Helaas kan ik mij niet meer exact herinneren hoe Quiche Keurig op mijn restolijstje terechtkwam. Al heeft het vaag iets te maken heeft met TRACK, de mensen achter TRACK, hoe ik ergens hoorde / las dat zij daar wel eens lunchen en de uitbaatsters dan lief om twee soorten pastasaus vragen.
Op een regenachtige maandagmiddag parkeer ik mijn wagen in één van de opvallend veelvuldig beschikbare parkeerplekjes in de stationsbuurt. Quiche Keurig blijkt een gezellig ontbijt-, lunch- en koffieadres te zijn met een gemoedelijke inrichting: houten tafels, centraal een grote koeltoog, een tuinterras. Het woord ‘warm’ komt in mij op.
Op het krijtbord achter de toog staat het gamma aan broodjes, slaatjes en pasta’s. De laatste kun je zelf samenstellen (welke sla / pasta, welke dressing / saus, welke topping), maar wat bestel je in een zaak die Quiche Keurig gedoopt werd? Quiche uiteraard! Vandaag bestaat de keuze uit quiche lorraine of geitenkaas, peer en pijnboompitten. Ik ga voor de laatste (€ 9,8) en een Firefly Pomegranate & Elderflower (€ 2,6).
De vriendelijke dame vertelt mij dat het een tiental minuutjes zal duren om de quiche op te warmen. Geen nood! Geen haast! Ik nestel mij aan mijn tafeltje achterin en lees de wachttijd weg. Een paar hoofdstukken later krijg ik mijn lunch voorgeschoteld. Op het bord ligt een stevig stuk quiche, een torentje couscous (vermengd met wat wortel, courgette en venkel) en een gemengd slaatje met tomaat, sjalot en dressing.
Lekker, al valt quiche mij doorgaans wel wat zwaar. Ook deze keer wandel ik met een soort steen in mijn maag en buikpijn buiten… Geen verwijt naar de dames van Quiche Keurig toe, mijn lichaam kan gewoon niet zo goed met deze zware kost om. Ik kom absoluut nog terug, weliswaar voor een ontbijt of een lichte niet-quiche lunch.
Ik lust wel graag een ijsje. Vanille met verse aardbeien, Magnum White of Ben & Jerry’s Chunky Monkey. Als het iets gezonder moet Solero.
Maar nu kan het dus nog gezonder… Ik hoorde collega’s al enthousiast wezen over frozen yogurt die ze proefden in buitenlandse grootsteden als New York en Londen. Vandaar dat ik met de nodige interesse de intrede van Moochie in Gent volgde.
Vreugde alom dus toen ik gisteren op Côté Jardin een roze busje van Moochie zag staan. Mijn wederhelft trakteerde met een portie, begeleid door aardbeien en chocoladeschilfers. Verrukkelijk, verfrissend, vrij van schuldgevoel.
Vanaf 17 mei met een vaste stek in Klein Turkije 14.
Fabulous frozen yogurt.
Het nuttige aan het aangename koppelen. Dat praktiseerde ik vandaag door de eerste afspraak met mijn nieuwe boekhouder te organiseren in een eetadres op mijn restolijstje: Marie. Na even blokjesrijden in de Berchemse Boomgaardstraat spot ik een parkeerplaats en quasi precies op tijd arriveer ik in wat Zone 03 omschrijft als een buurtrestaurent.
Hij bestelde al een Vedett, ik ga voor een glaasje cava. Als wachtverzachters verschijnen smaakvol gemarineerde zwarte olijven (ik zie citroen en rode chilipeper) en een edele vorm van salami met peperbollen op tafel. We bestuderen de krijtborden waar de voor-, hoofdgerechten en desserts te lezen staan. Mijn gezelschap gaat voor konijn, ik twijfel tussen osso bucco, dorade of meivis. Zoals steeds beslis ik pas als de gastvrouw (Marie?) naast mij staat: meivis met lamsoor en tomate concassé. Ik at nooit eerder meivis, oftewel geep. De soortnaam zegt mij vaag iets en het klinkt als een seizoensproduct – nomen est omen. Een door nieuwsgierigheid gedreven keuze dus.
Een cava later is het etenstijd: stevige borden met ruime porties eerlijk eten. Ja, je mag tussen de regels lezen dat verfijning bij Marie ondergeschikt is aan gezelligheid. Retrobehang tegen de muur, krijtborden en ettelijke kaders, houten meubels. De tegelijk eigentijdse touch die het restaurant hier aan geeft en de eerlijke keuken zonder poespas en daarbij weinig couverts bekoort – getuige de ