Na een behoorlijk late ontbijtmeeting in Huize Colette (met een scone en een tikkeneitje) ’s middags ook nog eens gaan lunchen in het Keizershof op de Vrijdagsmarkt bleek achteraf gezien niet het lichtst verteerbare idee. Maar soit.

We arriveren met acht collega’s en worden op het eerste verdiep een onhandige samenvoeging van een ronde en een rechthoekige tafel toegewezen. Nochtans staan rondom ons meer dan voldoende hoekige tafels om daar snel een lang exemplaar voor acht couverts van te maken… We hadden overigens gereserveerd.

Veel honger heb ik dus niet, maar ik kan het toch niet nalaten om een vol-au-vent met frietjes (€ 16) te bestellen. Rondom mij hoor ik spaghetti, stoofvlees, rundscarpaccio, tagliatelli met scampi. Alcohol laten we achterwege, ik doe het tijdens deze lunch met een tonic (helaas geen Schweppes, maar Val).

Het verdiep vult zich geleidelijk aan op en verrassend snel verschijnen onze gerechten. Voor mij staat een stevig bord met een bladerdeegkoekje, vol-au-vent bestrooid met peterselie, verse waterkers en een schijfje citroen. Met een collega deel ik een grote kom frietjes. Ik moet toegeven dat de vol-au-vent beter smaakt dan ik verwacht had. Geen versneden kipfilets, maar echt vlees van een volledige kip met verse gehaktballetjes en gevierendeelde champignons. Het geheel mocht echter wel iets warmer en kruidiger.

Ik ben niet meteen fan van de Vrijdagsmarkt. Mijn persoonlijke excuses richting Jacob Van Artevelde hiervoor. De kans dat ik nog terugkom in het Keizershof is dus erg klein. Jammer voor de uitbaters, maar helaas te gemiddeld en te veel couverts…

Na een vermakelijke voormiddag tussen de vissen in Nausicaá besluiten we om Boulogne-Sur-Mer en zijn werelderfgoed nog wat verder te verkennen. Maar eerst de innerlijke mens versterken met een zondagse lunch… Na wat getalm wandelen we Chez Jules op de Place Dalton binnen. De buitenkant ziet er op deze grijze dag wat groezelig uit, maar het bordje met “système wifi”, de toog met verse pasta en meringues en het verzorgde interieur trekken mij en vervolgens de rest van de familie over de streep.

Een tafeltje voor 6 personenen zonder reservatie blijkt geen enkel probleem, al loopt de zaak wel stilaan vol. Meer zelfs, we krijgen een überknusse ronde tafel met zo’n zetel rond toegewezen. Ondertussen krijgen we de kaart en bestellen we alvast een karaf (pichet, op z’n Frans) rosé, een karaf wit en water.

Omdat we nog wat in de zeevruchtensfeer van de avond ervoor verkeren en omdat we tenslotte in Boulogne-Sur-Mer lunchen, besluit ikzelf om voor de tagliatelle fruits de mer te gaan. De verse pasta bij het binnenkomen triggerde mij om deze keuze te maken. Drie anderen uit het gezelschap opteren voor de pizza fruits de mer, de overige twee voor moules marinières – want aan mosselen natuur doen ze niet mee bij Chez Jules.

Ondertussen laat mijn pa zich positief verrassen door de kwalitatief hoogstaande (rode inmiddels) wijn voor zo’n zacht prijsje. Eén van de USPs van Frankrijk, mijn gedacht.

Niet veel later volgen onze borden. Drie stevig belegde pizza’s met zeevruchten die o zo duidelijk niet uit een pakje komen – wat soortgelijke pizza’s in België vaak ronduit walgelijk maakt. Naast mij duikt mijn lief tevreden in zijn mosselpot: kleine bouchotmosseltjes (hangcultuurgrapjes kunnen uiteraard niet uitblijven) met witte wijn, azijn, tijm en selder.

Ik geef toe dat bovenstaande foto het gerecht niet meteen eer aandoet. Maar geloof me, dat was een verdomd verrukkelijke pasta… Versgedraaide tagliatelle, dito vis (niet gedraaid, eerder gevangen – met als vangst in de netten roze garnalen, inktvisringen, mosselen, tonijn, zalm, mantelschelpen) en als afwerking een langoustine en een takje rozemarijn. Hierbij komen nog kommetjes met romige saus die perfect aansluit bij de rest van het gerecht en geraspte kaas. Geen haar op mijn hoofd dat zou overwegen om een dergelijke pasta thuis te maken (alleen al omwille van hun finishing touch), desalniettemin herhaal ik dat ik bijzonder geniet van deze zondagse lunch in Boulogne-Sur-Mer.

