Tussen Portus Ganda en de Dampoort, op de kasseistrook tegenover Kiosko popt de Zomerbarak Mastouche op. Het is een hobbyproject van vier enthousiastelingen met verschillende hoofdberoepbezigheden, van Extremis tot Ketnet. De eerste komt vanzelfsprekend terug in het buitenmeubilair, de tweede in een aantal bekende gezichten die activiteiten begeleiden – denk aan breien met Veronique Leysen.

Het blijft een toplocatie, al is mijn wederhelft er niet van overtuigd of het nu echt nodig was om twee dergelijke spots tegenover elkaar op te stellen. Hij heeft een punt. Ik heb vooral te doen met de mannen die binnen in de drukkend hete container drankjes en hapjes voor de gasten moeten prepareren. Wij bestellen elk een glaasje rosé en een portie Watoukaas om ons eerste hongertje te stillen. De jongeheer serveert ons een bijzonder stevige schel kaas, die op een plankje met een mes, een piepklein beetje mosterd en selderijzout onze richting uitkomt. Naarstig blokjes snijdend nippen we zomers genietend van onze rosé.

Goestingskes van dezelfde grootteorde kunnen gecounterd worden met een happy ball van Balls & Glory of een bevroren yoghurt van Yogy* – beiden hot en ijskoud in Gent en intussen zelfs omstreken.

Wegens zelf nog op zoek zijn naar eigentijdse tuinmeubels wordt het verlengstuk van de Extremis toonzaal erg geapprecieerd. Daarnaast valt tevens een erg leuke houte ‘lappentafel’ (naar analogie met lappendeken) op, gemaakt uit de meest diverse stukken hout en met bijhorende krukken. Ook de doorgaans lelijke Dixi toilethokjes worden stijlvol weggeborgen in een houten constructie met kleurrijke vliegenlinten.

Mensen met een zekere hipsteraversie wandelen beter in een wijde boog om de Zomerbarak Mastouche heen… De rest beleeft hier op deze kasseistrook zeker een fijne tijd! Ook open tijdens de Gentse Feesten trouwens.

Samen met 7 andere collega’s een tafel op een schaduwrijk terras reserveren voor een lunch ergens in Gent, het blijft geen gemakkelijke opgave… Uiteindelijk bellen we naar Intrôvert aan de Watersportbaan. Ook daar nemen ze in de maanden juli en augustus geen reservaties aan op het terras, maar ze verzekeren ons dat dat geen probleem mag vormen als we tegen 12u arriveren.

Zo geadviseerd, zo gedaan. Tegen het middaguur komen we al met de helft aan en we mogen een aantal tafels bijeenschuiven. Het ruime terras ligt behoorlijk groen en een beetje verzonken langs de Watersportbaan, waardoor iemand nog een grapje maakt dat het een rip-off is wegens geen zicht op het water… De inrichting (voor zover dat geldt voor een terras) komt niet meteen overeen met mijn persoonlijke smaak, maar voor een horecazaak die zichzelf omschrijft als restaurant / sfeercafé verwondert mij dat niet. Sfeercafé, ik krijg er instant rillingen bij. Alsof je elk moment gedwongen kan worden mee lollig te doen, met confetti, toeters, dansende treintjes en paarden in de gang.

Na een paar wenkpogingen slagen we er in om een dienster te strikken en alvast een drankje te bestellen: een kleine karaf (25 cl) rosé in mijn geval. Een collega waagt zich er aan kraantjeswater te vragen bij zijn pint. De dame zegt in eerste instantie dat ze dat niet mag doen van haar baas; mits wat overredingskracht van de collega’s belooft ze het nog even na te vragen. Wanneer ze even later met de drankjes komt, staat er effectief een karaf kraanwater op haar dienblad. Niet meteen van harte, maar kom.

Het duurt nog even vooraleer de andere collega’s aankomen en zo lijkt de wachttijd langer dan ze in werkelijkheid is. De blinkende zijde van de medaille geeft ons uitgebreid de tijd om een eetkeuze te maken. In mijn geval is dat een suggestie van op het krijtbord: spaghetti vongolé (€ 16). Als er venusschelpen op het menu staan, hoef ik doorgaans niet verder meer na te denken… De anderen prefereren spaghetti maison, croque maison, rundscarpaccio, kabeljauw en varkenshaasje.

