Waar eet je tijdens de Gentse Feesten? Mogelijkheden zat… Deze editie hebben wij ons echter beperkt tot twee keer de Gentse Feesten deal (3 buns + 1 beer = € 10) bij Ramen, een paar nachtelijke uitschuivers waar we niet verder over berichten en één echte restaurantavond. We twijfelen even waar naartoe, maar dan herinner ik mij dat er een nieuw Indonesisch restaurant in de voormalige Zenchi Bar tegenover het Caermersklooster zit: Gado-Gado. En dat ze tijdens de 10-daagse open zijn met een aangepast programma, namelijk iedere avond vanaf 23u00 livemuziek (Franse chansons, crooners, …). Reservatie wordt aangeraden en het klopt dat de zaak vrij vol zit bij onze aankomst om 19u30. Gelukkig mogen wij het laatste lege tafeltje bezetten.
Bij het binnenkomen merken we dat het interieur vrij onveranderd gebleven is, wat op zich toejuichen wegens sfeervol. Overal zijn wel extra Indonesische elementen toegevoegd en de in het oog springende fotografie die ik eerder al op de website opmerkte komt terug als rode draad doorheen het interieur.
De ober komt in een eerste fase onze dranken opnemen en brengt meteen een mandje kroepoek mee. Bij Gado-Gado serveren ze per kleur enkele soorten wijn in drie verschillende hoeveelheden: 20 cl oftewel een goedgevuld glas, 50 cl en een fles zijnde 75 cl. Hiermee scoort men extra punten bij mij! Wanneer we één van de zes witte wijnen selecteren, blijkt die helaas wel niet op voorraad. Dus switchen we naar een halve liter Zuid-Afrikaanse chardonnay van KWV (€ 11) en vragen daarnaast een liter bruiswater.
We storten ons als uitgehongerde leeuwen op de kroepoek. Op het moment dat onze dranken aankomen, zijn de vers gebakken garnalenchips al naar de eeuwige maagsapvelden verhuisd. De wijn drinkt trouwens gemakkelijk weg.
Lees verder →
De plaats op mijn restolijstje zegt vaak veel over hoe lang ik al plannen maak om ergens naartoe te gaan. Dat het er niet van komt, kan velerlei redenen hebben. Zo staat Karel De Stoute op de tweede plaats, enkel The House Of Eliott ranglijst nog hoger. Op een zomerse middag tijdens de Gentse Feesten reserveer ik er eindelijk eens voor de lunch.
Bij aankomst zit mijn gezelschap al op het tuinterras midden in het Patershol. Het kader is klassieker dan bij pakweg de collegae / buren van J.E.F., maar straalt tegelijk rust uit. Tijdens de lunch serveren ze hun complete menuset. Wegens niet de ganse namiddag tijd houden we het bij het lunchmenu (voor + hoofd + koffie à € 30) dat ons mondeling wordt toegelicht door gastvrouw Lien.
We trekken de lunch op gang met een aperitief van het huis (crèmant met Roomer) voor mij en een gin tonic (Geranium met sinaasappelschil) voor mijn gezelschap. Daarbij laat chef Thomas De Muynck alvast een aantal hapjes aanrukken.
Lees verder →
Dankzij The 500 hidden secrets of Ghent belandt Riz d’Or op mijn gekoesterde restolijstje. Het blijkt zo’n restaurant waar je al tientallen malen onachtzaam voorbijgekomen bent. Desalniettemin kent nogal wat volk in mijn vriendenkring deze Vietnamees. Voor zover ik mij herinner, beperkt mijn Vietnamese ervaring zich tot een professioneel etentje in het Londense Greenwich en een interview met Quyên Truong Thi (van haar restaurant Little Asia en het NJAM!-programma Puur Oosters) voor Goed Gevoel Kookt.
Een regenachtige zaterdag tijdens de zomersolden eindigt dus in de Sint-Michielsstraat. Twee andere (iets oudere) koppels hebben dezelfde eetkeuze gemaakt. We kiezen een tafel bij het raam en antwoorden bevestigend op de vraag of de deur open mag blijven staan. De eetruimte straalt weinig charme uit, maar dat maakt de bijzonder aaibare man die ons verwelkomt ruimschoots goed.
We bestellen een kleine karaf (1/4 liter) rosé met een aperobordje van het huis (€ 8,50). In afwachting daarvan krijgen we de onvermijdelijke portie kroepoek. Het feit dat de hapjes niet instant op tafel komen, boezemt wel vertrouwen in. Ze zijn van plan er werk van te maken bij Riz d’Or. Zo hebben we het graag… De wijn is wat je verwacht als huiswijn in dit type Aziatisch restaurant: net geen Chateau Migraine. Toch een #notetoself: volgende keer liever bier of iets fris bestellen.
Lees verder →
Je kon er de voorbije maanden onmogelijk omheen: Kobe Desramaults – de chef van In De Wulf, de man achter De Vitrine en ook wel een beetje mijn persoonlijke held – opent een derde zaak. En hoezee, gelukkig kiest hij dezelfde locatie als voor zijn tweede spot: onze thuisstad Gent! De voormalige Superette Edwin wordt door Kobe grondig onder handen genomen en omgevormd tot bakkerij annex eetgelegenheid voor de drie maaltijden van de dag (ontbijt / lunch / diner).
Over de naam hoeft hij niet lang te tobben: De Superette it is. De progressie kan ik om de zoveel weken / maanden volgen vanuit de kapperstoel bij Ferly’s aan de overkant. Verder lost Kobe geregeld wat in de pers of via zijn sociale kanalen. Hij engageert voor dit project onder meer de Canadese bakkerin Sarah Lemke en de barista Valentine Wanders (voorheen Café Labath). En dan is het afwachten tot de opening begin juni 2014!
Lees verder →
Als ik verscheidene prikkels krijg die naar dezelfde locatie leiden, dan weet ik wat mij te doen staat: RESERVEREN! Dat deed ik dan ook een kleine week op voorhand bij Souvenir in Ieper. In dit restaurant bundelen de IJslandse chef Vilhjalmur Sigurdarson en zijn Ieperse madam Joke Michiel de krachten.
We komen als derde koppel aan, die vrijdagavond om 19u30. Het interieur maakt meteen indruk. Wit, hout, Scandinavisch en bovenal tot in de details afgewerkt. De kaarsenpotjes, de decoratieve elementen, de leren stoelen, de ‘geweerhouders’ uit hetzelfde materiaal die de mensen in de zaal dragen. Alles klopt tot in de puntjes! Zoals de menukaart bijvoorbeeld: die is schuin geplooid en zo komt het terugkerende logo van Souvenir even piepen. Naast dit detail komt ‘Le bonheur n’est pas une expérience, c’est un souvenir’ mijn temperatuur tevens ten goede.
Lees verder →
