Met enkele vrienden plannen we sinds een paar jaar om de zoveel tijd een (high-end) etentje. De aanleiding voor onze eerste dinner date was in 2016 de nakende sluiting van In De Wulf (Dranouter); ondertussen tafelden we tevens bij de eerste pop-up locatie van Aroy Aroy (Gent), La Buvette (Brussel) en Souvenir (Ieper).

Één van de clubleden wil al lang eens naar Benoit & Bernard Dewitte in Zingem en enkele weken geleden was het zover. We regelden een vriend als taxi heen en een ‘echte’ (Taxi Demeyer uit Oudenaarde) terug, zodat we niet hoeven te bakkeleien over een BOB. Bij aankomst moeten we allemaal toegeven dat we op basis van hun online identiteit dachten in een veel landelijker omgeving te arriveren. Het restaurant bevindt zich namelijk in een vrij dichtbebouwde straat vlakbij de N60… Eens binnen merken we echter dat de tuin wel degelijk dat platteland ademt en de bouwstijl ademt mee. Hoewel we niet mogen klagen over deze septemberdag, laat het weer helaas niet toe om buiten te dineren.

De zaterdagavondkaart laat ons de keuze tussen vijf (€ 81) of zeven (€ 100) gangen. Met bijpassende wijn betaal je respectievelijk € 112 of € 140 per persoon. We hebben zowat de stilzwijgende afspraak om met dit gezelschap all the way the gaan voor die één à twee keer per jaar dat we in deze constellatie uit eten gaan. “Als we dan toch naar Zingem – of bij vorige kwesties Ieper / Brussel / Dranouter – gereden zijn…”

Starten doen we tevens op gepaste wijze: met een coupe maison (€ 16).

Vooraleer ik verder ga, misschien toch nog even beloven dat ik ondanks twee handicaps mijn best zal doen om er een boeiende post van te maken… Enerzijds leende het schemerdonker zich niet tot fotogenieke food pics, ondanks de verenigde krachten van @gtje en mezelf. Anderzijds verzuimde ik om de avond zelf of de dag daarna wat nota’s te maken over de wijn, waardoor ik nu wel heel diep moet graven in mijn geheugen.

Daarom hou ik het wat de wijn betreft op algemene felicitaties voor sommelier Bernard Dewitte. Zijn wijnmatching bevalt ons! Hij gaat voor eigentijdse keuzes die helemaal in lijn liggen met mijn persoonlijke smaak… Eén wijntje kochten we bijvoorbeeld ooit al in de Cru, meer bepaald de Porseo Bianco Zio Porco uit de Veneto regio in Italië.

Tijd voor hapjes!

amandel · geroosterd · gerookt
koolrabi · Siciliaans brood

appel · komkommer

olijf · paprika
mimolette · ajuin

hoeve ei · artisjok
paprika · gember

Dikke duim ook voor het zuurdesembrood met de gerookte hoeveboter dat steeds opnieuw aangevuld wordt. Hoewel ik op restaurant steevast probeer om niet al te veel brood te eten, ben ik hier verkocht van zodra ik een stukje met die zalige boter proef…

Na de opwarmtjes gaan we over naar de eerste gang: dorade · ajuin · mierikswortel. De tartaar van dorade wordt omhuld door de zachte smaak van de ui en afgewerkt met de frisse mieriksworteltoets. We zijn vertrokken.

We jumpen van vis naar vlees met rund · yoghurt · rode biet. De carpaccio van West-Vlaams Rood wordt op dit bord rond een pakketje rode biet met yoghurt gevouwen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik rund nog niet vaak gecombineerd at met de andere hoofdingrediënten en het werkt… Alleen vind ik – maar nu ben ik echt aan het m**renn**ken – dat het geheel iets te koud geserveerd wordt: wat meer op kamertemperatuur zou de smaak ten goede komen.

Als derde gerecht gaat chef Benoit de vegetarische tour op. Wie mij een beetje kent, weet dat ik daar nooit rouwig om ben… We krijgen een taartje · bospaddenstoelen · tuinkruiden met binnenin eidooier die uiteraard heerlijk begint uit te lopen van zodra je er in prikt. Hét summum voor elke liefhebber van eitjes en ik ben lid van de fanclub. Hier geldt voor mij dezelfde opmerking als bij de vorige gang: het mocht eveneens iets warmer.

Bij het vierde gerecht komen we bij mijn favoriet van de avond aan: kabeljauw · vin jaune · knolselder. Hoewel we nog net zomer zijn, kondigt dit bord stilletjes de herfst aan… En laat ik nu net van mijn moeder geërfd hebben dat ik best wel een herfsttype ben! Hetzelfde gaat dus op voor smaken die ik met de herfst associeer: de bospaddenstoelen op het vorige bord bijvoorbeeld, of de knolselder bij deze kabeljauw.

Het menu blijft perfect opbouwen met duif · gele biet · steranijs als hoofdgerecht. Van de duif krijgen we een mooie borstfilet en een gekonfijt boutje gepresenteerd. Eén beestje delen per twee personen. Automatisch stel ik mij de vraag wie de andere filet / bout zou gekregen hebben en of mijn filet en bout überhaupt van dezelfde duif komen. Totaal zinloze vragen uiteraard… Sowieso vind ik deze gevleugelde vriend als één van de hoofdgangen in een (Michelin)menu altijd een plus. Hoewel er een duvejoengsjes traditie bestaat bij de familie Vindevogel aka mijn familie langs moeders kant, vind ik duif toch voor een speciale gelegenheid. En misschien door dat jeugdsentimentele gevoel kan ik duif bijvoorbeeld net iets meer appreciëren dan pakweg fazant of parelhoen.

Ondertussen zijn we al aan de desserts aangekomen. We passen allemaal voor een extra gang met kazen of het inruilen van één dessert voor kaas. Niet omdat we niet van kaas houden, maar ik ben onvoldoende cheese lover om er een surplus voor te betalen. Bijgevolg starten we met chocolade · tonka · gianduja. Dat laatste ingrediënt blijkt een spread op basis van chocolade en hazelnoot. Sounds like Nutella, right? Lekkerrrrr!

We sluiten het menu af met peer · walnoot · sherry. Ik voel niet veel voor desserts met citrus en / of witte chocolade, daarom kijk ik tevreden terug op de nagerechtvoorkeuren van Benoit Dewitte…

Ondertussen ziet het er naar uit dat onze gereserveerde taxi om 23u30 een perfecte timing zal zijn. Een goede suggestietijd dus van team Dewitte! We drinken nog een koffie, werken daarbij nog enkele zoetigheden naar binnen en rekenen als happy diners voldaan af.

Tot slot viel het mij nog op dat chef Benoit zich graag op de achtergrond – namelijk in zijn keuken – houdt. Bij het binnenkomen bespeurden we hem nog even achter de bar, daarna laat hij zich niet meer zien… Op zich uiteraard geen enkel probleem, alleen lijk ik wel een verwend snotjong als ik zeg dat andere chefs dat na een gastronomisch avondje uit tegenwoordig bijna standaard doen. Met ‘dat’ bedoel ik even een praatje komen slaan en indien mogelijk complimentjes incasseren. En terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af wat chefs daar zelf zouden van denken. Is dat iets wat ze graag doen of eerder zien als een verplicht nummertje, een acte de présence? Of hangt dat van de persoonlijkheid van de chef af?

In elk geval merci voor de schitterende avond, broertjes Dewitte en wederhelften!