24 uur in Oostende doorbrengen met een vriendin die er verblijft voor de Theater Aan Zee – kortweg TAZ#2019 – experience? Volmondig ja! Wanneer ze de vraag stelt met wat ik die mond daar wil vullen, rolt er automatisch mosselen bij Kombuis uit… Ik zag deze blijkbaar legendarische plek (ook wel omschreven als veredelde frituur) de laatste tijd weer vaak opduiken in combinatie met superlatieven, dus dan weet ik wat mij te doen staat.
Mijn vriendin informeert op voorhand of er gereserveerd kan worden. Dat kan niet tijdens het hoogseizoen en ze krijgt ook mee dat er drie shiften gedraaid worden: 18u30, 19u30 en 20u30. Wegens een lichtjes uitgelopen apéro op het terras van ons appartement missen we de eerste kans en zo belanden we tegen 19u15 op hun stoep. Er blijkt beneden nog net een tafel voor twee vrij te zijn. Perfect! Zo behoud ik eveneens een panoramisch zicht op de open keuken en de andere eetgasten…
Okay, ik voel het meteen. Dit is mijn ding. Ik hou van de Kombuizen van deze wereld. Iedereen dicht op elkaar, papieren tafellakens, kordate bediening, geen poespas en af en toe iemand die aan het raampje langs de straatkant frieten komt bestellen.
Menukaart Kombuis
Lees verder →
De Dageraadplaats, dat is een Antwerps (meer bepaald Zurenborgs) plein waar ik erg graag kom – deels gestimuleerd / gefaciliteerd doordat één van mijn beste vrienden er vlakbij woont. Vroeger aten we al eens Italiaans in de Primo; vreemd genoeg bestaat daar geen enkele bloglog van. Soit, in datzelfde charmante hoekpand vestigde zich enige tijd geleden een andere Italiaanse zaak: Pici.
Op een middag tijdens de week spreek ik er af met ex-collega, inmiddels vriendin en überfoodie Caroline (aka Avocado van de Duivel) voor een vlotte lunch. Zij leverde overigens het gros van de foto’s voor deze blogpost aan. Lunchen kan bij Pici à la carte of volgens één van de volgende formules: 1 antipasto + pasta voor € 14,50 of 2 antipasto + pasta + dolci e caffè voor € 18,50. We besluiten om voor de meest eenvoudige optie te gaan, een aperitiefje moet wel altijd kunnen…
Doe mij maar de welklinkende Basta Poco (€ 8,50), een cocktail met witte vermout, gember en spumante die achteraf gezien toch niet helemaal mijn meug blijkt. Geen verwijten richting Pici, ik moet mezelf maar beter inschatten! Aan de overkant wordt voor Lambrusco (€ 6 – licht sprankelende rode wijn die fris gedronken wordt) gekozen.
Foto Avocado van de Duivel
Lees verder →
Het duurde tot bijna een jaar na de opening in juli 2018 vooraleer het lukte om eens bij Taxi’s in Gent langs te gaan. Echt schaamtelijk, om drie redenen. Eén: ik ken chef Gilles Bogaert een beetje. Twee: het restaurant bevindt zich op welgeteld 300 meter van mijn werkplek. Drie: twee eerdere reservaties moest ik om diverse redenen annuleren. Op een vrijdagmiddag in juni gebeurt dan toch wat al lang moest gebeurd zijn: ik schuif de voetjes onder tafel in de voormalige taxistandplaats.
Initieel herbergde het pand trouwens twee gelinkte horecazaken: beneden Taxi’s als culinair (vis)restaurant en op de eerste verdieping Upper als verfijnd grillhouse. Taxi’s sloeg meteen aan, bij Upper bleek dat minder het geval waardoor begin mei 2019 het besluit genomen werd om 200% op Taxi’s te focussen.
De dag voordien teasen ze met het lunchmenu: twee gangen voor € 30. Dat klinkt alvast veelbelovend, zelfs al weten we dat we op een superzonnige middag binnen zullen zitten.
Lees verder →
Een nieuwe ramenbar in town, daar moet ik heen! Zuru Zuru is het geesteskind van Nick Hofman, volgens hun Facebookpagina een man die al sinds zijn jeugd interesse toont voor de Japanse cultuur en zich liet opleiden tot ramenchef in Yokohama (Japan). Zuru Zuru is trouwens de Japanse beschrijving voor het slurpende geluid bij het eten van noedels – iets wat wij in onze Belgische eettraditie grappig genoeg als onbeleefd beschouwen. Onlangs liet ik me vrij lyrisch uit over een Antwerpse ramen hotspot – meer bepaald Takumi, dus ik ben bijzonder benieuwd of ik dit keer ook zo laaiend naar buiten wandel…
Mijn gezelschap bestaat uit ex-collega en inmiddels vriendin Jole die er in de buurt werkt. Ik arriveer als eerste en bots meteen op een indrukwekkende muurtekening van een ramenmonster. Mooi gedaan! Omdat ik niet meteen wordt aangesproken, blijf ik een beetje dralen tussen eettoog of tafeltje bij het raam aan de straatkant. Jole komt binnen en verkiest veel licht, dus installeren we ons aan de tafel.
Lees verder →
Uit eten met mijn ouders, vriend, zus en schoonbroer, dat moet van vóór de kleinkinderen (vier stuks inmiddels: Noor, Siem, Georges, Isa) geleden zijn… We grijpen vaderdag als kans om de draad terug op te pikken en mijn moeder reserveert – zonder medeweten van de gevierde vader – bij Bistro Du Port aan de Kaai in Nieuwpoort. Ooit aten we er al met mijn ouders, het is echter zo lang geleden dat het dateert uit mijn pre-blog-tijdperk. Zij komen er echter regelmatig en behoren (deels door hun goede vrienden die op een boogscheut wonen) vandaag tot het vast cliënteel.
Mijn vriend en ik arriveren als eerste. Dat overkomt ons wel vaker, omdat wij doorgaans van het verst moeten komen en dan wat filebuffer incalculeren. We krijgen een rechthoekige tafel centraal in het restaurant en vullen onze wachttijd met een uitgebreide inspectie van de kaart. Eerlijk is eerlijk: we piepten vooraf ook al even op de website, zo zijn we wel. Eens het gezelschap compleet wordt er afgestemd over hoe we het aanpakken (menu / enkel hoofdgerecht / voor- en hoofdgerecht). De pater familias stelt voor om à la carte elk een voor- en hoofdgerecht te kiezen. Ondertussen bestelt hij een fles champagne Pommery Brut Royal (€ 85) als aperitief en wij stribbelen niet tegen…
Twijfel, twijfel, twijfel. Ga ik voor de karnemelkpuree met handgepelde Nieuwpoortse garnalen en hazelnootboter (€ 18 – zwaar!) of king krab uit de Beringzee · zachte look · limoen (€ 32 – duur!). Gezien het gezelschap in een royale bui verkeert – met voorgerechten als oesters en kreeft in gedachten – besluit ik om toch voor de krab te kiezen.
Mijn vader selecteert de witte wijn: Mâcon-Fuissé ‘Le Moulin Du Pont’ van het domein Auvigue (€ 37). Deze wijn dronken ze al eerder bij Bistro Du Port en qua prijscategorie zit hij ergens rond de mediaan. Helemaal mijn ding trouwens! Wel moet ik toegeven dat ik achteraf even moest verifiëren bij mijn vader welke wijn we precies dronken. Vaderdag is inmiddels alweer meer dan een maand geleden en ik maakte ter plaatse geen wijnnota’s. Dat is dus het nadeel van blogachterstand oplopen…
Lees verder →
