Je hebt frietjes en je hebt frietjes frietjes. Op aanraden van een collega ga ik bij de laatste categorie langs in de Gentse Heilige Geeststraat: Frituur Tartaar. Ik herinner mij dat de frietboer enkele jaren geleden startte, op een moment dat de ene na de andere haute friture – samen met nog andere haute fastfood – oppopte. Zoals dat gaat met hypes, verdwenen inmiddels alweer een deel van die luxueuse frietzaken, Frituur Tartaar hield klaarblijkelijk stand.
Ik wandel er op een vrijdagmiddag naartoe tijdens de middagpauze. Dat is het voordeel van een bureau op het vierde verdiep van De Krook: alles in het centrum ligt op wandelafstand. Bij het binnenkomen ervaar je meteen dat tikje meer stijl: hier geen foute neonlichten of televisieschermen. Het meest opvallende decoratieve element in Frituur Tartaar? Dat is ongetwijfeld de menukaart! Tegen de muren hangen houten latjes met daarop letterbordjes die Scrabblegewijs (zij het enkel horizontaal) het menu vormen.
Mijn aandacht gaat meteen naar de variaties op frikandel special: van frikandel chili tomaat tot special curry, alleen besluit ik om mijn stad te eren met de frikandel gantoise (€ 3,10). Ik proef mayonaise, mosterd, gedroogde uitjes en augurken en stel me de vraag waarom eigenlijk niet meer frituren al op het idee zijn gekomen om te gaan experimenteren met de frikandel special. Tot nog toe houden ze het doorgaans bij de vraag ‘Tomaten- of curryketchup?’… En een klant die niet zo’n fan is van opspelende ajuin durft die wel eens te vervangen door gedroogde uitjes die hij of zij in Bickyland leerde kennen.
Op het suggestiebord wordt mijn aandacht eveneens getrokken door de broccoli beignets (€ 4,50) die ik een half uurtje voor mijn vertrek nog op hun Facebookpagina zag blinken. Geef toe ‘verse broccoliroosjes in een huisgemaakt krokant korstje’, die kunnen toch enkel het obligate schuldgevoel na een frituurlunch verzachten? De beignets smaken overigens heerlijk, vooral de toets curry – of is het gewoon kurkuma – in het beslag werkt erg goed. Dat er een potje tartaar van het huis en een schijfje citroen bij geserveerd wordt, laat mij besluiten dat deze suggestiesnack de gevraagde € 4,50 helemaal waard is.
In een frituur kies ik steevast voor het kleinste formaat frietjes en bij Frituur Tartaar krijgt dat formaat het label mini (€ 2,50). Wanneer mijn dienblad verschijnt, prijs ik mezelf gelukkig dat ik op het vlak van frietjes niet gulzig geweest ben. Want deze mini-portie perfect gebakken frietjes krijg ik in combinatie met de frikandel en de beignets langs geen kanten op.
Verder maakte ik trouwens één foutieve keuze: die zigeunersaus (€ 1). Ik had dit beter even opgezocht, want zo’n koude saus met paprika, ui en tomaat zou ik spontaan nooit kiezen. Het enige wat mij triggerde was dat deze saus – net zoals de pickles – € 1 kost in vergelijking met € 0,80 voor de andere sauzen. Dus ik dacht dat het wel een specialleke moest zijn…
Okay, ik heb – zoals wel meer landgenoten – iets met frietjes! Steeds probeer ik de maximale kwaliteit uit mijn leven te halen, soms misschien op het lichtjes neurotische af. Alleen kan ik mezelf op zwakke momenten helemaal laten gaan – en dat zwak moment kan soms dagen tot een week duren. Dan durf ik mezelf wel eens te laten gaan aan crappy food. Terwijl ik bij Frituur Tartaar de goudgele frietjes in de voortreffelijke tartaar dip, neem ik me voor om nooit meer zwak te zijn: zelfs als ik frietjes eet, moet ik gaan voor de maximale kwaliteit. En voor die kwaliteit ben ik onder meer bij Frituur Tartaar aan het juiste adres…
Wellicht vinden sommigen dat ik hier wat hoogdravend word; het gaat tenslotte maar om frietjes. Dat klopt, alleen kan en mag er niet gesold worden met culinair erfgoed en laat onze frietjes daar nu eens een perfect voorbeeld van zijn.