Op mijn blog probeer ik restogewijs over zo goed als alles te schrijven: van sterrenkeuken tot Flemish Foodies, van zoveelgangenmenu tot vol-au-vent. Wanneer ik op een middag na een Leuvense werkmeeting met een paar collega’s in Nat King Cole beland, krabbel ik dan ook meteen een mentale Post-it neer: ‘Blogpost schrijven’.

We komen binnen en merken dat alle (in totaal ongeveer tien) aanwezigen – behalve het personeel dan – gepensioneerd zijn. Zo’n soort taverne dus! Al moet ik zeggen dat de oudjes doorgaans wel weten waar het lekker is. We installeren ons bij het raam met zicht op de Naamsesteenweg en inspecteren de vrij uitgebreide tavernekaart.

Mijn collega’s gaan voor de artisanale kaaskroketten (drie stuks) en de gebakken kipfilet maison. Ik wil eerder iets licht en zo valt mijn oog op de croque vidée. Ik ken de monsieur, de madame en de boum-boum wel, maar de vidée was mij totnogtoe vreemd… Vidée heet in West- en Oost-Vlaanderen overigens vol-au-vent, zo’n typisch Belgisch gerecht waar ik een zwak voor heb. Vooral als ik dat thuis zelf klaarmaak, vertrekkend van een door een vriend van de familie gekweekte kip, handgerolde gehaktballetjes en zo voort.

Onze gerechten verschijnen. De kipfilet maison blijkt bedekt te zijn met kaas en hesp en op een soort tomatensaus te liggen. Mijn collega merkt lachend op dat dat net het omgekeerde is van wat ik krijg: kaas en hesp vanbinnen en kip (als hoofdingrediënt van de vidée) erbovenop. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn voornemen om iets licht te kiezen een beetje tegenvalt, maar ik eet toch beleefd mijn bord leeg. De vidée smaakt overigens lekkerder en huisgemaakter dan ik in eerste instantie had durven dromen. Als detailkritiek valt de niet 100% grondig schoongemaakte tuinkers mij wel wat tegen. Ja, dat is een vervelend werkje en de ene tuinkers is wanneer je die koopt al properder dan de andere, maar het moet nu eenmaal gebeuren.

Halfweg de maaltijd komt een dienster nog een bordje met een extra kaaskroket brengen. We kijken een beetje verwonderd, want de beloofde drie kroketten lagen wel degelijk op het bord van mijn buurman. Dan legt ze uit dat er eentje eerder ‘ontploft’ was, mijn collega beaamt en zucht vooral bij de gedachte aan nog een extra kaaskroket. Ocharme!

We rekenen onze zachte prijzen af en zetten aangesterkt terug koers richting Gent.

Niet eenvoudig voor mij om in een koffiebar te komen die enkel tijdens de week en dan nog van 8u30 tot 18u00 open is. Maar op een vrije namiddag grijp ik mijn kans: naar Panorama, Nederkouterwaarts dus voor een opwekkende koffie!

Het zit vrij vol in het hoekpand met veel ramen – inclusief zicht op de straat, vandaar (wellicht de naam Panorama, denk ik dan). Er vertrekt net een trio dames die aan een tafeltje met ondermeer de vensterbank als zitmeubel zaten en ik glip op hun plaats. Op die vensterbank ligt een kussen en het tafeltje is vrij smal, maar perfect voor mijn laptop.

Bovendien heb ik er een goed overzicht op al wat er in de koffiebar gebeurt, in het bijzonder op de vrij hippe man – Homo Hipsteriens of zo, zij die ook binnen een muts dragen – die mijn oogpapillen streelt en de koffie zet.

Ik lees ‘ORDER / PAY AT THE BAR. Thx.’ op een bordje. Op de menukaart maken ze trouwens een onderscheid tussen black coffee & white coffee. Iets in de categorie van ‘dingen die mij doen glimlachen’ of zo. Er zijn de dagelijkse specials met bonen uit exotische bestemmingen te verkrijgen en slow coffees die voor mijn neus door een hippe constructie met tegelijk ouderwetse filter lopen, maar ik hou het bij een cappuccino.

