Een vriendin tipt mij over het nieuwste initiatief van de mensen achter Copacobana – een jaarlijks gratis festival in het Rozebroekenpark: ze openden een tijd geleden Villa Anamma in kasteel Carelshof. Dat kasteel in Sint-Amandsberg herinner ik mij van een iMinds teambuilding met cocktailshaken en salsadansen. Het blijkt inmiddels het tweede horeca-avontuur van team Copacabana, want ze startten en stopten ooit Copa Café in datzelfde Sint-Amandsberg.
Wanneer ik de parking oprij, brengt het stemmig verlichte pand me meteen in de juiste (festival)sfeer. Ik arriveer als eerste en maak van het moment gebruik om eens goed in het rond én op de kaart te kijken. De dranken lees je op papier, de gerechten op bordjes aan de muur. Blijkbaar ga ik zo in dat moment op dat ik vergeet om mijn bezoekje te documenteren, dus de prijzen van het eten moet ik jullie helaas schuldig blijven. Met een aperitief wacht ik nog even, maar een halve liter spuitwater mogen ze wel al brengen om de eerste dorst te lessen. Nog even meegeven dat ze tijdens Tournée Minerale hun uiterste best doen om het non-alcoholische aanbod in de verf (eigenlijk in het krijt) te zetten.
Van zodra mijn gezelschap aansluit, bestellen we een drankje: Apérol Spritz (€ 6,50) voor haar, een eerder zomers glas rosé (€ 4 – Portugal) voor mij. We checken – het is tenslotte half acht – in parallel het eetaanbod. Mijn vriendin voelt wel wat voor de bruschetta met geitenkaas, olijven en basilicum. Ik laat mijn oog vallen op de pimientos de padron, de zalig lekkere pepers (niet pikant!) die ik ooit in het Baskenland leerde appreciëren.
De bruschetta beantwoorden helemaal aan mijn verwachtingen: eenvoudige smaken en gul belegde sneden brood. De padronpepers vind ik persoonlijk té veel gebakken; bovendien voegt gemalen kaas voor mij geen meerwaarde toe aan deze Noord-Spaanse klassieker.
Als er eten op kleine bordjes gedeeld wordt, moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik steevast neig naar gulzigheid bij het bestellen… Het helpt als de overkant van de tafel niet zo in het leven staat. Bijgevolg beperken we ons in de volgende ronde tot twee extra gerechten – waarvan ik er echter maar eentje fotografeerde: gegrilde gamba’s met curryslaatje en gegrilde groenten. De groentemix bestaat ondermeer uit pastinaak en wortel. De gamba’s liggen op de foto hieronder te pronken… Smakelijke diertjes – ook al moet ik na het zien van de omstandigheden in de Sri Lankese scampikwekerijen in het één-programma Bloed, zweet & luxeproblemen toch telkens een knop omdraaien.
Het gezelschap – also known as mevrouw zoetekauw – rondt graag nog af met een appelcrumble. Ik besluit om solidair te zijn, alleen ga ik voor het hartige nagerecht: een bordje kaas met Luikse stroop in het midden voor dan toch die zoete toets.
Waarom kom je naar Villa Anamma? Voor de sfeer en de gezelligheid. In iets mindere mate voor het eten, al is er zeker niets mis mee… En mijn voornemen is om bij warmere temperaturen nogmaals terug te keren met onze zoon om van die kasteeltuin te genieten.