Van sommige dingen weet je gewoon dat je ze nooit of te nimmer zult weggooien.
Zo koester ik een dergelijk gevoel voor een aantal voorwerpen die momenteel op mijn schouw huizen. Het zijn herinneringen aan mijn kindertijd, beeldjes met een verhaal.

Horen, zien en zwijgen

Deze aapjes stonden altijd op het bureaumeubel van mijn vader. Mijn zus en ik toonden er altijd een bijzondere interesse voor. De aapjes beelden volgens de overlevering het spreekwoord “horen, zien en zwijgen” uit. Of toch niet? Want doen die beestjes niet net het omgekeerde… Vroeger voer voor verwondering. Vandaag leert Wikipedia dat het een gebruikelijke voorstelling van Mizaru, Kikazaru en Iwazaru is.

Loreke en Eliseke

En dan zijn er nog twee krijtstenen beeldjes, van twee kindjes. Mogelijk meisjes, mogelijk jongetjes. Maar in de fantasie van mijn zus en ik waren dat verpersoonlijkingen van onszelf, namelijk Loreke (grootste, oudste, rechts) en Eliseke (kleinste, jongste, links). De stenen wezentjes verhuisden veelvuldig: elk eentje op onze kamer, allebei samen op één kamer, … Tot ze nu op mijn schouw beland zijn – inclusief mentaal label “jamais dans la poubelle”.