wel(les)
levensgenieten
mits enige limieten
hopen tijd voor mijn favorieten
kosmo- en metropolieten
oefenen in keukenpieten
trainen op die voelsprieten
ons huis voorts laten opschieten
30 worden met z’n overgangsriten
niet(es)
met woorden bloedvergieten
energie in parasieten en zeurpieten
mezelf voorbijschieten
mensen verdrieten
Have a cheerful one.
En vrees die 13 niet… Lariekoek en apekool!
Ik hoop dat ik nog op tijd ben. Middernacht nadert. Geen idee om welk uur u precies van plan bent op ons dak te klimmen en door onze schoorsteen af te dalen. Het zal wel geen eenvoudige klus zijn, logistiek zo met al die pieten en slechts één enkele schimmel. Maar ik vrees dat ik eerst nog een paar dingen moet uitklaren.
Eerst en vooral heb ik geen dak in de letterlijke zin van het woord. Wel een plat dak, misschien bemakkelijkt dat de boel zelfs. Zo hoeven jullie geen antislipzolen te dragen. Bovendien hebben we geen schoorsteen; er is wel een gat voorzien – voor later…
En dan. Wat ik wil?
Nu ben ik online een nogal transparant persoon. Doorgaans los ik wel een tweet of post ik op Facebook als ik iets als bijzonder boeiend percipieer. Dat kan gepaard gaan met de hashtag #WANT of iets dergelijks. Pinterest maakt het nog gemakkelijker… Daar pin ik alle leuke plaatjes op een soortement virtuele verlanglijst, mijn ’to have’ board. Als ik het ondertussen heb – of heb geprobeerd te hebben in het geval van die olijfgroene Zalando pumps -, dan voeg ik een commentaar toe om dubbels te vermijden. Just in case, Sint!
Ik hou ook nog een geschreven lijstje bij in mijn iPhone Notes. Een doordeweekse ziel heeft daar geen toegang toe zonder mijn telefoon en bijhorende beveiliging, maar ik vermoed dat heiligen misschien wel over iets dat op een digitale loper lijkt beschikken. U moet wellicht even scrollen tussen al die andere lijstjes met resto’s, boeken, films, … Verlanglijstje. That’s the one.
Tenslotte wil ik mij excuseren voor het ontbreken van suikerklontje, wortel en een pintje bier. Mijn voorbereiding is gebrekkig. Ik kan alleen beweren dat ik braaf geweest ben. Vanzelfsprekend staat het u vrij dat te verifiëren in uw grote boek.
Uw kapoen,
Elise
PS – Welgemeende groetjes aan uw pieterbaas en slecht-weer-vandaag.
Niet danig origineel om over lichaamsgewicht te bloggen. Dat besef ik.
Soms kloppen de cijfertjes gewoon. Dan zwicht ik.
60 by 30.
60 kg tegen mijn 30 jaar.
Die festiviteiten vinden plaats op 09/02/2013.
Dus dat geeft mij exact 88 dagen om 7,8 kg af te vallen…
Ze zeggen dat 30 plakt en dat geloof ik graag!
Advies rond mobiele apps als geheugensteuntje meer dan welkom.
•••
Een collega, een blogcomment, een tweet.
Drieërlei raden ze Weightbot aan. Zo’n eensluidendheid kan ik enkel navolgen.
Misschien een beperkte, maar absoluut betrouwbare steekproef voor apps.
Goals. Set. Go.
Een dierbare vriendin verblijft momenteel voor 2 maanden in Californië. Het lijkt mij wel fijn om ook daar – op die tijdelijke verblijfplaats – post te ontvangen. Vandaar mijn voornemen om een pakje op te sturen. Maar bij gebrek aan inspiratie voor de inhoud van dat postpakket pakte ik vanavond pen en papier ter hand…
Een vreemde gewaarwording. Werkelijk waar!
Het moet een tiental jaar geleden zijn dat ik nog een brief schreef. Hoewel ik dagelijks woord na woord, zin na zin op het internet neerpoot. Hoewel ik ‘What happens on the internet, stays on Google’ tenvolle besef. Dat papier en die pen voelden echter. Definitiever. Alsof wat ik daar neerschreef er écht toedeed, alsof dat voor altijd was.
Die brief vliegt straks van België naar de US. De kans dat er iets mee voorvalt, is reëel. Te veel water, te veel wind, te veel vuur, te veel gelijknamige straten; het is snel gebeurd. Als dat alles zich niet voltrekt, zal de enige persoon die mijn handschrift ontcijfert mijn vriendin in Californië zijn. Behoorlijk knus dus, iets anders dan de tweets die ik op o zo regelmatige basis uitbazuin. En toch stond ik bij ieder woord, bij elke zin, bij alle onderwerpen secondenlang stil. Waarom vertel ik dit? Wil ik dit vertellen? Wat zal zij lezen? Zeg ik iets tussen de regels? Is mijn handschrift leesbaar?
Confronterend. Misschien moet dat tweeten op automatische piloot er toch terug uit. Iets bewuster. Iets meer met pen en papier in het achterhoofd.
Mijn oprechte excuses voor de cheesiness.
In vriendenboekjes vroeg men vroeger naar je favoriete muziek, je favoriete film, je lievelingskleur, je lievelingsdier. Van sterren was nooit sprake. En toch heb ik er…
Lievelingssterren. Drie sterren. Op een rij.
Frank Deboosere leert mij dat het om een onderdeel van Orion gaat.
Maar waarom die sterren? Heel exact kan ik het mij niet meer herinneren. Maar als tiener fietsten wij soms met de fiets tot aan onze Chirokampplaats, een keertje zelfs vanuit Westrozebeke tot in het verre Limburg (Genk – als ik het goed voorheb). De eerste nacht sliepen we in Kontich. Een sympathieke tante leende ons haar tuin als slaapplaats. Het was een mooie augustusnacht, vallende sterren alom. Toen vielen ze ons – onder-de-blote-hemel-slapende-Tiptiens – ineens op.
Een paar dagen geleden bedacht ik mij op de autostrade huiswaarts dat ik de sterren vanuit onze nieuwe woning nog niet gelokaliseerd heb. En toen zag ik ze gisteren ineens van onder mijn dons, fonkelend en midden in mijn slaapkamerraam.
Ik ben glimlachend in slaap gevallen.