probeerde mij in het bijzonder te herinneren welk verhaal ik als kind tot vervelens toe gelezen heb…

“Tiny is jarig” katapulteert mij terug naar haar verjaardagfeestje. Dat feestje waar – in tegenstelling tot mijn eigen verjaardagsfeestjes – meisjes én jongens uitgenodigd waren. Iets waar ik stiekem jaloers op was…

Straks voor mij toevallig tevens een verjaardagsfeestje.
Niet het mijne, doch wel eentje met meisjes én jongens!

Etienne Vermeersch als beginner in India en specifieker in een Sikh tempel zette mij aan tot wegzweven op deze jeugdsentimentele mantra. Ongeveer 10 jaar geleden vroeg een paar jaar oudere dorpsgenote of ik haar wou helpen bij een project voor haar opleiding radio in het Rits. De opdracht was om een dagje op te trekken met een meisje uit een Brusselse Sikh familie. Eerst samen naar de tempel en daarna nog nakaartend thee drinken. Alles vastgelegd door mijn dorpsgenote (audio) en haar vriend (video). Mijn continue drang naar wereldverruiming stemde meteen in.

Een exact verloop van de dag kan ik mij niet meer herinneren. Desalniettemin bleven een paar (sterke) indrukken hangen… Naast mijn herinneringen bestaat er tevens een videocassette met dit studentenproject, maar godzijdank behoort een videospeler niet langer tot de standaardinboedel van Generation Y.

Hoe het meisje getuigde over haar godsdienst die verbiedt om (elke vorm van) lichaamshaar te knippen. Hoe de vegetarische maaltijd in de tempel de Indische keuken mijn smaakpalet binnensmokkelde. Maar vooral hoe tegen het einde van ons bezoek onenigheid ontstond tussen – wat later bleek – twee concurrerende stromingen binnen het Sikhisme. Toen pas viel mij een tweede uiterlijk kenmerk op van deze gelovigen: naast het ongeknipte haar onder hun tulband dragen ze tevens prachtige edelmetalen armbanden. En het was precies met die armbanden dat ze elkaar te lijf gingen… De precieze oorzaak van deze conflictsituatie ken ik nog steeds niet. Want toen de Sikhs onze – nochtans op voorhand toegestemde – camera herinnerden, verlieten we dit ziedende gebedshuis vroegtijdig.

Vroeger – toen de dieren nog konden praten – vierden wij Oudjaar telkens samen met vrienden van mijn ouders. Ook een vierkoppig gezin, met een zoon in onze (ons = zus + ik) leeftijdscategorie en een oudere dochter. Wij met ons gedrieën volgens onze ouders nog te jong om te fuiven, volgens onszelf te oud om met de generatie vóór X te tafelen. Dus zonderden wij ons af om… Tja, om wat te doen? In ieder geval om jong, puber en creatief te wezen.

Mijn scherpste herinnering blijft onze hedendaagse ode aan Driekoningen.
Probeer zelf maar eens… Denk rap, denk beatbox en ervaar onze Three kings.

We are three kings
We come from far
We come from W – R – B*

The first king was Mel
The second king was Bal
The third king was Cas

Mel – Bal – Cas

And we go on and on and on and on and on
To see Jezus, Jezus, Jezus
That’s the man we want!

* WRB = Westrozebeke, mijn hometown

Bakkers – vooral de warme exemplaren – krijgen de laatste jaren extra porties verdiende aandacht. VLAM dirigeert deze aandacht mediagewijs op gesmaakte wijze richting de brood- en banketconsument. Eerst was er de introductie van ‘de wakkere bakker‘ – een term voor mij onlosmakelijk verbonden met de kalende man die als gevolg van eindeloze werkijver te pas en te onpas in slaap valt. Vervolgens hoogstwaarschijnlijk nog wat in de vergetelheid der middelmatigheid belande campagnes. En recentelijk de spitsvondige communicatiegolf rond Linda van bakker Rudi, over hoe wij bij de bakker meer zoeken dan enkel koolhydraten.

Maar geen van deze VLAM beelden of woorden zette mij aan tot deze post.
Daar zorgde een foto getweet door @dokus voor…

Katapulteergevoel in de richting van een bakkerij in Westrozebeke. Daar bracht ik ettelijke zon- en andere feestdagen door. Eerst als bakkersmeisje in de winkel samen met de bakkerin. Een eerste opflakkering van jeugdsentiment popte afgelopen zondag al op bij het lezen van Guidooohh’s blogpost over koffiekoeken.

Later wisselde ik de rustigere momenten in de winkel af met bijspringen in het atelier. Taarten versieren en versnijden. Mijn ding in bakkersland – en bovendien geen zo’n lastige opgave voor de lijn als je alles behalve een zoetemondje bent!

Na een aantal jaren kreeg ik tijdens het eindejaar een dedicated plekje in datzelfde atelier: de versier- en versnijdtafel. Voorafgaandelijk koos ik tevens samen met de bakker passende decoratie voor de buches en zo uit. Zoals dat marsepeinen Jezusje en die suikeren vliegenzwammen op de kerststronk van @dokus.

Zoete herinneringen aan een warme bakker en zijn warme nest! Herinneringen aan de winkel, het atelier en de keuken waar we de voormiddag steevast afsloten met een aantal glazen witte wijn…