Bij het schuifelen naar de bar merk ik ineens dat achter de twee taarten (waar ik na een vrij uitgebreide lunch niet meteen behoefte aan heb) tevens scones staan. Impulsief als ik op eetvlak kan zijn, bestel ik dan ook een cappuccino en een scone.

Tot ik ineens besef dat je hier wellicht enkel cash kan betalen en ik maar € 5 op zak heb! Toeme toch… Die scone moet ik dus intrekken. Ik nestel mij desalniettemin met mijn erg diep doorsmakende cappuccino aan mijn tafeltje en begin naarstig aan just another blogpost te tokkelen. Eén van de meer inspirerende schrijfmomenten!

Een paar weken geleden kwam ik er voor het eerst om het voor de West-Vlaamse regionale televisie over restotrends te hebben, in Publiek. Je weet wel, de nieuwe zaak van Olly Ceulenaere (voormalig chef van Volta) en zijn vriendin Kelly Dehollander (voormalig maître van De Vitrine) in Gent.

We reserveren op een vrijdagmiddag voor de lunch. Wat mij betreft de perfecte manier om een lichtjes verlengd weekend in te zetten. Bij Publiek komen de late beslissers overigens aan hun trekken: 25% van de couverts kan niet op voorhand online gereserveerd worden, maar wordt pas telefonisch vrijgegeven de dag zelf vanaf 10u30. Plannertjes als ik richten zich vanzelfsprekend op die 75% online.

Eerst en vooral felicitaties voor de inrichting: wit, beton, veel licht, een behouden oud vloertje in de gang, een open keuken, met leer bekleed typisch schoolmeubilair. Echt een aangenaam pand om in te vertoeven! Er hangt nogal wat volk rond de bar in de zitput en ook de meeste van de tafeltjes zijn al bezet. We mogen eentje voor twee uitkiezen en doen dat in het achterste deel met prima zicht op de keuken en het restaurant.

Verheugd merk ik dat chef Olly – net zoals in Volta vroeger en zijn maatje Jason van J.E.F. – vasthoudt aan de lunch voor € 25. Twee te delen ‘Snackxxx’, een hoofdgerecht en een dessert (met tevens een iets duurdere kaasoptie). Als aperitief ga ik voor een gin tonic: de goedkoopste Bombay dry gin met Fever Tree tonic (€ 8,50), mijn vriend verkiest de Vouvray Brut (€ 8) boven cava of champagne. Er wordt gepolst of we tijd hebben of eerder op een bepaald uur buiten moeten. Erg attent, we hebben geen haast!

Inmiddels verschijnt het warme brood op tafel, dat ligt op een soort warmhoudzakje van jute met vermoedelijk een zandvulling. Erbij komt een prachtig torentje gekruide boter versierd met nootjes en bieslook en tevens een kommetje grof zout.

In tegenstelling tot mijn instinct komen de Snackxxx niet bij het aperitief. Er wordt gewacht tot onze glazen leeg zijn en daarna een wijnkeuze gemaakt hebben. Daarvoor is er de aparte wijnkaart met een blad wit en een blad rood – wat ik eerlijk gezegd eerst niet doorheb. De wijnen worden opgedeeld volgens Uitbundig Publiek, Curieus Publiek, Klassiek Publiek en Trouw Publiek. Per kleur zijn er vier wijnen per glas verkrijgbaar. We starten met een Braziliaanse witte: Faces Branco uit 2013 (riesling italico, muscat, chardonnay). Fris en dus helemaal in lijn met de gerechten die geserveerd worden.

We verdelen eerst de rolmops met platte kaas en zurige krenten. Dit is een bijzonder lekkere versie van de ingelegde haring waar ik persoonlijk erg van hou: een stevig zurig visje dat smelt op de tong en je meteen in Scandinavische sferen brengt. Daarna richten we ons op het grondwitloof met walnoten en kaascroutons. De frisheid continues. Mijn vriend wijst op de kunst om eenvoudige ingrediënten tot topgerechten te verheven. Jawel, dat doet Olly samen met zijn team op sublieme wijze!

