Een boek van Maartje Wortel

Net zoals mijn vorige boek ontdek ik ‘IJstijd’ van Maartje Wortel op de recente longlists van de Libris Literatuurprijs, meer specifiek haalde Maartje deze lange lijst in 2015. Ik ontleen haar roman zoals steeds de afgelopen jaren in De Krook en krijg door de coronamaatregelen enkele weken extra om tot de laatste pagina te komen.

Alleen duurt het verdomd lang vooraleer ik ‘in’ het boek kom… Over dit verhaal van iets meer dan 200 pagina’s doe ik bijna twee maand. Het was trekken, sleuren en deze vreemde COVID-19 weken werkten eerder averechts op mijn leesgedrag. Ik zie overal opduiken dat mensen zeeën van tijd hebben, alleen voelt dat bij mij niet zo aan. Soit, hopelijk lukt het beter met een boek dat wel meer op mijn lijf geschreven is. Eentje met een grappig lange titel bijvoorbeeld, om maar iets te zeggen.

James Dillard, om hem draait het. Hij is een strontverwende kerel van iets meer dan dertig die niet weet wat hij moet met zijn leven en treurt om zijn ex-vriendinnetje Marie, een broodmager meisje dat na een traumatische gebeurtenis in een vorige relatie vooral worstelt met een eetstoornis. James krijgt op een bepaald moment out of the blue een telefoontje op zijn hotelkamer – waar hij overigens woont – met de vraag of hij een boek wil schrijven. Speciaal! Je komt nooit te weten wie of wat er echt achter dat telefoontje zit, alleen leer je doorheen ‘IJstijd’ wat het met een mens doet om ineens verondersteld te worden auteur te zijn. Schrijf je wat mensen willen lezen of wat jij wil schrijven?

In 2020 las ik voorlopig tweemaal non-fictie en daarnaast vier romans van Nederlandse auteurs. Tijd om voor mijn volgende boek misschien eens terug naar een schrijver uit eigen land te grijpen, ofwel toch een bestseller als Sapiens of De meeste mensen deugen.