Wanneer we een nogal schuchtere jongeheer vragen om te kunnen bestellen, komt hij vrij snel terug om onze keuzes te noteren. Ineens wordt hij echter openlijk teruggefloten door (wellicht) de uitbater en de dame die eerder al onze drankjes opnam. Bij zo’n situaties krijg ik altijd een onbehaaglijk gevoel… Interne keuken regel je – jawel! – in de keuken en niet voor het oog van de klanten. Het blijft onprofessioneel en zo sneu voor de ijverige ober!

Wanneer inmiddels na 13u onze borden verschijnen, vragen mijn (mannelijke) collega’s meteen of ik met die portie voldoende zal hebben. Ik heb later op de dag in tegenstelling tot hen geen koersplannen in mijn agenda staan en twijfel daar dus niet aan. De spaghetti vongole is er eentje zoals het hoort: beetgare pasta, verse en veelvuldig aanwezig schelpen en achteraf gegarandeerd een lookbekje. Zo puur, altijd lekker!

Nog even piepen naar wat mijn collega met een eerder winterse smaak op deze zomerse dag voorgeschoteld krijgt: varkenshaasje met mosterdsaus en een ruime selectie mooi bereide groentjes. Wat men kortom een proper brasseriebordje noemt. De anderen zijn gematigd tot behoorlijk positief, al mag het gezegd dat die te delen portie frietjes voor bij de twee borden kabeljauw wel erg klein is. Vooral als je weet dat ze over een extra portie (€ 1 – en ineens veel meer dan het initiële kommetje) tergend lang doen…

Samengevat bevalt het eten bij Intrôvert mij beter dan de bediening. Het loopt al tegen 14u aan vooraleer we terug kunnen naar kantoor, niet meteen een vlot lunchadres voor één schotel dus. Omdat mijn collega’s wel eens beweren dat ik te zacht ben in mijn reviews, had ik hen beloofd om onderaan hun lijstje met bemerkingen toe te voegen. Ik denk niettemin dat ik hun bevindingen behoorlijk geïntegreerd heb. Feel free to disagree, guys!

Een aantal jaar geleden kwam ik voor het eerst bij Amadeus in de Patersholse vestiging van deze ribbetjesketen. Toen vond ik het er té groot, té lopende band, té onvriendelijk. Dat ze De Hopduvel vlakbij mijn vroegere woonst overnamen, ver-Amadeus’ten en behoorlijk snel daarna terug sloten hielp mijn perceptie ook niet meteen in de goede richting. Sinds 2010 openden ze echter een nieuwe zaak tegenover de Vooruit – Little Amadeus genaamd – waar online vreemd genoeg geen officieel spoor van te vinden is.

Omdat ribbetjes doorgaans door het jonge volkje gesmaakt worden, bel ik last-minute om er met mijn neefjes en hun ouders naartoe te gaan. Na een zomerse stadsverkenning wandelen we dan ook om 18u30 binnen voor de eerste shift. Meteen merk ik dat het interieur de Amadeus look & feel volgt en tegelijk iets minder versleten aanvoelt. Authentiek (wat een modewoord) zonder afgeleefd aan te voelen, prachtig tegelvloertje trouwens.

De rechttoe rechtaan ober vraagt wat we graag willen: spareribs à volonté (€ 15,95) voor de meerderheid (waaronder één kinderportie voor de jonger-dan-12-zijnde Charles) en gegrilde gamba’s (8 stuks – € 18,95) voor mijn schoonzus. Verder bestellen we spuitwater en frisdrank voor de jeugdige garde. Op tafel staat Amadeus-gewijs een grote fles rode wijn waarvoor we per geconsumeerde centimeter zullen betalen; wij vragen om er nog eenzelfde fles witte wijn naast te plaatsen. Met zo’n zonnig weer (en ook bij andere meteorologische omstandigheden) gaan de dames liever voor wit!

Niet veel later serveert de uitbater die op z’n eentje de zaal doet onze borden met daarop een sparerib met een bepaalde saus (waarover straks meer), een gevulde aardappel met kruidenboter en als groenten kropsla en rode kool met een dressing. De saus proeft in eerste instantie eerder zoet, maar er zit ook een zekere hotness in. Ideaal wat mij betreft voor bij ribbetjes! In mijn herinnering was ik niet meteen fan van het mengsel in die aardappel; nu eet ik deze – en ook nog een volgende – met smaak op. Na de eerste rib volgt nog een tweede en op een onbewaakt moment (terwijl ik even naar het toilet ben) blijkbaar nog een derde… De 14-jarige Louis doet dapper mee met drie stuks. Een beetje minder volonté was niet slecht geweest voor een niet-meteen-carnivoor als ik, maar ik heb geleerd om mijn bord leeg te eten!

