Paps is jarig! En dat vieren we bij ‘t Hommelhof in Watou, een West-Vlaams dorp met een voorliefde voor poëzie in het bijzonder en kunsten in het algemeen. Gevolg: nogal wat toeristen, zeker op een zondag. Iets wat de plaatselijk horeca vanzelfsprekend prikkelt. Chef Stefan Couttenye baat zo al tientallen jaren met succes ‘t Hommelhof uit. De bewijzen daarvan hangen in de gang naar het toilet: triomfantelijke foto’s van Prins Albert (in zijn pre-koningschap), Witse, Piet Huysentruyt, you name him/her. Zijn zaak zit op deze zondagmiddag tsjokvol. Wij krijgen een tafel in een afzonderlijke kamer waar snel geteld 25 couverts gedekt liggen, waarvan eentje voor mijn vijf maanden oude nichtje Noor.
Lees verder →
Sinds ik zelf wekelijks soep maak, stijgt mijn respect voor soepbars des te meer. Op een zaterdagmiddag spreek ik met een vriendin af om bij Domi’s een kommetje soep leeg te lepelen. Wanneer ik om 12u30 aankom, zijn er slechts twee tafels gevuld in de ruime zaak. Ik ben vrij vroeg, dus installeer ik mij achterin met mijn boek – ‘Alles is verlicht’ van Jonathan Safran Foer dat ik van de soepvriendin kreeg voor mijn verjaardag, een toevalligheid uiteraard. Het interieur bevalt mij wel, in het bijzonder die witte stoelen met grijze of okergele zitting en leuning.
Lees verder →
Een kwaaltje waar ik steeds regelmatiger last van heb: craving for Asian food. Na een energieslurpende meeting beproef ik mijn geluk bij Camino in Antwerpen, maar de keuken is helaas nog niet geopend. Terug naar Gent dan maar en ik besluit een adresje niet zo ver van mijn werkplek uit te testen: Ichiban in de Ledebergse Hoveniersstraat. Op het raam staat “Chinese Japanse Thaise Cuisine”, als dat niet Aziatisch is dan weet ik het ook niet meer. Nu pleit het wel niet voor een restaurant als ze nogal breed schieten en van ‘all you can eat’ doen. Maar soit, voor een lunch aan € 12,95 durf ik het risico wel nemen.
Bij het binnenkomen zit er nog een tafel met drie jongemannen. Voor de rest is de zaak leeg. Eerst even de huisregels voor de ‘all you can eat’ bekijken. Fair enough! Ik ben van plan het licht te houden, maar er toch minstens mijn € 12,95 uit te halen. Dat blijkt helemaal niet zo moeilijk als je bij de keuze eerder naar de Japanse keuken overhelt…
Lees verder →
Tijdens een dwaaltocht op zoek naar frisse lucht besluit ik door het drukke verkeer niet verder dan ’t Sluizeken te rijden, behalve dan om te parkeren op de Tichelrei. Ik heb er inmiddels één van die nieuwe burgerbars gespot: Uncle Babe’s Burger Bar op de hoek, vlakbij Simon Says en Villa Bardon.
Ik wandel er in mijn eentje binnen, zie meteen een bekende Gentse ziel – die druk zit te vergaderen – en installeer mij vervolgens aan de toog. Halfweg de toog is er een opstapje richting keuken en sanitair. Daar zitten nog een paar mensen en gezien de barstoelen overal even hoog zijn, besef ik ineens dat dat wel wat vreemd eten zal worden. Nu ja, ik heb geen zin meer om mij te verplaatsen… De kruk blijkt wel een draaikruk te zijn, ik ontzie mij echter de moeite om de afstand tussen het zit- en het eetoppervlak te verkleinen.
Lees verder →
Ik heb een zwak voor betaalbare sterren. Niet omdat ik kick op Michelin, wel omwille het idee om democratisch te eten bij zo’n topchefs mij bevalt: de rebel in mij geeft graag de afgezaagde commentaren (“Amaai! Gij gaat veel eten. Dat gij nog geen 100 kilo weegt…” of insinuaties naar hoeveel ik uitgeef op restaurant per maand – geloof me, dit is een bewuste keuze en valt behoorlijk mee, gezien ik niet veel andere (dure) hobby’s heb) lik op stuk, want aan een driegangenlunch van € 27,50 scheurt niemand zijn broek of haar rok. Leve L’Epicerie du Cirque dus alvast!
Op een doordeweekse middag spreek ik er af met 50% van de Zesta madammen – de andere 50% zit namelijk in Italië om tijdens het sneeuwseizoen een chalet uit te baten. Zij is er al als ik binnenwandel tegen 12u45 en nipt inmiddels van een gin tonic. Ik vraag dewelke ze drinkt en daar komt meteen een commentaartje: dat hebben ze niet verteld. Er staat een flesje Fentimans tonic op tafel en in de gin drijven zaadjes van ondermeer koriander en venkel. Altijd lekker, zo’n G&T. Al blijft het wel een prijzige apero als je bedenkt dat je normaal voor een glas huischampagne een 10tal euro betaalt.
Inmiddels komen er een (afgebrokkeld) Pascale Naessens / Serax potje met humus, echte boter en brood op tafel. Hoewel ik niet zo into stuutjes ben, kan het brood in Michelinzaken mij soms tot superlatieven verleiden. Hier houden ze het op eerder eenvoudig wit stokbrood. We krijgen ondertussen de drankkaart en ik blijf op de eerste pagina hangen: diverse soorten geuze op flessen van 75 cl. Ik stel aan mijn gezelschap voor om een Girardin te nemen en ze gaat gelukkig meteen akooord. Yes! Die geuze zal dat goed doen bij het vlezige (hert + rund) lunchmenu dat ons is voorgesteld.
Lees verder →
