Een boek van Peter Verhelst
Mijn leesplannen volgen geen kalenderjaren en nemen minder ambitieuze proporties aan dan de weldoordachte voornemens van Melanie De Vrieze. En toch poog ik om geregeld boeken te lezen van Nederlandstalige auteurs waarvan ik nog nooit een boek las, al was het maar om onze boekensector te steunen – ja, ik koop nog alles op papier en neen, ik kan er niet van genieten om in bibliotheken rond te lopen. Zo ligt bijvoorbeeld Jeroen Brouwers op de stapel en kom ik bij ‘De kunst van het crashen’ van Peter Verhelst.
Het was in eerste instantie de cover die mij fascineerde toen ik bij Boekhandel Walry rondsnuisterde tijdens mijn middagpauze. Een zwerm vogels en herkenbare windmolens. Na het lezen van de eerste pagina weet ik dat dit verhaal vertelt wat er zich in hoofd van de auteur afspeelde tijdens een zwaar verkeersongeluk op de E40 in Wetteren. Zo krijgen die windmolens meteen ook equivalenten in de realiteit. Aha, déze windmolens!
Halfweg het boek vraagt iemand als reactie op mijn Instagramfoto met daarop de cover en een pintje wat ik ervan vind. Goede vraag! Wat vind ik ervan? Ik constateer dat ik de 293 pagina’s op minder dan een week uitlees. Dat wil doorgaans wat zeggen. Want als het niet klikt, kan ik soms wel maanden over een boek doen.
En hoewel het verhaal vrij hakketakkerig en associatief opgebouwd is, blijf ik toch steeds helemaal mee. Want gaat dat niet steeds zo met gedachten? Dat die zich niet lineair laten leiden? Nochtans, geleidelijk aan wordt duidelijk hoe een kat in Istanbul, een rennende man met een rugzak en een zwaargewonde auteur op de E40 zich tot elkaar verhouden.
Af en toe denk ik aan televisieseries of andere boeken, zoals Lost, Life of Pi of Homeland. Misschien ontspruiten sommige van de gedachtenstromen ook wel uit fictie die Peter Verhelst gezien of gelezen heeft. Wie zal het zeggen? En dan wil je je vooral niet de vraag stellen wat jij mogelijks zou zien in de vezels van de airbag…
‘De kunst van het crashen’ holderdebol.comder kopen?
