Soms bevatten dagen het potentieel om perfect te zijn. Dagen zoals mijn shoppingdagje afgelopen maandag. Alles leek mee te zitten: we bereikten fileloos de Antwerpse binnenstad, mijn gezelschap kon zich langer dan gepland vrijmaken wegens een onvoorziene vrije dag, parkeren bleek gratis op de Vlaamse feestdag, de massa shoplustigen bleef uit. En we prikten bovendien het juiste lunchadresje: Hungry Henrietta.

We liepen het binnenplein op vanaf de Lombardenvest. Een – ietwat overdreven, dus bijna onnatuurlijk – vriendelijke dame wees ons een tafeltje. Gelukkig begon onze maag behoorlijk vroeg te knorren, want vanaf 12u30 stroomde het terras volledig vol. Maandag serveerde Henrietta als dagschotel (€ 15) krokant gebakken zalm met zure room, een slaatje met boontjes en gebakken aardappelen. We twijfelden niet langer, vooral omdat de andere gerechten op de kaart toch lichtjes hoger geprijsd staan dan de gemiddelde lunch.

De beperkte wachttijd overbrugden we met cava, bubbelwater en brood met buitenissig lekkere olijfolie. Even later kwamen onze borden met exact wat ik van de dagschotel verwachtte plus dat tikkeltje meer. Hypercorrecte brasseriekeuken! Bij onze koffie (jawel, ik dronk koffie om “mee te doen”) proefden we nog een praline van de net gekochte 250gr uit The Chocolate Line. Tevens #nomnom.

We zetten onze shopping spree verder richting Steenhouwersvest. Alwaar we instant fan werden van de Les Petites… collectie.

J’adore l’Anvers. Hungry Henrietta incluis.

Er zijn zo van die eetadresjes waar je al ontieglijk lang probeert langs te gaan. Niet open op zondag. Volzet bij een poging tot telefonische reservatie op voorhand. Volzet bij een poging tot persoonlijk binnenspringen – à la minute, op de ruttel in ’t West-Vlaams. Allemaal toevallige samenlopen dus, maar gisterenavond keerde het tij.

A Food Affair in de Korte Meer. Een gat in mijn Gentse eetcultuur. Een plek waar ik totnogtoe niets dan lof over opving en uiteraard wou ik mij proefondervindelijk bij die lofbetuigingen aansluiten. Mijn date Melanie en ik spotten elkaar al op de Kouter en arriveerden dus gezamenlijk in het restaurant. De eigenaars groetten mijn gezelschap wegens vaste klant / buurvrouw en wezen ons vervolgens een vierpersoonstafel toe. Best handig, zo voor slechts twee madammen!

Na heel kortstondig aarzelen bestelden we een aperitief – voor mij van het huis, zijnde cava met gembersiroop en citroengras – en het ontdekkingsmenu van de chef. Dit viergangenmenu met een prijsetiket van €46,90 wordt per tafel geserveerd.

Salade van lam, buikspek en portobello’s
•••
Venusschelpen met Thaise basilicum
•••
Varkenswangetjes met kruidige rijst en ijsbergslaatje
•••
Aarbeien met mascarpone en basilicum

Zonder poespas, maar hypercorrect krijgen wij gang na gang geserveerd door de vlotte Ellen. Voor een newbie als ik steevast verrassend door de harmonieuze combi die chef Laurent maakt tussen de Aziatische keuken en enkele voltrefferingrediënten uit de Belgische gastronomie – denk aan venusschelpen, lamsvlees of varkenswangetjes.

Sterke smaken, stevige smaken. Smaken die er toe doen en indruk maken.

We rondden af met koffie en thee, vergezeld door speculoosschuim. Al een traditie daterend van voor de hype, verzekerde Melanie mij. Wat ons meteen op het onderwerp van foodhypes brengt – denk cuberdons, denk Luikse stroop. En tevens bij een hilarische anekdote over haar zoontjes en hun liefde voor speculoospasta. Hoe één van de beide op een dag thuis kwam van school en meedeelde “dat daar ook koekjes van bestaan”.

Aanrader met de A van A Food Affair!

•••

Verder schreef ik recenter (in april 2016) een resto review in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Ik was fan van A Food Affair in de Korte Meer en hoop dan ook dat ze na hun verhuis richting Hoogstraat bevestigen.

