Nu we met zus en schoonbroer de voorbije jaren twee keer kippetjes smikkelden in De Hanekamp (doorgaans na een bezoekje aan het kunstenfestival in Watou), wordt het hoog tijd om een nieuw adres in de grensstreek uit te testen dat al lang op mijn restolijstje prijkt: Terminus, eveneens in den Abele. Dit restaurant aan de douanepost kreeg extra aandacht sinds zoon Pieter Verheyden – voormalig sommelier in Peter Goossens’ Hof Van Cleve – de zaak overnam van zijn pensioengerechtigde ouders. Zijn moeder Kathleen Vanderbeke blijft echter mee in de potten roeren.
We komen tegen 19u45 aan en mogen een tafel voor vier uitkiezen. Ik hou vooral de commentaren die ik al opving over ‘veel te dicht opeengepakt’ in het achterhoofd en vraag naar een tafel bij een zetelhoek waar we ietwat discreter zitten. Na een poosje wachten worden onze menukaarten uitgedeeld en het valt meteen op dat het personeel bij Terminus quasi allemaal Franstalig is. Even ons beste Frans bovenhalen! Ah, oui…
Terminus en picon vin blanc (€ 7,50) als aperitief vinden we met driekwart van het gezelschap de logica zelve. Mijn zus – sowieso niet echt een drinker – verkiest een glas rosé (€ 4). Neen, ze is niet aan het poseren op onderstaande foto… ;-)
Behalve de vaste kaart – die naar goede gewoonte op voorhand online werd doorgelicht – beschikt Terminus over een indrukwekkend suggestiebord met een vijftiental seizoensgerechten: veel vis (zeewolf, rog, inktvis, …) en wild (fazant, parelhoen, hert, …). Kiezen wordt hoe dan ook verliezen vanavond. Of misschien kan ik het meteen positief draaien: we komen hier ongetwijfeld nog terug!
Inmiddels zijn we er uit dat we een paar teljoortjes of amuses zullen bestellen bij wijze van voorgerecht. Vooraleer onze teljoortjes op tafel komen, krijgen we per twee personen zo’n plastieken beenhouwersvlootje met wat vleessla en brood van prima kwaliteit. Mijn vriend en ik wisselen een blik van verstandhouding, want dit is een type keuken waar we beiden van houden: klassiek, authentiek en kwalitatief. Voor alle duidelijkheid: we houden ook nog van andere keukens (bijvoorbeeld Aziatisch zoals Thais over Vietnamees tot Japans), niettemin kunnen we ons culinaire erfgoed echt wel appreciëren.
Na even wachten verschijnt een genereuze plank van de beenhouwer, die in het Frans wel iets beter bekt: plateau du boucher (€ 24 voor 4 personen). Voor mij lonkte ook het lekkers uit de zee bij de teljoortjes – wat een leuk woord overigens! Ik voegde daarom nog wulloks mayo (€ 8) toe aan de bestelling. Alleen moet ik achteraf toegeven dat ze eigenlijk overbodig bleken naast die uit de kluiten gewassen vleesplank!
Je merkt het: bij Terminus hebben ze oog voor klassieke schoonheid en die lijn trekken ze overal door met borden gelabeld met het Terminus logo, kleine glazen potjes voor de mosterd of de mayonaise. Hierbij een poging om op te lijsten wat er allemaal op die bewuste plank van de beenhouwer lag: witte en zwarte pens, buikspek, preskop, hennepot, paté, gerookte ham en zo voort. Aangevuld met smout, mosterd, appelkappers, zilveruitjes en augurken. En hoewel de wulken niet meteen nodig waren, proeven ze vers en bijgevolg goed. Nog even meegeven dat de mannen inmiddels aan hun tweede picon nippen. Ik moet later op de avond nog veilig terug naar Gent kunnen rijden en hou het dus bij eentje.
Mijn vriend en ik informeren welke wijn we best drinken bij onze hoofdgerechten. Stiekem hoopt de wederhelft dat uitbater Pieter met uiteraard een stevige wijnbagage daarvoor zal langskomen, maar het is onze ober die ons adviseert. Ik wil graag wit drinken bij mijn konijn en hij raadt een Bourgogne aan van Jean Thévenet et fils – Macon Village (€ 12 per pichet). Voor bij zijn filet pur gaat het tussen Côtes du Rhône of Saint Estèphe. Hij kiest voor de laatste – en ook wel duurste – optie van Chateau Lahaye (€ 16 per pichet).
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me al vrij gevuld voel na onze vleesplank. Alleen laait mijn goesting instant terug op wanneer mijn stoofpotje van konijn in Tripel (€ 22,50) verschijnt… Lapin comme il faut. Smoutzacht, zoals we in West-Vlaanderen zeggen; niettemin niet van het been gevallen. Ik proef pruimen, wortelen en een perfecte saus.
Daarbij horen nog frieten: gougele en handgesneden frieten. Halfweg de maaltijd polst chef Pieter even naar onze tevredenheid en hij detecteert à la minute dat onze slaatjes ontbreken bij het konijn en de filet pur. Onze tafelverantwoordelijke krijgt meteen stevige orders om dit recht te zetten en daar komen de kraakverse slaatjes al.
Nog even piepen bij de anderen. Mijn lief houdt het dus keiklassiek en weinig avontuurlijk: filet pur (€ 24,50) met pepersaus (€ 2). De filet pur komt puur op het bord met in aparte kommetjes pepersaus, frieten en zoals al verteld halverwege een slaatje. Mijn zus en schoonbroer halen hun wildhart op aan het suggestiebord en bestellen hert (€ 30, vanaf 2 personen). Daarbij hoort knolselderpuree, gepocheerde peer, veenbessen en gestoofd witloof.
Alle vleeseters antwoorden trouwens saignant op de vraag naar de bakwijze. Persoonlijk zie ik het hert als iets te weinig rosé, maar ik hoef uiteindelijk enkel een mening te vormen over mijn – overigens verrukkelijke – konijn. Bij een halfvol bord en een quasi onaangeroerde kom frieten geeft mijn maag ineens aan genoeg te hebben. Seriously? Ik vind mijn pot au feu zó lekker dat ik bijna naar een doggiebag durf informeren. Bijna.
Even pauze.
Dessert neem ik zelfs niet meer in overweging. Mijn zus daarentegen… Zij waagt zich nog aan de chocolademousse (€ 6). Wij ronden af met een cappuccino met melkschuim (€ 2,80), mijn schoonbroer zet zijn lippen nog aan een Amaretto (€ 7).
Vrij bruusk beseffen we dat we de tijd wat uit het oog verloren en dringend moeten vertrekken als we ons aan het beloofde thuiskomstuur willen houden voor de babysit. Wanneer bij het afrekenen ineens blijkt dat het netwerk en bijgevolg ook de betaalterminal dienst weigeren, laten we de locals dit regelen en zetten koers richting E17.
Team Terminus, jullie hebben er twee fans bij!
Ondertussen overtuigden we mijn ouders om voor ons nieuwjaarsetentje bij Terminus te bestellen, want volgens mijn zus zijn ze ook als traiteur niet te versmaden. Dit jaar tellen we dus niet alleen af tot Nieuwjaar, we tellen simpelweg nogmaals af naar 5 januari – de dag dat we het glas heffen bij mijn ouders.