Naast mij geniet mijn schoonzus van haar gegrilde gamba’s… Ze ruiken erg verleidelijk en net na het opdienen blijken ze iets te warm en te onhandig om te pellen. Daarom steek ik een handje toe en kan op die manier wel wat van mijn vingers likken – al krijg ik uiteraard aangeboden om er eentje te proeven, wat ik omwille van het 1/8ste zijn weiger.

Net iets té voldaan wandelen we tevreden buiten, de straat over om onze bezoekers nog even te laten kennismaken met het nieuwe Vooruit Terras. Little Amadeus is in de maanden zonder al te veel studenten in de stad een erg geschikte plek om met een gezin ongecompliceerd en democratisch te smullen. Onbewust dat hitje van Falco in mijn hoofd neem ik er zonder problemen bij…

Business lunch? Ja, graag! Neem me mee, liefst naar een eetadres dat ik nog niet ken… En dat blijkt Faim Fatale te zijn, in de Zuidstationstraat die het Gentse Zuid met Sint-Anna verbindt. Het is zo’n straat waar je al duizend keer doorgereden bent, maar waarvan je je toch geen enkel handelspand of horecazaak kunt herinneren…

De zomer doet haar best deze week en ook al geven de wolken weerwerk, we installeren ons op het binnenterras. Wanneer de ober het lunchvoorstel komt doen, stemmen we meteen in: vichyssoise (parmentier, van aardappel dus) met lente-ui en lompviseitjes als voorgerecht en saltimbocca met salie en parmezaan als hoofdgerecht voor € 17,50. Drankgewijs beperken we het tot elk een glas witte wijn en een grote fles spuitwater. Er moet immers nog flink gewerkt worden na deze lunch! Om de eetlust alvast wat op te wekken of dat eerste hongertje te stillen, krijgen we grof gesneden brood en zwarte olijven die omgeven worden door een gladde, groene dressing – waardoor het van ver wel slakken in een mengsel met look lijken. Zo vanonder een parasol rustig nippend aan de degelijke wijn, waan ik mij toch even in vakantiestemming… Bij de les blijven, Elise!

De vichyssoise komt al snel: in een stijlvol soepbord lacht de koude aardappelsoep ons tegemoet. De afwerking met de lompviseitjes, de lente-ui en wat olie siert het gerecht. Je zou het van een eenvoudig ingrediënt als aardappel niet verwachten, maar de smaak is erg subtiel en het geheel verfrissend. Ik moet wel toegeven dat ik er mij niet 100% van bewust was dat vichyssoise net als gazpacho doorgaans koud uitgelepeld wordt.

Vervolgens maakt de saltimbocca z’n opwachting. Mijn gezelschap verwondert zich wat over de opgerolde versie, al is deze variant volgens mij even ingeburgerd als de platte. We krijgen dus een rol van kalfsvlees met prosciutto waarin we verse salie en parmezaanse kaas terugvinden. De saltimbocca rust op gestoofde krieltjes, erwtjes, spekjes en – met extra punten voor de originaliteit – kropsla. Erbij komt een vrij sterke saus die zich voor mijn disgenoot iets te ongenuanceerd uitspreekt tegenover het kalfsvlees; mij stoort het echter niet. Ik eet met al m’n zintuigen en neem mij voor om binnenkort voor het eerst zelf eens saltimbocca klaar te maken – gerold of plat, dat zal van het moment afhangen.

Afronden doen we met een lekkere koffie van Vandekerckhove’s met de bijhorende mooie tassen. Als sugar shot komen daarbij nog een paar duidelijk huisgebakken zoetigheden: een schelpvormig koekje en een soort chocolate chip cake.

Erg fijn om Faim Fatale aan mijn lijst met prijs-kwalitatief aan te raden lunchadresjes te kunnen toevoegen… Bovendien bijzonder dicht bij onze kantoren in de Gaston Crommenlaan. I do smell business! I do smell lunch!

Nijvel, ik was nooit eerder in deze stad die vooral connotaties oproept met gewapende overvallen. Maar het is tegelijk de stad waar mijn voormalige bazin woont en voormaligheden moeten geregeld onderhouden worden, vanzelfsprekend met spijs en drank. De restaurantkeuze laat ik uiteraard bij haar en ze neemt mij naar L’Avenue. Al wandelend vanaf haar huis springen enkele architecturaal smaakvolle huizen in het oog; alsof er telepathie in het spel is, wijs ik ineens een gebouw aan waar we blijkbaar verwacht worden. Als quasi enigen trouwens op deze woensdagavond.