Het interieur overtreft de vorige locatie alvast: echt gezellig met elementen als ‘upcycle’ lampkapjes. De aperitief maison (cava met huisgemaakte siroop op basis van gember en citroengras – € 8) verhuisde mee. Ik hou wel van die stengel citroengras in mijn bubbels, mijn vriend prefereert deze uit de Jura (€ 8,50): Domaine Désire Petit.

Aan de hoofdingrediënten van A Food Affair blijkt niet getornd: oosters geïnspireerde keuken, beperkt aantal couverts, kleine kaart en persoonljike touch. We spieken al even bij de buren en zo bepaalt mijn vriend zijn starter: crispy rice springroll van Brasvar varken ‘Chà Giò’ (€ 12,50). Ik aarzel, maar val uiteindelijk voor de gegrilde kippensaté met huisgemaakte pindasaus (€ 12,50). Pindasaus bekoort altijd, het frisse slaatje erbij versterkt het geheel. Bijna was ik vergeten hoe hun gerechten smaken: 100% Aziatisch én 100% huisgemaakt door chef Laurent.

Bij het voorgerecht drink ik een uitstekende Riesling die per glas (€ 6) besteld kan worden. De liefhebber van rode wijn vraagt een karaf Italiaanse La Carraia (€ 26 voor 50 cl). Onze complimenten trouwens voor de wijnkaart!

Over de volgende gang twijfel ik zo mogelijk nog meer. Ik voel weinig voor een ‘gewone’ groene of rode curry en zo land ik bij de nobashigarnaal & curry (€ 23), aan de overkant wordt het de pad thai van gegrilde kip (€ 19). Voor mij komt een zachte groene curry op basis van spinazie, nobashigarnaal, diverse groenten, koriander en Thaise basilicum met jasmijnrijst te staan. Twee woorden: verrassend en verfijnd. Gelukkig eet ik met stokjes doorgaans trager en dat hoort ook zo bij dit bord. Rustig genieten, en ik lijk niet alleen…

De desserts lonken niet wegens te weinig Azië. Of zouden we nog afronden met dessertwijn? We besluiten om dit voor een volgende keer te houden, waarmee ik meteen al verklap dat we gegarandeerd terugkeren.

Fijne adresjes in je directe woonomgeving – binnen de kilometer omtrek om precies te zijn – , ze zijn in mijn geval veel te dun gezaaid en bijgevolg om te koesteren. Gisteren blogde ik over de Robot, vandaag over een nieuwkomer waar ik nog dichter bij woon. Mouss’tafel is de opvolger van De Scheve Lavabo – een pastazaak die een paar jaar geleden veelbelovend begon, maar veel te snel aftakelde tot de definitieve sluiting. De nieuwe horecant trekt een andere kaart, namelijk die van een Marokkaans eethuis en praatcafé.

Het interieur kreeg logischerwijze een Marokkaanse stempel: witte muren, overal lampjes en spiegels, opgelijnde tafels en banken met kussens in die karakteristieke kleuren. Kortom, een geslaagde makeover! Tijdens de tweede week sinds de opening zitten bovendien op een doordeweekse donderdag samengeteld 15 mensen in Mouss’tafel. Zowaar een stevige start…

Mijn vriend en ik beginnen met een glaasje cava uit de door ons gewaardeerde zwarte Freixenet-fles. Daarbij krijgen we een kommetje groene olijven die gemarineerd zijn in wat olie en fijngesneden koriander. Mijn vriend gaat voorgerechtgewijs voor de mezze (€7), ikzelf voor het trio van briouats – Marokkaanse bladerdeeghapjes met lamsgehakt, groenten en geitenkaas. Beiden worden met veel #nomnom verorberd. “Beter dan in Marokko”, volgens mijn vriend.

Daarna krijgt mijn disgenoot een tagine met kefta, aangevuld met aardappel en ei voorgeschoteld. Ikzelf selecteerde de tagine berber met lam uit de toch wel uitgebreide menukaart. De hevig pruttelende tagines worden geflankeerd door dat platte, 100% Marokkaanse brood en een half flesje rode Boulaouane wijn. Instant katapultering naar Marrakesh, Ouarzazate of M’hamid.