O ja, en hun WIFI code is “Philippe”… Geen idee wie dat mag zijn, maar zijn draadloze netwerk functioneert feilloos en laat mij toe om even online te ademen na een analoog weekendje aan de Franse Opaalkust – meer bepaald Wimereux.

Een weekendje Wimereux linken we logischerwijs aan zo’n verrukkelijke schotel boordevol peuzelwerk, ook wel fruits de mer of zeevruchten. Langs de Opaalkust, rond Grap Gris Nez en Cap Blanc Nez krioelt het werkelijk waar van de restaurantjes die deze fruits de mer als specialiteit afficheren. Hoe scheid je het kaf van het koren? Door de verhuurster van ons vakantiehuisje om een tip te vragen! En zij raadt ons La Sirène aan.

La Sirène ligt aan de voet van Cap Gris Nez, in een schilderachtige baai aan het water. Bij ons online vooronderzoek merken we dat ze zich naast zeevruchten in verschillende constellaties tevens in gegrilde kreeft specialiseren. Oef! Iedereen uit ons gezin is namelijk dol op fruits de mer, helaas eet mijn zwangere zus dit momenteel beter niet… Gelukkig houdt ze bijna minstens evenveel van een warme kreeft. Ik reserveer telefonisch voor 6 personen aan het raam – wederom op aanraden van.

Bij aankomst om 19u30 valt van dat indrukwekkende uitzicht niet bijster veel meer te onderscheiden. Tijdens de namiddag voorafgaand aan ons bezoek kwamen we echter al even piepen en de ligging mag inderdaad imposant genoemd worden.

We bestuderen de kaart en besluiten meteen van start te gaan met een Pouilly Fumé die verder gedronken kan worden bij de zeevruchtenschotel. De dame komt ons melden dat er door het slechte weer jammer genoeg geen kreeft voorradig is. Een absolute bummer voor mijn zus, die even niet weet wat dan wel te eten… Voor de fruits de mer crew ligt de keuze op dat moment vast: het wordt de ‘plateau de fruits de mer’ (€ 35,50) met grijze garnalen, roze garnalen, gamba’s, langoustines, wulken, amandelschelpen, oesters en krab. Mijn zus en schoonbroer bestellen als voorgerecht de gegratineerde krab. Daarna kiest zij voor gepocheerde tarbot met hollandaisesaus en hij voor gebakken lotte met ‘schuim van Wimereux’ (blijkbaar een saus op basis van een lokale koeienkaas).

Niet veel later verschijnt de patron met een gigantische schotel fruits de mer.

Qu’est-ce qu’on peut dire? Merveilleux! Délicieux!

Mijn smakelijkste zeevruchtenervaring ooit. Alles smaakt supervers, zilt, fris, als recht uit de zee. Geen enkel kwalijk geurtje – wat sneu genoeg wel vaak voorkomt. We vallen de schotel vanop vier fronten aan met ons operatiegereedschap. Als begeleiding verschijnt brood, boter, mayonaise en een vinaigrette van sjalot.

Hoe hard we ook proberen, het lukt ons niet om de schotel op het zeewier na volledig leeg te krijgen. En we zijn niet de enige… Een tafeltje verder zit een (nogal blasé) viertal die eigenlijk niet veel meer doet dan aan de zeevruchten likken. Mijn moeder en ik kunnen onze lach soms niet bedwingen, maar die gaat over in verontwaardiging als we na hun maaltijd een nog niet eens met de helft verminderde schotel naar de keuken zien verdwijnen. Wat zou hiermee gebeuren?

Mijn zus en schoonbroer starten dus met de gegratineerde krab. Blijkbaar een bijzonder zwaar gerecht, dat – een beetje jammer wel – niet in een krabschaal geserveerd wordt. Daarna volgen hun mooie hoofdgerechten. Beiden verdienstelijke schotels, maar je merkt wel dat je naar La Sirène komt voor de fruits de mer of de (helaas niet beschikbare) kreeft. De rest is eigenlijk bijzaak…

Mijn vriend en ik nemen ons voor om nog eens terug te komen bij daglicht, op een zondagmiddag bijvoorbeeld of een zomeravond. Want geef toe, waar in België eet je voor € 35,50 zo’n royale en überverse zeevruchtenschotel? Inderdaad. Nergens.

