Het voelt altijd dubbel om een resto review te schrijven over een sociaal restaurant. Ook bij Zone 09 / Goesting was de regel om dat niet te doen, in den tijd dat ik nog ‘voor echt’ recenseerde. Na wat dubben besloot ik uiteindelijk om wél over Villa Ooievaar te bloggen. Bij deze…

Sinds 2012 wonen wij in 9030 Mariakerke, een deelgemeente van Gent. Omdat dit zeker niet de jongste buurt is om te wonen (en dan vergelijk ik met de menige vrienden die aan de andere kant van Gent in Gentbrugge / Ledeberg wonen), reageer ik altijd enthousiast als er nieuwe initiatieven genomen worden in onze buurt. Zo organiseert een team van vrijwilligers al een enkele jaren Woodrock, dat de laatste tijd doorgaat in het park Bovyn-Vyncke. Op datzelfde domein staan enkele gebouwen waar Kompas vzw mensen met een beperking tewerkstelt / opvangt. Villa Ooievaar is een nieuw project van deze vzw.

Bij Villa Ooievaar betekenen de adjectieven sociaal & lokaal nogal wat: ze bieden betaalbare maaltijden aan en een plaats waar ontmoet (lees: vergaderd, gefeest, …) kan worden. Koken en opdienen gebeurt deels door personeel met een beperking, uiteraard bijgestaan door begeleiders. Logischerwijs wil vriendin Lies, die een tweetal jaar geleden met Kaffie Is Kaffie een gelijkaardig project op poten zette in Gentbrugge, daar eens gaan piepen. En wij – inclusief kleine Georges – proeven graag mee…

Op vrijdagmiddag bel ik om te reserveren voor de volgende dag. Terwijl we onze fietsen parkeren, merken we dat het ondanks het herfstseizoen eigenlijk perfect terrasjesweer is. Alle buitentafels blijken helaas gereserveerd, dus zetten we koers naar binnen. Daar zit aan onze voorbestemde tafel een identiek gezelschap van drie volwassenen en één kind. Grappig! Geen nood, Villa Ooievaar blijkt op zaterdagmiddag niet volgeboekt en we kunnen aan een andere tafel terecht. Georges krijgt een kinderstoel en spot meteen het (voornamelijk houten) speelgoed dat bij de schouw ligt.

Bewijs van het mooie herfstweer en meteen ook het menu van de dag… | Foto – Facebookpagina Villa Ooievaar

Fotogewijs merk ik trouwens dat ik meer foto’s van de zoon dan van het eten genomen heb, die neiging durf ik wel eens vertonen als hij in de buurt is…

‘Seriously, mama?’

We starten onze lunch zoals dat hoort: met een aperitiefje. Mijn vriend en ik kiezen voor een glas rosé (€ 3,50), ons gezelschap houdt het alcoholvrij met Bionina Pomegranate (€ 3). Onze dienster stond duidelijk niet op de eerste rij toen de glimlachen uitgedeeld werden. Misschien bezorgt het opdienen haar wat stress of begrijpt ze ons West-Vlaams accent niet altijd even goed. Vanzelfsprekend geen probleem, dat hoort erbij in deze villa.

De leuk gelayoute eetkaart

We lusten ook wel een kleine aperitiefplank (€5). Als eerste onderdeel daarvan krijgen we een komisch ogende tapenade met een soort pappadums. Ik moet toegeven dat we eerst in de waan zijn dat dit de plank is, omdat er weinig tot geen commentaar wordt bij gegeven. Even later komt de eigenlijke aperitiefplank te voorschijn, die ontsnapte wel aan het oog van mijn camera. Het hapjesassortiment bestaat uit grillworst, toastjes met kruidenkaas en krabsla en gegrilde artisjokharten. Onze zoon focust zich naar goede gewoonte op het vlees en bijgevolg moet er geschermd worden om nog wat worst voor ons over te houden.

Tapenade met pappadums

Menugewijs spotten we op voorhand het krijtbord met het voorstel van de dag. Koninginnehapje (synoniem voor mijn guilty pleasure vol-au-vent) met frietjes en crispy salade, lasagna bolognaise of vegetarische groentenschotel met bloemkoolpuree: de keuze is bij ons drieën snel gemaakt… De dagschotel vlees of vis kost trouwens slechts € 10.

Ik lust nog wel een extra glas rosé, mijn wederhelft bekijkt de biertjes even en landt zo bij een Baptist Blond (€ 3) voor bij de hoofdschotel.

Koninginnehapje met frietjes en crispy salade

Mijn favoriete heerschappen en een Baptist Blond

Over naar de vol-au-vent. Pluspunt: de stevige gehaktballetjes zijn onmiskenbaar huisgerold. Minpunten: geen verse champignons en wat uit elkaar vallende kip. Nu moet ik toegeven dat ik toen ik voor Georges’ eerste verjaardag vol-au-vent maakte voor de ganse familie tegen hetzelfde probleem botste, dus alle begrip voor dit euvel. Op tafel komt een klein kommetje met sla, witloof, tomaat, wortel, scheuten en een frisse dressing. We verwonderen ons over de schamele portie en tegelijk merken we een tijdje later dat de andere eetgasten één zo’n slaatje per persoon kregen. Opnieuw een vergissing die we met de mantel der liefde voor het project toedekken…

Kleine Georges stond zijn kinderstoel inmiddels af aan zijn nog iets kleinere speelkameraadje en eet vanop een echte stoel wat frietjes met vol-au-vent. Meteen na het eten wil hij nog even de benen strekken door tot aan de vijver en het brugje te wandelen en mama vergezelt hem met alle plezier. Zo ontdek ik dat één van mijn collega’s met zijn gezin op het zonnige terras van een zaterdagse lunch geniet. Toeval!

We betalen de milde rekening van € 55 en fietsen tevreden terug naar ons persoonlijke zonneterras waar wij even languit uitblazen terwijl de kleinste restoganger zijn middagdut inzet.