Voor mij zijn de Gentse Feesten een blanco blad. Het liefst van al maak ik totaal geen plannen, laat ik alles aan de toevallige ontmoetingen en de beslissingen van het laatste moment over. Toch koop ik ieder jaar het officiële boekje, graai ik een nachtprogramma mee en kijk ik vaak op de website. Om dan slechts drie mentale kruisjes te zetten: Flip Kowlier, Tourist Lemc en Raymond van het Groenewoud.
Voor de rest zijn er heel wat pleinen die we zo veel mogelijk vermijden tijdens de feesten: denk maar aan Polé Polé, de Korenmarkt, Sint-Baafs en de Duveldôme. Wij hebben het meer voor Sint-Jacobs, Baudelo (dit jaar wel opvallend minder vertoefd – wellicht door de H20), de Willem de Beersteeg om van Bataclan te doen en soms een streepje Vlasmarkt.
De groepsdynamieken fascineren mij tijdens die tien dagen. Je spreekt af met een paar vrienden, maar in de loop van de avond loop je ook andere mensen tegen het lijf die over diezelfde pleinen zwerven… Groepjes mergen, gaan weer uiteen: het ene moment ben je met tien, het andere even helemaal alleen.
Je ontmoet mensen die je lang niet meer ontmoet hebt, soms zelfs nog nooit. Je leert mensen die je nog niet zo goed kende grondiger kennen, maakt kennis met de vrienden / collega’s / kennissen die zij die avond op sleeptouw nemen.
En dat allemaal zonder groot masterplan – los van dit ABC natuurlijk… Gewoon de avond de avond laten zijn en de mensen de mensen.
