Toen ik deze week op een ochtend een duo tienermeisjes voorbij zag fietsen, dacht ik: ‘Jaaaaaaaaaa, het is nog steeds zo…’.

Wat is nog steeds zo?

Wel, ter ere van jouw Plechtige Communie krijg je van mama en papa een nieuwe fiets. Niet meer zo’n kinderversie, maar eentje geënt op een volwassen lichaam. In principe kun je met deze fiets dus de rest van jouw leven verder, als je er een beetje zorg voor draagt.

Maar dan word je ineens 14/15/16 en blijft die Plechtige-Communie-fiets op stal. Want hoe kan je jouw street credibility garanderen zonder op een oude fiets rond te bollen? Zo’n fiets dien je eigenhandig in een ander kleurtje gestoken te hebben, met verf uit een spuitbus. Vervolgens horen er ook een aantal stickers op. In mijn tijd – jawel, I’m getting old – waren dat zo’n Studio Brussel exemplaar met het zwart-gele logo en een rode Humo-zelfklever.

Die tussenfase met de puberfiets heeft bij mij zo’n 10 jaar geduurd. Nu nader ik de 30 en rijd ik ineens terug op – je raadt het nooit – mijn Plechtige-Communie-fiets! :)