Wanneer er een uitnodiging in de bus valt voor een werkgerelateerd etentje in Het Pomphuis, reageer ik enthousiast. Het Pomphuis mag een klassieke vaste waarde genoemd worden in Antwerpen, alleen zal ik er uit mezelf wellicht niet snel komen. Ik neig in mijn privé toch snel naar iets modernere eetgelegenheden…
Foto – Website Het Pomphuis
Het moet gezegd: het authentieke en tegelijk monumentale pand maakt indruk. Ik arriveer toevallig samen met een ingenieur en hij kijkt vol verwondering naar de gigantische pompen. Mijn aandacht wordt getrokken door een oversized vaas in het midden van het restaurant. We worden als eerste gasten van het gezelschap naar onze gereserveerde tafel achterin gebracht. Onze compagnie van tien personen mag vanavond dineren rond een langwerpige tafel met afgeronde hoeken (de naam van de meetkundige figuur ontsnapt mij even); een leuke opstelling die zeker en vast beter zal werken dan simpelweg een lange tafel.
Eens quasi compleet krijgt iedereen een glas cava als aperitief. Inmiddels staat er ook water op tafel en krijgen we de gelegenheid om het suggestiemenu (volgens de website € 54 voor drie gangen, € 27 extra met aangepaste wijnen) te bestuderen.
De preskop spreekt mij minder aan, dus besluit ik om de vrij klassieke vis / vlees / kaas opbouw te bestellen. Naast mij zit overigens een vegetariër die een aangepast menu gepresenteerd wordt: gepocheerd ei met mousselinesaus en nog iets als voorgerecht en een wokgerecht met erg veel groenten als hoofdgerecht. Hij knikt tevreden.
Bij deze wens ik mijn excuses aan te bieden aan de sliptong met crème van aardpeer, gekonfijte eryngii en oestervelouté, want door al mijn gebabbel vergat ik compleet om een foto van het gerecht te maken – al was het maar een snapshot… Ik proef een klassieke en tegelijk meer dan degelijke keuken. Eryngii kennen jullie trouwens zeker qua uitzicht: deze uit de kluiten gewassen champignons worden vaak gegrild en in schijven geserveerd bij eerder stevige (vlees)gerechten.
Van de chateaubriand met crème van gekonfijte wortel en ras-el-hanout, spinazie, pommes Anna, pickles van wortel en sjalot met ganzenleversaus nam ik dus wel een snelle foto. Desalniettemin eentje met te veel reflecties in, maar het geeft wel een beeld van mijn hoofdgerecht. Eerst en vooral mijn complimenten voor de hoofdrolspeler: de chateaubriand overtreft mijn verwachtingen door supermals en perfect gebakken te zijn. Ik vind het persoonlijk ook fijn dat het rundsvlees in sneetjes geserveerd wordt, bovendien met een perfect op smaak gebracht sausje. Tot slot nog een extra applaus voor de pommes Anna… Ik kende deze aardappelbereiding niet, evenwel het komt er gewoon op neer dat je fijne sneetjes aardappel gaart met enkel boter. Een beetje zoals gratin dauphinois zonder room en kaas dus.
Voor het nagerecht doen we even een stoelendans zodat je eens tegen andere buurmannen kan praten. En de buurmannen mag je letterlijk nemen, want ik ben – zoals zo vaak in mijn professionele context – de enige vrouw in het gezelschap. Opvallend genoeg kiest enkel de vrouw voor het niet-zoete dessert, meer bepaald het kaasbordje van het seizoen door kaasmeester Van Tricht. Als je op restaurant gaat in Antwerpen, lijkt het soms alsof Van Tricht een kaasmonopolie heeft in ’t stad. In Gent zweren velen dan weer bij Het Hinkelspel. Monopolie of niet, ik geniet van mijn drie kaasjes met getoast noten- en rozijnenbrood.
Bedankt aan de gastheer voor de fijne avond! We bollen voldaan terug naar Gent.