Waarom eens niet achteraan beginnen? Alsof je van een boek eerst de laatste bladzijde leest. Bij voorbaat mijn excuses dus voor de spoiler alert. Voor het eten zou ik wel nog terugkeren naar Paul’s Boutique Gent, voor het kader niet meteen.
We wandelen er iets voor twaalf binnen op een vrijdagmiddag en zijn de eerste klanten. Het interieur valt bij de eerste aanblik wat tegen en bij de tweede ook. Hoge tafels in inox, daarop geweven oranje kunststofmatjes vol vuile vlekken, niemand te bespeuren bij het binnenkomen, ineens wel een rondwandelende emmer met dweil. Bovendien merk ik terwijl we aan een tafel op ons eten wachten dacht er echt overal vetvlekken zitten: op de menukaarten, op de magazines, … Niet eenvoudig voor een tent die hamburgers, frieten en pasta verkoopt. Maar jullie hebben een prima poetsvrouw nodig, Paul’s Boutique!
Lees verder →
Voor een professionele afspraak in Brussel neemt mijn operationeel dominante trekje de bovenhand met een paar eetsuggesties tot gevolg. Ik krijg tot mijn verrukking duchtig weerwerk met twee tegenvoorstellen. Heerlijk! Bij zoveel karakter volg ik de andere kant: ik bel naar Gazzetta. Omdat ze er geen reservaties aanvaarden, doen we het maar op goed geluk. Rendez-vous om 19u00 ter plekke! Al is dat buiten de file gerekend. Hoewel ik rond 17u15 in Gent vertrek, is het toch 20u00 als ik bij de Italiaan binnenwandel. Erg schaamtelijk voor een eerste date! En vooral ook erg frustrerend als je weet dat je nog eens een kwartier extra verloren bent met de zoektocht naar een parkeerplaats.
Anyway.
Gazzetta ligt vlakbij de Louizalaan, desalniettemin zijn de omringende straten extreem rustig. Alleen bij dit specifieke hoekpand met veel ramen merk je een bijzondere bedrijvigheid. Iedereen lijkt er te willen zijn. Wat men een hotspot noemt. Ik snap die Brusselaars meteen: grootstedelijk interieur, vlot volkje, doodeenvoudige kaart met geen enkel gerecht duurder dan € 13,90 en véél wijn.
Mijn gezelschap nipt al drie kwartier van witte wijn en meldt later met volle tevredenheid dat de mensen van Gazzetta op geen enkel moment ongeduldig werden – ook al waren er nogal wat staande wachtenden. Ik volg al snel in de witte wijn en we krijgen een op-en-top Italiaans hapje: focaccia met mozzarella, tomaat, olijfolie en basilicum.
Lees verder →
Voor alles een eerste keer, zo ook voor een scheefgelopen restaurantreservatie. Wat een nachtmerrie voor een plannertje en een controlefreak als mezelf!
Het overkwam ons bij Resto Henri in Brussel. We arriveren op een zaterdagavond tegen 20u00 en hebben er een ander koppel uitgenodigd. Er wordt net iets te lang naar mijn naam – en goesting – gezocht op de lijst; ik krijg het al meer dan lauw. Pompompom. Het grote reservatieboek wordt erbij gehaald en daar staat inderdaad “Elise Descamps / 20u00 / 4 personen”. Alleen zijn ze ons vergeten overschrijven. De mannen achter de toog schamen zich overduidelijk rot en zoeken verwoed naar een oplossing. Die ligt niet voor de hand. De meeste gasten druppelen net binnen, om een extra tafel te voorschijn te toveren ontbreekt het aan ruimte, … Ze bellen zelfs naar het bevriende restaurant Le Vismet, ook daar zit de herberg helaas vol. Ineens blijkt dat een ander viertal net één gerecht besteld heeft, dus vragen ze of we bereid zijn om tegen 21u00 terug te komen. Als café raden ze ons nog Monk aan. Uiteindelijk belanden we in de Roskam waar we na een geuze – we zijn in Brussel, niewaar? – terug naar wat verder in de Vlaamsesteenweg trekken.
Ze herkennen ons logischerwijs meteen en brengen ons naar een tafel in de achterste eetzaal. Wow! Ik wist niet dat het restaurant zo groot was. Erg mooi ingericht, alvast mijn tand. Nu het eten nog – al heb ik dat uiteraard op voorhand online bestudeerd. De vlotte mannen hadden beloofd ons in de watten te leggen en ze bieden ons dan ook meteen een aperitiefje van het huis aan: vier maal cava ‘Jané Vertura’ (€ 7) graag.
