Intussen meer dan vier jaar geleden testte ik Yam Thai, het eerste Thaise restaurant van Nathalie Meskens en haar inmiddels ex-man Jeroen Van Dyck in Antwerpen. Nu ik even naar deze resto review terugkijk, merk ik dat ik onder andere daar mijn liefde voor de prachtige keramiek van Tokyo Design Studio opdeed. Ondertussen staan er enkele van die blauw-wit gestreepte bowls en borden in mijn keukencollectie en leerde ik de Thaise keuken ook stukken beter kennen door drie weken ter plekke en eetervaringen alhier.
Hun / haar / zijn tweede zaak Nimman staat al sinds de opening in april 2015 op mijn restolijstje, maar het duurt tot december 2016 vooraleer ik er reserveer voor een bijpraatmomentje met een vriendin. Ik kende het stemmige pleintje met kasseien – genaamd Stadswaag – waar Nimman ligt nog niet. Op de website kondigen ze aan dat parkeren in de buurt lastig kan worden, gelukkig arriveer ik iets voor etenstijd met een plekje vlakbij om de hoek als gevolg.
Foto: Newplacestobe.com
Nimman knipoogt naar de favoriete wijk van Nathalie en Jeroen in Chiang Mai. We fietsten er zelf rond tijdens onze Thailandreis in 2014 en ik begrijp hun voorliefde wel: een vrij hippe en zelfs een tikkeltje westers aanvoelende buurt in het Thaise binnenland.
Terwijl ik op mijn gezelschap wacht, inspecteer ik alvast de kaarten. Dranken vind je net zoals bij Yam Thai op een menukaart met de looks van een internationaal reispaspoort. Voor het eten moet je de muren inspecteren: daaraan hangen grote borden met een soort stratenplan waarop de gerechten opgelijnd staan.
Lees verder →
L’Amitié metamorfoseerde recent van restaurant naar bistro bar, de uitbaters wilden het met andere woorden allemaal een tikje minder stijf. Eerlijk gezegd maak ik hier een assumptie, want ik bezocht de oude L’Amitié nooit. Ik kan wel zeggen dat de 2.0 versie very 2016 aanvoelt, alleen zou je in een bistro bar iets meer ‘ontspannen’ hoekjes met zetels en zo verwachten…
Nog iets wat ik mij afvraag: vanwaar die octopus in het logo? L’Amitié positioneert zich niet echt als visbistro, misschien koestert de chef een voorliefde voor het beestje of staat deze inktvisachtige gekend voor z’n uitzonderlijke vriendschapskwaliteiten?
Er wordt ons een lunch voorgesteld, de à la carte lonkt echter te hard… Boven de zeespiegel – een golvende lijn op de menukaart – staan drankjes, bits ‘n’ bites, charcuterie en cheese; eronder small plates cold & tasty + nice & warm en you’re so sweets. Bij een glas voortreffelijke bubbels maken we een weloverwogen keuze…
We besluiten om zes zaken te bestellen, die – ik citeer de menukaart – volgens het ritme en de volgorde van de keuken zullen verschijnen. Het vraagt enige doortastendheid om de aandacht van de serveerster te trekken, doorheen de ganse lunch eigenlijk. Eens we haar te pakken hebben, geef ik meteen onze zesledige verlanglijst door.
Lees verder →
Wat doen slimme chefs als ze talentvol personeel niet graag zien gaan? Ze bieden hen een eigen project aan onder hun vleugels, denk maar aan Sergio Herman die zijn sous-chef Syrco Bakker tot chef van Pure C aanstelde. Zo redeneerde ook Johan Segers van ’t Fornuis met betrekking tot de jonge twintiger Dimitri (kortweg Dim – ik had het niet meteen door, dat moet ik toegeven) Proost. Hij sluit bijhuis De Koraal tegenover ’t Fornuis en laat Dimitri het pand herbestemmen tot DIM Dining.
’s Middags en ’s avonds kunnen telkens zestien personen de Japanse hedendaagse keuken met westerse knipoog bij DIM Dining ontdekken: acht aan de eettoog met rechtstreeks zicht op de handelingen van de chef, acht aan enkele tafels. Op basis van de website en het type food zou je instinctief een strak interieur verwachten. Het historische pand met zware houten eettoog en klassieke ornamenten contrasteert echter compleet met de eigentijdse borden. Ik moet persoonlijk even wennen aan deze tegenstelling, tegen het eind van de lunch ben ik wel overstag.
