Roots

Ik vind het wel gepast om deze blogpost te beginnen met een DISCLAIMER: namelijk dat ik gastvrouw Nele Victoor en haar chef Kim Devisschere van Roots persoonlijk ken. Dat maakt het extra spannend om er langs te gaan met de intentie een blogpost te schrijven. Want wat als ik het echt maar niets vind? Tenslotte ken ik de keuken van Kim niet echt, behalve van zijn tijd als sous-chef bij Publiek en dan zie je dat toch meer als Olly’s keuken. Bij deze meteen ook al een SPOILER: mijn zenuwen waren ongegrond, mijn enthousiasme was groot en – niet onbelangrijk gezien de DISCLAIMER – bijzonder welgemeend.

Roots is open van maandag tot vrijdag. We reserveren op hun negende dag (dus de donderdag van week twee), parkeren onder de Vrijdagsmarkt en wandelen tot in het Patershol. Roots neemt daar de plaats in van het verhuisde Karel De Stoute – die niet veel meer dan 50 meter verkast zijn naar het pand waar voorheen De Blauwe Zalm zat.

Foto: HLN.be

Foto: HLN.be

Na een hartelijke begroeting schuiven we onze voeten onder een tafeltje met stoel, bank en zicht op de keuken. Meteen krijgen we de menukaart gepresenteerd, alsook de drankenkaart die aan een haakje aan de tafel hangt. Handig! En dat is niet de enige spitsvondigheid. Op de foto uit een HLN.be artikel hierboven zie je dat er in de houten tafels een besteklade zit, zoals vroeger bij onze grootouders. Goed gevonden.

In de aperosectie ‘Eéntje van het huis’ blinkt de short shot to the sun (gin, appel, gember, limoen – € 6) in mijn ogen, ook aan de overkant wordt hierop ingetekend. Nele vertelt dat de appeltjes geplukt zijn bij een kennis in Frankrijk. Ik ben meteen gewonnen voor dit drankje: biologische appelsap, niet te sterk, Aziatische toetsen en goedkoop! Voor de gemiddelde gin tonic betaal je al snel het dubbele… De andere van het huis draagt de naar Sepultura knipogende naam ‘roots bloody roots’. Instant jeugdsentiment.

2016-01-14 19.47.08

Lees verder

Ardent

Restaurant Ardent op de Dageraadplaats moet al minstens twee jaar op mijn restolijstje staan. Een beetje verwonderlijk eigenlijk, want ik begeef me wel regelmatig in dat deel van Antwerpen. Het paste gewoon nooit eerder. Op een woensdag eind december biedt een gelegenheid zich aan – ook al kan ik pas vanaf 13u00. Ardentwaarts!

2015-12-16 13.24.58

Lees verder

Beluso

Tegenwoordig verrast mijn collega mij steeds vaker met nieuwe eetadresjes… Fijn! Ben ik mijn foodie-neus – whatever that may be – aan het verliezen of kom ik gewoon te weinig buiten? In ieder geval zeg ik volmondig “Ja!” tegen haar voorstel om bij Beluso in de Kortrijksepoortstraat (naast ’t Hoekske, schuin tegenover Verlorenkost) te lunchen.

Beluso Original is op en top Portugees en dat blijkt tevens – ook wel logischerwijs – de taal die de uitbater spreekt. Gelukkig switcht de dame naast hem achter de toog probleemloos tussen Portugees en Nederlands. Ze zijn op dinsdag, woensdag, vrijdag en zaterdag overdag open. Dat lijkt weinig (om bijvoorbeeld van te kunnen leven), maar op Facebook leggen ze uit dat ze op maandag en donderdag alle tijd nodig hebben om hun eetwaren te bereiden.

En wat zijn die eetwaren? In de hartige categorie empada (volgens Wikipedia ‘pastry pie the size of a muffin, that is baked in small steel or aluminium shells in the oven, commonly filled with chicken, chicken with cream cheese, heart of palm, and sometimes beef‘) en sandwiches – ook met een Portugese benaming, maar die ben ik vergeten.

Mijn gezelschap laat even op zich wachten, dus neem ik ruim de tijd om mij met een glas witte wijn (€ 3,50) aan de toog bij het raam te installeren, wat te lezen en terwijl voorbijgangers te observeren. Inmiddels weet ik wat ik wil: empada met kip en chorizo en slaatje ernaast (€ 8,75). Daarbij lust ik nog wel een glas wijn. De collega doet van idem dito. Even melden dat de empada’s bij Beluso ook zonder slaatje gekocht kunnen worden: warm of koud, ter plekke consumeren of meenemen. Nog een geluk trouwens dat ik mijn zinnen niet op een sandwich gezet had, want die blijken uitgeput. 