Tijdens de uitbating door Coeur d’Artichaut ben ik nooit in Bistro Bijloke geraakt. Een nieuwe uitbater (vergeef mij dat ik niet weet dewelke), een nieuwe kans. En die grijpen mijn meneer en ik op een vrijdagmiddag aan de start van een weekendje weg.

Last-minute reserveren lukt niet zo gemakkelijk, want het gsm-nummer dat op de website staat blijkt niet te werken. Gelukkig biedt de vriendelijke dame achter het algemene telefoonnummer van de Bijloke aan om dat tafeltje voor twee persoonlijk aan de keuken door te geven. Voor het geval dat niet lukt, noteert ze nog mijn telefoonnummer. Maar ik hoor haar niet meer terug en parkeer iets na het middaguur tegenover het STAM. Vanop afstand zie ik de wederhelft alvast aanschuiven aan het restaurant op hoogte met schoon zicht op de Bijlokesite. Ik vervoeg hem snel. Rondom ons zit niet zo bijzonder veel en voornamelijk bejaard volk. Maar dat zal onze lunchpret niet bederven.

Het lunchmenu van de dag (€ 15) bestaat uit venkelsoep en daarna eendenbout, citrussausje, basmati en waterkers. We vertrekken uiteraard niet zonder enige voorstudie, dus knikken we al van ‘Ja!’ vooraleer de ober uitgesproken is. En een cava als aperitief graag. En een half litertje spuitwater.

De royale glazen cava vallen in onze vrijdagse smaak. Meteen na het leegzijn, verschijnen de soepborden, driehoekjes getoast brood en boter. Instant gevolgd door de ober die dampende venkelsoep inschept vanuit zo’n klassieke zilverkleurige kom. Ik geef het toe. Venkel is zo mijn ding en vanzelfsprekend dus ook in soepvorm. Echt lekker! Hij wenst graag nog een extra schep; ik pas echter voor de tweede ronde.

Dan komt de hoofdschotel met de eendenbout. Wat ik noem een mooi bordje! Een malser dan mals stukje eend met een smakelijke saus die gelukkig voor mijnentwege niet al te sterk naar sinaasappel smaakt en zoals we het graag hebben afgewerkt met verkruimelde pistachenoten. Kruidige rijst, verse waterkers; het hoeft geen verder betoog dat ik geniet van de Bijlookse lunch.

Tot ik ineens “Oei!” hoor aan de overkant van de tafel. Bij het opkijken zie ik een takje waterkers met daarop een levend en tevens best wel schattig slakje. Jammer! Zo’n beest hoort niet thuis op een bord, hetzij in een schelp met lookboter en iets meer uit de kluiten gewassen. Om de één of andere reden zijn wij niet ongelofelijk vies van die slak, maar eerder spijtig omdat ze nu hoogstwaarschijnlijk een nieuw bord moeten brengen. Waardoor ikzelf ofwel de keuze heb om alleen verder te eten, ofwel te wachten en dan samen met hem de maaltijd af te werken. Ik ga voor de laatste optie en gelukkig voor mij volgt die nieuwe portie – samen met nogal wat sorry’s – erg snel.

We zien er de lol wel van in en hebben oprecht lekker geluncht aan een democratische tarief. Dat tarief wordt nog democratischer wegens het gratis aanbieden van ons glas rode wijn ter compensatie van het euvel. Dankjewel! Deze geste wordt geapprecieerd.

Helaas dus van het schoonheidsslakje. Desalniettemin kom ik hier nog wel eens terug.

Een Chinees restaurant met een Bib Gourmand van Michelin en 13/20 in Gault Millau? Twee gegronde redenen dus om Fong Mei in het Antwerpse chinatown te proberen. Een paar weken op voorhand leg ik de reservatie vast, want wij foodbeluste Belgen lopen tegenwoordig deze plek waar voorheen toch voornamelijk Chinezen aten plat. Naar ’t schijnt, en het is in dit geval de meneer van Cuichine die schijnt – en hierbij ook meteen de dim sum aanraadt.