A la carte kiezen kan, iets zegt mij echter dat de omakase – door Wikipedia omschreven als (in a Japanese restaurant) a type of meal consisting of dishes selected by the chef – hier de beste oplossing is… Zes gangen moet voldoende zijn als kennismaking.
Om te starten lijkt het mij gepast om te informeren naar de aperitief van het huis. Ons wordt bruisende sake aangeraden en mijn culinaire nieuwsgierigheid stemt meteen in… Daarbij komt als hapje wat Wagyu pastrami. Ik hou van pastrami; pastrami van zo’n gemasseerd runderras brengt mijn liefde to the next level. Zelf ken ik vrij weinig van sake, maar de Japanse nationale vloeibare trots in z’n sprankelende versie bevalt ons beiden – hoewel de atypische zoetigheid wel enigszins verrast.
Daarna gaan we echt van start met bonito • dashi • eigeel • groene peper. Aan het einde van de lunch – wanneer we de enige resterende eetgasten bij DIM Dining zijn – zien we de chef nog aan de slag gaan met een vers geleverde volledige bonito. Hem bekijken terwijl hij snijdt en streelt (om te voelen naar graten) voelt bijna als kijken naar kunst, of naar iets intiems waar geen publiek bij gewenst is. De rauwe vis komt meteen binnen: jawel, Dimitri Proost heeft talent. Eigenlijk kunnen we dit al besluiten na de eerste gang van deze omakase… Nog even meegeven dat ik me wel lichtjes verwonder over de toch stevige portie bonito, gezien er nog vijf gerechten zullen volgen. Ook sukkel ik een beetje om de stukken vis op te eten met mijn – overigens prachtige – metalen chopsticks.
Ondertussen schakelden we van sake over op witte wijn. De wijnkaart wordt geconsulteerd en ik laat mijn oog vallen op een fles Wiltinger Riesling Trocken die anders proeft dan ik inschatte op het moment van beslissing. Zeker niet slecht, gewoon anders dan de Riesling Trockens die ik eerder dronk…
Lees verder →
Ik verklaarde het al tot vervelens toe, dat ik geen grote fan ben van de combinatie groep + restaurant. Mijn verwachtingen hou ik voor dergelijke aangelegenheden dan ook zo laag mogelijk… Vorige week deden we van teambuilding in Mechelen, met op het programma ontsnappen uit een kamer bij De Gouden Kooi, een – koude maar relatief boeiende – stadswandeling en een Marokkaans diner bij La Boya.
Nog iets wat niet zo goed te verenigen valt met een groepsgebeuren is relax foto’s nemen van de omgeving en het eten. Bijgevolg moet ik het in deze blogpost doen met wat snapshots van mezelf en enkele beelden van mijn collega Sven De Cleyn die duidelijk met iets meer ontspannen hand fotografeerde. Waarvoor dank, Sven!
De Marokkaanse sfeer zit alvast goed.
Lees verder →
Amsterdam telt drie The Seafood Bar‘s, waaronder eentje in het centrum op het Spui. Wanneer ik op een donderdagnamiddag in het Vlaams Cultuurcentrum De Brakke Grond moet zijn, bekijk ik even waar ik ergens in de buurt lekker kan lunchen. Het aangename aan het aangename koppelen, dat is nu eenmaal mijn levensmotto. Blijkt dat ik op slechts 450 meter vis en zeevruchten kan vinden… 3. 2. 1. Verkocht! Ik reserveer en pas even later mijn reservatie aan wanneer blijkt dat ik last-minute gezelschap krijg.
De dame aan het onthaal vooraan begroet mij enthousiast. Meer zelfs, ze weet meteen mijn naam. Voor alle duidelijkheid: niet dat ze mij tot in Amsterdam kennen, zie het meer als een bewijs dat héél erg weinig mensen reserveren voor de lunch. Ze blokkeren trouwens slechts 30% van hun couverts voor planners, de rest mag zo binnenlopen.
Ik kies ervoor om achterin te zitten, met zicht op de open keuken en de koeltoog met een stevig aanbod (dag)verse vis en zeevruchten. Meteen worden de suggesties van de dag even toegelicht: tonijn, dorade en nog enkele soorten die ik vergeten ben door die verdomd verblindende schaal- en schelpdieren.
Lees verder →