De aanlokkelijk bubbelende glazen verschijnen en wij duiken in de kaart. De vaste menukaart bevat in hoofdzaak klassiekers, bij de suggesties gaan ze iets wilder. Er wordt druk overlegd, maar uiteindelijk vinden we allemaal onze gading bij het tijdelijke aanbod. De heren besluiten om samen de ‘Entrecôte Rubia Gallega 4 weken gerijpt – kropsla – frietjes’ (€ 68) te bestellen. Qua saus willen ze beiden béarnaise, de uitbater stelt voor om ook een beetje vleesjus op tafel te zetten. Wederom sympathiek! De andere dame kiest de ‘Kip uit de Landes – quinoa – jonge spinazie – olijven – romesco’ (€ 24), iets wat ik ook wel zou vermogen. Uiteindelijk ga ik voor de ‘Makreel à la plancha – asperges – tuinbonen – zeekraal – ponzu’ (€ 24). Het aspergeseizoen is zo ongeveer gestart, dus wat mij betreft het perfecte gerecht om die prille lente nogmaals te onderstrepen.
Ik ben niet meer helemaal zeker van het moment, maar het vertroetelen gaat verder met een oester voor elk. O ja, meer hoeft dat voor mij niet te zijn…
Lees verder →
Een stralende zondag in Gent schreeuwt om een outside apero. En waar doe je dat beter dan op de Kouter, met z’n Bloemenmarkt en De Blauwe Kiosk? Ongeveer half Gent loopt duidelijk met hetzelfde idee rond, want het is er drummen… Naast de centrale locatie in de Gentse binnenstad als eerste troef maakt ook het erg verscheiden publiek De Blauwe Kiosk een aangename plek om te vertoeven. Twintigers, dertigers tot zestigers, ze genieten er allemaal van hun zondagse aperitiefje met volle, vollere tot volste teugen.
We beginnen meteen aan te schuiven aan de kiosk die uitgebaat wordt door Le Jardin Bleu en inspecteren in tussentijd de kaart. Tegen de verwachtingen in kosten drankjes helemaal niet veel aan deze kiosk: witte wijn voor € 1,90, cava voor € 4,90 of champagne voor € 6,90. We doen er niet lang over om voor witte wijn en oesters (€ 8,90 voor 6 stuks) te kiezen. Intussen gaat mijn lief een plekje aan een staantafel inpalmen. Wanneer ik aan de beurt ben, blijkt dat de oesters uitverkocht zijn – het is dan ook al 13u00. Ik switch meteen naar een bordje mixte (€ 7,20), met divers belegde toastjes.
Lees verder →
Hoe word ik getriggerd om een restaurant op mijn TO EAT AT lijstje te zetten? Meestal doordat een aantal onafhankelijke referenties mij prikkelen, bijvoorbeeld een tweet of een check-in van iemand die ik foodgewijs vertrouw in combinatie met een artikel in de pers. In dit concrete geval gaat het om een Instagram van Pieter Baert met een aanlokkelijke bentobox die ze bij Les Saveurs de Yamada als lunch serveren als eerste stimulans. Komt daarbij nog een love spot verwijzing in een interview met Ruth Becquart, de actrice met de ooglap in Clan en de madam van Stan Lee Cole.
Op een donderdagavond spreek ik er dus af met een vriendin. Gezien ik een uurtje te vroeg in ’t stèd aankom, parkeer ik mij op de Vlaamsekaai en drink ik nog even een witte wijn in de Antwerpse vestiging van de WASBAR. Les Saveurs de Yamada ligt er immers om de hoek, in de Kronenburgstraat…
Tegen 19u komt mijn gezelschap mij oppikken tussen de droogrekken en de wasverzachter. Het binnenkomen bij Les Saveurs de Yamada is een beetje vreemd. De gezelligheid druipt er niet meteen van af. We nemen de trap naar een soort bel-etage waar een aantal tafeltjes (voornamelijk per twee personen) staan. Achterin is er nog een lage tafel waar je aan kan zitten / liggen, een bar en de keuken die deels aan het zicht wordt onttrokken door zo’n typische Japanse paravan.
Lees verder →
