Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid. 

Bistrot Du Nord staat al jarenlang bovenaan mijn restolijstje. Dat lijstje orden ik voor de helderheid niet op basis van prioriteit, maar op basis van chronologie: hoe hoger, hoe langer het restaurant al deel uitmaakt van de wachtrij. Met mijn BFF – acroniem voor Best Foodie Friend – wil ik er al even heen, alleen ben ik geen held als het op ingewanden aankomt en hou je het wegens het stevige prijskaartje best voor een bepaalde gelegenheid. En dan is daar mijn verjaardagsmaand: time to book that lunch table… Laat mij eerlijkheidshalve toevoegen dat de recente herhaaldelijke bezoekjes van Kobe Desramaults en Willem Hiele (twee van mijn foodhelden) eveneens hielpen om mij over de streep te trekken.

Indrukwekkend interieur, het klopt tot in de puntjes…

Zicht op de voordeur…

Mijn gezelschap laat even op zich wachten, bijgevolg kan ik uitgebreid het schitterende interieur in mij opnemen. Niet meteen hoe ik mijn huis zou inrichten, niettemin voel je dat ieder detail meer dan 100% klopt bij Bistrot Du Nord. Straf gedaan! Voor deze middagshift tel ik een zestiental couverts, verder valt het doorheen de lunch wel op dat sommige eetgasten bijzonder laat arriveren.

Eens voltallig beginnen we bij het begin: aperitieven. Dat doen we met een picon vin blanc (€ 9) voor mij en een glas champagne van het huis (€ 13) voor de compagnie.

Daarbij komen enkele hapjes die mij alvast in de juiste sfeer brengen:

• kalfskop met hersentjesmayonaise
  Als kind weigerde ik steevast om de gebakken hersentjes te proeven waar mijn moeder en zus zo van smulden. Ik geef toe dat een bereiding gemengd met mayo niet de hardcore stuff is en tegelijkertijd ben ik tevreden dat ik het aandurfde.

Kalfskop met hersentjesmayonaise

• bouillislaatje met stokbrood
  Dat at ik als kind dan weer wel graag, op voorwaarde dat mijn vader of moeder een mooi stukje zonder vet selecteerde voor mij. En wat een knapperig stokbrood trouwens!

Bouillislaatje

Superkrokant stokbrood voor bij de bouilli

• erwtensoepje met spekjes en croutons
  Lekker klassiek, maar net zoals het interieur en alles wat totnogtoe op tafel verscheen tot in de perfectie uitgevoerd. Ik lepel bijna door de bodem van het soepkommetje.

Erwtensoepje met spekjes en croutons

Qua voorgerecht twijfel ik er over om op veilig te spelen (met een kroket van Oostendse garnalen – € 21) of in deze vleestempel voor vis te gaan (met als dagsuggestie coquilles). De overkant kijkt mij aan met een blik van “Ik had je toch gezegd dat ik hier wou komen met iemand die all the way durft te gaan” en zo volg ik zijn keuze: terrine van kippenlever en zwarte pens (€ 18) – overigens een gerecht waarover Kobe & Willem zich enthousiast toonden. Ik moet wel toegeven dat ik niet meer herinner welke chutney of confituur bij de kippenlever geserveerd werd, maar ik veronderstel klassieke ajuinkonfijt. Bij dit voorgerecht hoort een onberispelijk gebakken stuk briochebrood, waarvoor duidelijk wel behoorlijk wat vetstof gebruikt werd – zoals dat nu eenmaal gaat in de klassieke Franse keuken.

Terrine van kippenlever en zwarte pens

Briochebrood

Daarbij schenkt men een glas witte wijn uit het Oostenrijkse Kremstal (€ 8 – Grüner Veltliner). Hoewel de garnaalkroket aan de tafel naast ons geweldig oogt, geniet ik toch ten volle van mijn iets gewaagdere starter. De terrine smelt als het ware op je tong en op dat moment herinner ik me dat ik ooit al kippenlever (verwerkt in een crème, eveneens met bloedworst) at in The Upper Room Bar van The Jane.

Niettemin gaat gebakken kalfslever of gegrilde kalfsnier als hoofdgerecht toch te ver voor mij. Rundsvlees – zoals een côte de boeuf van Txogitxu, zesrib van Holstein of bavette Black Angus – vind ik dan weer te gewoontjes voor een Michelinlunch. Zo kom ik uit bij mijn all time favourite: vol au vent, bij Bistrot Du Nord wel in een luxe-uitvoering met zwartpootkip, kalfstong, krokante kalfszwezerik en wintertruffel (€ 50). Sowieso de duurste vol au vent die ik ooit consumeerde, dus gaan mijn verwachtingen door het dak en voel ik tegelijk wat spanning. Zeker omdat ik in het verleden altijd moeite had met de textuur van zwezerik en ik mezelf tot de mensen reken die niet vatbaar zijn voor truffelsmaak – een vriendin vertelde namelijk ooit dat slechts een beperkt deel van de mensen truffel écht kan proeven.

Vol au vent ‘Royale’

Frietjes en kropsla als begeleiding

Hoewel we het over de vol au vent wel eens zijn, verkiezen we hierbij elk een andere wijnkleur: ik drink een witte uit de Italiaanse Marche regio (€ 8) en de overkant krijgt een Spaanse Rioja uit 2015 (€ 8). Heel behoedzaam begin ik aan mijn vol au vent, want ik wil alle smaken zo goed als mogelijk in mij opnemen… De kip en de diverse onderdelen van een kalf, de wintertruffel. Wat een smaakbommetje! Zelfs de kalfszwezerik verrast mij in positieve zin.

Bij dit gerecht verschijnen fantastische frietjes en klassieke kropsla die eveneens volmaakt is opgewerkt. Net wanneer ik me de vraag stel of het gepast zou zijn om nog wat extra frietjes te vragen, wordt ons spontaan het voorstel gedaan. Uiteraard knik ik en na aankomst van deze nieuwe portie geniet ik verder van de meest royale vol au vent die ik ooit mocht proeven. Puur vakmanschap van chef Michaël Rewers!

En dan gaat het bergaf, al kan ik dat alleen mezelf verwijten. Normaliter pas ik voor het dessert, zeker wanneer ik à la carte eet. De overkant denkt er doorgaans hetzelfde over, een dessertwijn niet te na gesproken. Om een onduidelijke reden wil hij dit keer toch bijzonder graag een kolonel (€ 13) als dessert: citroensorbet met wodka. Ook daar wil hij graag een dessertwijn bij drinken, de dame die het dessert opneemt praat dat echter uit zijn hoofd. Ik laat mij uiteindelijk van mijn zwakste kant zien en bestel dan maar de Doyenne glacée (€ 14). Een dessert op basis van peren kan ik wel appreciëren, alleen voel ik bij de eerste hap dat ik eigenlijk al meer dan voldaan was… Ik laat dan ook een deel staan.

Doyenne glacée

Buitenwandelen doe ik met één van de best uitgevoerde klassieke maaltijden ever in de maag en tegelijk een soortement kwaadheid op mezelf dat ik niet het karakter had om te passen voor het nagerecht… Laat mij dat snel vergeten en de geweldige smaak van de terrine of de vol au vent terug naar boven brengen in mijn herinnering!

Bedankt, Bistrot Du Nord! Zo fijn dat ik er e-i-n-d-e-l-i-j-k geraakt ben…