Bij het binnenkomen ben ik er meteen gerust in dat we hier lekker zullen eten, enkel en alleen op basis van het interieur. Erg oppervlakkig van mij? Dat klopt, maar geloof me dat een smaakvolle inrichting dikwijls terugkeert op het bord… Dit kan dan weer niet gezegd worden over een spuuglelijk interieur: ik ken nogal wat plekken waar je erg lekker eet, maar idealiter met de ogen dicht.

We zijn het er snel over eens dat hun verjaardagsmenu voor het éénjarig bestaan meer dan het overwegen waard is. Op de menukaart hangt daar een prijskaartje aan vast van € 27 – even melden dat datzelfde menu op de website aan € 33 geafficheerd wordt. Voor elke van de drie gangen zijn er trouwens drie opties, mijn voorkeuren luiden als volgt:

 Carpaccio de saumon norvégien, crème de caviar avruga, mesclun d’herbettes
•
Coucou de Malines poché au sauternes et abricots, jus au thym citronné
•
Macaron, mousse de mascarpone et framboise

Wijn, daar passen we grotendeels voor. Er moet immers nog naar Gent gereden worden. Dus enkel nog één glaasje wit als starter, voor de rest lessen we ons aan platwater.

Als hapjes krijgen we al snel een mousse van ricotta (al geconsumeerd vooraleer ik aan een foto dacht), een vichyssoise van jonge spinazie met een currycrème en een praline met foie gras. Ze zetten meteen de toon, in het bijzonder de combinatie van chocolade en foie prikkelt mij. Ik herinner mij ooit ergens in Parijs een combinatie met kokosschilfers, maar deze donkere chocolade accordeert nog beter met die vette leversmaak.

In het restaurant zijn maar twee tafeltjes gevuld en ik zie hoe de andere eetgasten bord na bord vrij snel geserveerd krijgen. Wel grappig als je weet dat mijn gezelschap de keuken vlak voor het binnengaan omschreef als slow food. Het strakke tempo wordt ook bij ons aangehouden en mijn voorgerecht verschijnt: een flinterdunne carpaccio met een frisse dressing, wat scheuten en een mooi contrasterend krokantje. De avruga uit de Franse omschrijving moet ik even googlen. Het blijkt een product gemaakt van haring te zijn dat neigt naar kaviaar en toch geen viseitjes bevat. Aan de overkant valt de millefeuille met tomaat, mozzarella en pata negra tevens in de smaak.

Dan volgen quasi instant de hoofdgerechten die een tikje zwaarder uitvallen. Op mijn bord liggen twee forse stukken gepocheerde Mechelse koekoek die tevens nog even gekorst zijn – wat de kip een aantrekkelijker aanzicht oplevert. Daarbij komen aardappelpuree, groentechips en verschillende andere zomergroenten. Het meest benieuwd ben ik echter naar de gebakken abrikozen wegens doorgaans niet dol op warm fruit. In dit gerecht storen ze mij echter niet, omdat het zoete niet overheerst op het bord. Tegenover mij staat een vrij gelijkaardig bord met traaggegaard kalf. Nu blijkt dat ik toch een stevige eter ben, want mijn compagnon laat minstens een derde van haar hoofdgerecht liggen.

Voor het dessert vragen we toch om even een pauze in te lassen… Langer dan vijf minuten houden ze het evenwel niet vol. Wij grappen dat de koks wellicht naar huis (of naar een zomers terras) willen en keuren onze laatste gang. Mijn disgenote zoekt een laatste plekje voor een soort decomposed orangette: een bodem van gemarineerde sinaasappel met daarop chocolade in verscheidene verschijningsvormen. Bij mij overtuigde het woord macaron op de menukaart meteen… Ik krijg een grote roze macaron met ertussen een luchtige mascarponemousse en rode vruchten.

We passen voor de koffie, want de behoefte aan even de benen strekken en de spijsvertering zo wat bevorderen is vrij sterk. L’Avenue biedt samengevat een erg geslaagde keuken (met prachtige zwarte tegels overigens) aan een correcte prijs, waarbij hun verjaardagsmenu zelfs goedkoop genoemd mag worden. Door de stevige porties en de wel erg vlotte service kunnen we geen spreekwoordelijke pap meer zeggen. Wellicht spreidt hun bediening zich net iets beter uit met meer bezette tafels.

Bij het afrekenen vragen we om twee biljetten van € 10 om zo beter te kunnen delen. De ober begrijpt ons kennelijk verkeerd en laat meteen ook de rest van het terug te geven geld achterwege. Een beetje stom, maar zo is de fooibeslissing meteen voor ons gemaakt!