We kloppen – deze keer zonder muntthee – af op €59. Geruststellend om te weten dat er vanaf nu opnieuw een paar voordeuren verder een smakelijke en democratisch geprijsde dineeroptie is voor de avonden met een verminderde zin in kokerellen.

Bismillah!
In sh’allah!

Sommige plekken lijken gedoemd om middenstandsmislukkingen te veroorzaken. Zo dacht ik ook over het hoekpand waar tegenwoordig de (al dan niet zonder lidwoord – op website en Facebookpagina wel, op menukaart niet) Robot huist. Op de hoek van de Bijlokehof, vlakbij het KASK, het parkje met de loslopende hoendervogels en toevallig ook de straat waar ik woon. Voor zover ik mij kan herinneren, stapelen de minder succesvolle uitbatingen – van ouwpekescafé met pooltafel over ’t Zwart Schaap – zich op deze locatie op. Maar dit tij kon de Robot gelukkig keren…

Bij mijn vorige bezoekje proefde ik de chili con carne, vandaag de toast met avocado en ei. Beide geslaagde keuzes. Geen overrompelende portie, edoch tevens absoluut geen aan-de-ribben-blijven-plakkende prijs (€8,5 voor chili en €6,5 voor toast). Bovendien kraakvers voedsel, bereid met de nodige zorg en oog voor afwerking. Wat wil een stadsmens op een doordeweekse dag nog meer? Misschien een glaasje cava? Geen probleem! Eventjes bestellen aan de bar, want enkel eten wordt aan tafel gebracht. De jazzy muziek en de fijne mensen zowel achter als voor de toog maken het plaatje compleet.

Kraftwerk would love this spot! So do I…

Ik hou van variatie in mijn buitenhuizige eetervaringen. Van frituur over spijshuis, van brasserie tot restaurant. En als er dan een bepaalde favoriet in een gedeelte van mijn culinaire spectrum verdwijnt, dan ben ik steevast even triest. Zo ook toen enkele maanden geleden bleek dat Spijshuis Anna niet meer is. Misschien kan het feit dat mensen bij Googlen op deze eetgelegenheid als tweede hit mijn blogpost vinden enige vorm van troost bieden, maar toch…

Gisteren kwam ik bij toeval in een zaak die mogelijk deze leemte kan vullen. Waarom toevallig? Wel, eigenlijk had ik voor een vriendenuitje gereserveerd in Het Gouden Hoofd. Een sympathiek eetcafé. Helaas wel nog eentje waar ze niet de gewoonte hebben om een telefoonnummer te vragen bij een reservatie, waardoor ze in geval van onvoorziene omstandigheden – zoals de technische problemen van gisteren – het clientèle niet kunnen verwittigen. Op zo’n momenten ben je blij over een iPhone te beschikken en na wat last-minute telefoontjes kwamen we wegens een volboekte Fabula Rasa en Multatuli uiteindelijk bij Pastinaak terecht.

Ongeveer een jaartje geleden ontdekte mijn buurman dit restaurant en door zijn positieve mondelinge recensie prijkte Pastinaak sinds dan al op mijn restolijstje – just another lijstje… ;-) De eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat dit in mijn herinnering een vegetarisch adresje was, maar niets is minder waar.

In dit onopvallende pand, gelegen in een opvallende straat (de Achterstraat in Sint-Amandsberg), met een rechttoe-rechtaan inrichting en rechttoe-rechtaan bediening serveren ze eerlijke kost. Steak, entrecote, paling, zeetong meunière. Allemaal met frietjes. Zalig onregelmatige met de hand gesneden frietjes. Het tafelgezelschap ging massaal voor saignant vlees, behalve de jarige dan. Zij prefereerde 9 scampi’s – de hoofdgerechtversie van het 6 exemplaren tellende voorgerecht. Ikzelf bezweek voor de paling in ’t groen. Prima paling in ’t groen zelfs. Met een een apart smaakje dat ik eigenlijk niet kon thuisbrengen, waardoor de saus hap na hap bleef boeien. De vleeseters keuren de rode huiswijn goed; ik volg met de witte.

Pastinaak. Een plek zonder franjes, maar boordevol smaak.
Onze persoonlijke opvolger – zij het een tikje minder volks – voor Spijshuis Anna.