En die trend zet zich door bij het hoofdgerecht: sous-chef Kim dient voor ons gestoofde aardappel, gehakt, zuring en wortel op. Een gerecht waar je zowaar jeugdsentimenteel kan van worden wegens de perfecte gehaktballetjes. De gestoofde aardappel neigt naar gnocchi en de wortel manifesteert zich in verschillende kleuren en texturen. Sommigen zullen dat vermijden van dure bestanddelen (denk gerijpt rundsvlees, denk sint-jakobsvruchten, denk tarbot) als een verwijt zien. Dat is het niet in mijn geval, in geen geval. We lunchen voor € 25 per persoon – al verliezen we ons wel wat in de drank. Tijdens het hoofdgerecht ga ik verder met mijn witte wijn, mijn wederhelft bestelt een glaasje rood: Cepa Gavilàn uit 2010 (tempranillo, Spaans). Hij spint zowaar.

Ik hou mij bij het dessert, aan de overkant van de tafel wordt voor kaas geopteerd. Voor mij komt Rodenbach Grand Cru, met ingelegde pruimen en chocolade. Nu had ik mij bij het zien van de menukaart al afgevraagd wat er met dat bier zou gebeuren: logischerwijs een sabayon dus, met stukjes pruim en brownie in. Ik lepel met alle plezier leeg.

Als niet meteen zoetekauw kijk ik toch met een gezonde portie jaloezie naar het kaasbord: drie stukken (Pas De Rouge van Het Hinkelspel, een zachte geitenkaas uit de Provence en een gerijpte Hollandse) die vergezeld worden door een gelei van kweepeer en opnieuw dat juten thermoding met daarop twee ovenkoekjes. Hij geniet zichtbaar en zelfs nog wat extra als hij daarbij de dessertwijn krijgt waar hij naar vroeg. De ober moet daarvoor even te rade gaan in de keuken. Idem dito trouwens voor bepaalde Engelse vertalingen van ingrediënten voor de Brit die naast ons zit. Geen probleem uiteraard, dat werkt allemaal het spontane karakter van Publiek in de hand.

We ronden onze tête-à-tête af met een koffie (“Americano of espresso?” “Cappuccino graag!”) waar nog een prima koekje bij komt. I simply love lunches.

Proficiat aan Olly en Kelly met hun eigen zaak! Het publiek heeft Restaurant Publiek zeker al ontdekt. Of dat uitbundig, curieus, klassiek of trouw is, mogen ze zelf invullen…

Een nieuwe restaurant in Vilvoorde waar ik uitsluitend positieve dingen over hoor waaien? Daar hoef ik niet lang over te twijfelen. Voor een volgende gelegenheid reserveer ik – telefonisch, the only way – bij Resto Karakter in de Rooseveltlaan. Eigenlijk slechts op een paar honderd meter van Testa Rossi. Het pand en het interieur doen wat de website al doet vermoeden: in de smaak vallen. Een stijlvol pand, met vooral zwart als hoofdtoon.

We krijgen een tafeltje voor twee, de drankkaart en de verwijzing naar de menukaart op een langwerpig krijtbord tegen de muur. Er worden door de uitbater – Pieter, volgens de website – mondeling nog een paar gerechten aan toegevoegd. Lang twijfelen we eigenlijk niet: voor elk een glas witte huiswijn en een fles spuitwater (voor samen uiteraard) om de dorst te laven. Omdat ik de lunch geskipt heb, wil ik wel een paar hapjes. Graag de crispy nobashigarnalen (€ 7) en de mondeling vermelde kabeljauwkroketjes met tartaar. We geven meteen ook al onze keuze voor het hoofdgerecht mee: beiden zien we de ‘dorade royal, butternut/gembervelouté, gewokte groentjes, kleefrijst (€ 21)’ wel zitten.

Een lekker fris wijntje en heel wat bij de praten, de avond kan eigenlijk al niet meer stuk. Dan komen onze hapjes. Ik heb geen postwaardige foto van die krokante garnalen, gelukkig biedt de website wederom soelaas. We krijgen twee potjes met twee stuks en in het midden een zoetzure dressing met koriander. Perfecte opener!