Ready to dim sum? Jawel, ik wandel Fong Mei in de Van Arteveldestraat (niet deze met de Chinese toegangspoort, want dat is de Van Wesenbekestraat) binnen en wacht op een vegetarische (geen vlees, wel vis) ex-collega. Het eerste wat ik trouwens zie bij mijn aankomst is hoe een ober een bordje van een tafel weggrist en in de microgolf zet. Die microgolf staat overigens mooi zichtbaar (alsof een of ander statussymbool) quasi in de etalage van het restaurant. Speciaal! Voor de rest zie ik papieren tafellakens, zwart tuinmeubilair en een eerder kale dan kitscherige inrichting. Ook speciaal! Maar daar hadden verscheidene recensies en blogposts mij al uitvoerig voor gewaarschuwd. Geen nood, ik hou wel van dergelijke kantinerestaurants.

Mijn gezelschap arriveert en we besluiten om voor het dim sum menu B te gaan. Gezien zij geen vlees eet, verifiëren we dit toch nog even en de ober bevestigt met bijzonder veel klem dat het menu enkel zeevruchten bevat. De menukaart specificeert niet wat we mogen verwachten. Opnieuw geen nood, ik hou ontzettend van verrassingen.

Ondertussen vragen we ook een karaf witte wijn en een literfles spuitwater om potentiële pikantheid alvast af te dekken. De drankjes komen snel, samen met een grote mand knapperige kroepoek en twee kommetjes saus: zoetzuur en pikant. We tateren nog wat verder, kroepoek krakend en in-de-mond-doen-smeltend.

Het menu vangt aan met een bordje inktvis en iets wat als zuurkool of zurkel klinkt (wellicht het laatste). Niet mis en stevig pikant. Vervolgens verschijnen gefrituurde garnaalballetjes, lenterolletjes, gefrituurd filodeeg met groenten en garnaal, gefrituurd rundsvleeshapje (foutje van de firma Fong Mei dus | hierover later meer), gestoomde dim sum met garnalen A, gestoomde dim sum met garnalen B.

We eten met smaak en verwonderen ons over onze onwetendheid dat dim sum blijkbaar een veel bredere lading dekt dan enkel gestoomde hapjes. ’t Zijn in feite de Chinese tapas of pintxos. Het gefrituurde deeg bombardeer ik tot mijn favoriet. Maar ook de rest van het dim sum menu gaat ondanks de stokjes vlotjes binnen.

En toch moeten er mij een paar dingen van het hart…

• Zeevruchten zijn geen synoniem voor garnalen. In dat slaatje zat inderdaad wat inktvis verwerkt, maar ik had stiekem toch wel op iets meer variatie gehoopt… Nu begrijp ik wel dat vegetarisch eten en de Chinese keuken geen spetterende combinatie zijn, en toch. Een beetje ontgoocheld.
• Na twee keer verifiëren bij de bestelling krijgen we toch een dim sum met rundsvlees. Wanneer we ober 2 erop wijzen, bekijkt hij de vulling even aandachtig en neemt die terug mee naar de keuken. Een heel eind later verschijnt ober 3 met ter compensatie een dim sum met een mengeling van vlees en garnalen. Euhm? We hebben veggie besteld. Waarop hij antwoordt: “Jullie zijn vegetariër? Serieus? Maar dit is een mengsel van vlees en garnalen. It’s crossover!”. IT’S CROSSOVER!?! We liggen te hard in een deuk om kwaad zijn en deze goede (niet-vegetarische) ziel neemt de crossover dim sum voor haar rekening.
• De gebakken rijst opdienen wanneer alle bordjes zo goed als leeg zijn – en we zijn helemaal niet zo’n snelle eters – is wel erg laat.
• Spuitwater bij de witte wijn schenken is niet zo slim, als de overduidelijke waterglazen er vlak naast staan. Gelukkig doe ik tevens wat water bij de wijn in mijn oordeel over Fong Mei als 13/20-waardig restaurant…
• En wat is dat in godsnaam met die microgolf?

Samengevat eten we lekker, evenwel niet uitzonderlijk lekker. We hebben bovenal goed gelachen. Daar gaat het toch evengoed om bij avondjes uit? En de rekening blijkt erg mee te vallen: € 67 en een klets voor ons chinatownavontuur.

Ik wil er nog wel eens teruggaan, zij het dan toch zonder vegetarisch gezelschap (mijn excuses richting Annick) en zonder uitsluitend dim sum te bestellen. Ze verdienen mijn inziens nog een extra stoommandje kans, al vrees ik dat ik bij een volgende vlaag ‘zin in Chinees’ eerder aan Cuichine dan aan Fong Mei zal denken…