2015-12-01 13.34.37 2015-12-01 13.34.45 Lees verder

Schatteman

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

In de bossen van Hertsberge verwelkomen chef Gregory Schatteman en gastvrouw Marieke Moyaert hun gasten sinds enkele jaren in hun Restaurant Schatteman.

We nemen het aperitief graag in de flamboyant gekleurde zetels die mooi contrasteren met de klassieke villa. Omdat we wellicht voor het ‘all-in’ menu (€ 150 per persoon) zullen gaan, vragen we alvast een glas huischampagne Le Brun Servenay. In de prijs zijn inbegrepen: amuses, zes gangen, wijnen, water, kaas en koffie of thee.

Al bij de amuses wordt de toon gezet. Van de stoet van vijf blijft voornamelijk hun signature hapje hangen: het Schatteman hoeve-ei met gerookte forel, bloemkool en pickles. Daarna mogen we aan tafel, dichtbij de open haard met stevige houtblokken.

Bij de eerste vier gangen zie ik een patroon: een groot wit bord met een kleine, ronde compositie die na het serveren bevochtigd wordt. Eerst komt de erg frisse makreel met als letterlijke rode draad rode biet, radijs, granaatappel. Dan volgen gebakken mosselen, aardappelen en jus van zuring. We gaan verder met een absolute voltreffer: Noorzeekrab, avocado, mango en bouillabaisse. Het vierde bord met eekhoorntjesbrood en ganzenlever brengt de herfst binnen.

En die lijn wordt verdergezet bij de fazant, want het bord wordt afgewerkt met een gebakken herfstblad. De chef bezorgt ons een verrukkelijke avond, de gastvrouw versterkt dat goed gevoel nog door haar professionele hartelijkheid én de mooie wijnen die ze gezwind schenkt.

Aan de kaaschariot kunnen we niet weerstaan. De desserts met hazelnoottaart en peer in de hoofdrol bevallen eveneens. En ook de extra zoetigheden – met speciale vermelding voor de huisgemaakte ‘nunnebillen’ – onderstrepen Schattemans kunnen.

We verlaten de Hertsbergse bossen met een warm gevoel: de keuken én de sfeer zitten helemaal goed bij dit jonge keukengeweld!

L’Histoire 32

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Tegenover cultuurcentrum De Werf in Aalst kun je nu bij chef Jason Spinoy, zijn vriendin Laurence en hun L’Histoire 32 terecht in het voormalige Karnivale pand uit Mijn Restaurant.

We krijgen een tafel bij het raam en de lunch voorgesteld. Ik lonk echter naar het menu L’Histoire 32, waar vier gangen (€ 58) mij perfect lijken voor een uitgebreide lunch. Mijn gezelschap zegt ja tegen de aangepaste wijnen (€ 24), ik zal mij als chauffeur beperken tot een paar glaasjes.

Als aperitief kiezen we prosecco (€ 7). Tijdens het bubbelen komen enkele veelbelovende amuses met in de hoofdrollen sprot, rundstartaar, Mimolettekaas en traaggegaarde ossenstaart met espuma van butternut die een bijzondere vermelding verdient.

Het menu zetten we in met brioche en foie gras, vergezeld door gerookte paling en een wolk van appel. De gastvrouw schenkt een witte wijn uit Stellenbosch van Chenin Blanc druif voor mijn compagnon en dringt bij mij niet aan.

Met de sint-jakobsvrucht scoort chef Jason een voltreffer. Visueel worden we verwend, maar ook de smaken (butternut, soja, groene asperges, espuma van gerookte room) kloppen bij deze coquille van prima kwaliteit. De Zuid-Franse witte van Viognier druif wil ik dit keer wél proeven.

Daarna volgt een even schilderachtig bord met buikspek, eekhoontjesbrood, wortel en crème van bloedworst. We knikken beiden goedkeurend en genieten van het perfect gegaarde vlees. De Portugese Pinto accordeert, laat ik mij vertellen.

Onze lunch wordt afgerond met opnieuw een spectaculaire presentatie: houten plank, hooi, donker bord met een eigen interpretatie van Ferrero Rocher. Bij de koffie horen nog mousse van cassis en praline met knettersuiker.

Dit jonge koppel zet een nieuw verhaal in Aalst neer. Wat je eet en drinkt zit al helemaal goed, alleen mogen ze wat mij betreft het kader nog iets verjongen.