Tijdens onze minitrip naar de traantent in Borgloon (inclusief een passage bij restaurant Ogst in Hasselt) adviseert mijn Limburgse collega met Italiaanse roots om ook even bij La Storia in Borgloon te stoppen. Zoiets hoef ik geen twee keer te zeggen aan mijn meneer… Een half uurtje later stappen we er al binnen voor de lunch om daarna hopelijk voldaan huiswaarts te keren.

Er zit voorlopig enkel een tafel met drie eetgasten. Iets later komt nog een groep van een tiental personen lunchen en dan merk ik online op dat ze pas de eerste dag terug open zijn na hun vakantie. Begrijpelijk dus, die kalme middagservice…

We krijgen de menukaart en een relatief groot potje met gemarineerde groene en zwarte olijven. Deze worden gestaag opgeprikt terwijl we van onze aperitief – prosecco voor hem en ice tea voor haar – nippen en nadenken over onze lunchkeuze. Op de kaart staan enkele antipasti en vleesgerechten; de hoofdrol gaat echter naar pasta. What else? Perfect voor mij! ’s Donderdags bakken ze trouwens ook pizza bij La Storia.

Na relatief lang twijfelen bestellen we elk een pasta. We moeten ons echt inhouden om géén bruschetta toe te voegen aan onze bestelling wanneer we een prachtige plank en duidelijk met liefde bereide bruschetta zien voorbijkomen. Maar we spreken onze discipline aan na het uitgebreide ontbijt dat we deze ochtend al in de Tranendreef consumeerden. Ongeveer een dik kwartier later gaan onze oogjes blinken als de pastaborden verschijnen. Mijn vriend koos voor de strozzapreti alla calabrese, oftewel verse gekruide pasta met typische worst uit Calabrië en pittige tomatensaus. Ik zwichtte uiteindelijk voor de tagliatelle porcini, oftewel verse lintpasta met eekhoorntjesbrood, pancetta en truffelolie.

In dit geval zou ik durven beweren dat een beeld voor een keertje niet meer zegt dan duizend woorden. Want afgaand op de foto denk je wellicht: ‘Ja, dat ziet er uit als een pasta. Een degelijke pasta. Misschien zelfs een erg lekkere pasta…’ Dat is waar, niettemin hebben jullie niet geproefd! Wat een smaken, wat een diepe en intense smaken.

Je proeft tevens meteen dat de pasta vers en huisgemaakt is, altijd een enorme plus. De strozzapreti blijkt relatief lange (ongeveer zeven centimeter) gedraaide pasta te zijn. Ik herken de pasta, maar kende de specifieke naam niet. De decoratieve rode ‘chip’ in het midden van de pasta is een schijfje gedroogde pikante salami – in case of any questions. De tagliatelle durf ik omschrijven als ‘herfstig’, ook al zijn me eind juli. Paddenstoelen en truffelsmaak roepen bij mij die associatie op. Verder voelt de huisgemaakte lintpasta iets zwaarder dan wat je doorgaans in de winkel koopt, waardoor ik mijn uiterste best moet doen om het bord tot de bodem te ledigen. Het lukt me net.

Als ik voorstel aan mijn wederhelft om halfweg even te wisselen van bord – iets wat we wel vaker durven doen – dan geeft hij snel aan dat het niet per se hoeft voor hem. Dat wil veel zeggen… Hij vindt het dus hééééél lekker!

Wanneer we de gastvrouw bij het afruimen complimenteren en zeggen dat je zelfs in Italië toch al moeite moet doen om zo lekker te eten, dan straalt ze en geeft ze toe dat ze dat ook soms tegen elkaar durven zeggen wanneer ze in het thuisland van hun ouders / grootouders rondreizen. Schattig!

Niet dat ik wekelijks in Borgloon kom, maar we onthouden dat we when in Limburg hier terecht kunnen voor uitstekend Italiaans.