De kabeljauwkroketjes en de huisgemaakte tartaar lijken in eerste instantie verrukkelijk. Tot we ineens merken dat ze vanbinnen nog koud zijn. Oeps! We melden het en krijgen meteen te horen dat het rechtgezet zal worden – al is er wel een minieme zweem van ‘verongelijkt zijn’ te merken. Pieter runt de zaal trouwens in z’n eentje. Chapeau daarvoor. Een tijdje later verschijnen de duidelijk iets bruiner gebakken kroketjes. Ze zijn lekker smeuïg, maar tegelijk best zwaar. Eigenlijk was één hapje meer dan voldoende geweest. Tja, soms ben ik zo’n gulzige trien…

De dorade royal bevalt oprecht: een gerecht met best wat verschillende ingrediënten, die een uitgebalanceerd geheel vormen. In een fluwelen velouté van butternut en gember verrijst een cirkel kleefrijst. Daarop komt een wok van oesterzwammen, groene asperges (niet meteen het seizoen wel) en zowel groene als gele mini-courgettes. Bovenaan liggen dan twee op het vel gebakken doradefilets met staafjes Granny Smith, een paar blaadjes koriander en zwarte sesamzaadjes als afwerking.

We zijn beiden bijzonder opgetogen over onze keuze. Resto Karakter serveert een keuken met een eigentijdse en vaak Aziatische insteek, en dat tegen een indrukwekkende prijs-kwaliteitverhouding. Volgende week ga ik er trouwens toevallig al terug heen met een grotere groep mensen. Benieuwd of hun pad thai surf & turf mij evenzeer kan bekoren en hoe ze in dit toch wel vrij intieme restaurant met een groepsgebeuren omgaan.

Meteen één van de betere adressen in Vilvoorde. En eens geen paardensteak met geuze.

Ik geef het toe, soms raakt een eetadres bij mij in de vergetelheid. En dan is er een trigger nodig om die plek terug op mijn foodradar te krijgen. De laatste jaren kwam ik meer met Greenway in aanraking op festivals of in de supermarkt, dan met hun oorsprong: een veggieresto in Gent (en inmiddels ook in Leuven). Op festivals hebben ze steevast een aantrekkelijke stand met hapjes of noedeltoestanden, in de supermarkt kan ik hun falafel wel smaken. Maar terug naar de Nederkouter dus!

Op een zaterdagmiddag parkeer ik mijn brommer – jawel, een oude MBK Booster uit onze tienerjaren – aan de overkant. Ik zit met een kleine lunchhonger en denk in de richting van een vegetarische burger. De veggieburger opties zijn kaas-, wortel- of spinazieburger. Spinazie (€6) graag! Een apart slaatje hoef ik niet, zelfs geen drankje. Ik installeer mij op een barkruk aan de hoge tafel, wegens geen plaats aan mijn geliefde toog bij het raam.

Grof geschat 5 à 10 minuten later komt de spinazieburger mijn richting uit. Van tussen een warm meergranenbroodje lacht Popeye’s favoriet mij toe. De hardcore spinazieburger – waarmee ik bedoel diepgroen en een duidelijke spinaziesmaak – krijgt het gezelschap van witte kool, sla, tomaat, sjalot en looksaus. Oei! Ik zag even over het hoofd dat ik later die dag nog een familiefeestje heb.

Met veel smaak werk ik mijn burger naar binnen. Oprecht lekker!

Greenway dateert al van mijn tripjes naar Gent toen ik nog op de middelbare school zat en écht vegetariër was. Tegenwoordig eet ik nog steeds veel veggie, maar in beheerste mate ook vlees en vrij veel vis. Vegetarisch dus met een jeugdsentimentele toets.

Paul Florizoone blijft dat goed doen met zijn Greenway merk. Ik heb in deze eerder vluchtige tijden dan ook veel respect voor mensen die iets goed doen en dat ook blijven doen. Het is één ding om iets nieuws, iets hips uit de grond te stampen. Pop! Pop! En hop, weer weg. Doorzetten en volhouden, daar heb ik – en nu klink ik als een oude zaag – nog net iets meer bewondering voor.