Ja, ook in ziekenhuizen mogen woordgrapjes gemaakt worden… Maar behalve het Koch lezen als remedie tegen spanning en onlogischerwijze tegelijk verveling, trekken de geluiden die uit de gang die ik niet kan zien weerklinken mijn aandacht.

Flipfloppende damesvoeten, voorbijrollende plastieken wielen, stemmen die bespreken of het bloed nu mag getrokken worden of dat lavement gezet, Plop en zijn medekabouters die het scherm in een belendende kamer vullen, …

En mijn hoofd lijkt al wat ijl te worden. Zonder slikken of spuiten. Gewoon door die ziekenhuislucht en een kamer die zo als filmdecor voor Lieven Debrauwer kan dienen.

Bertolt-Brecht-gewijs wachten, op een vierarmig wezen met een chirurg als ziel op afstand…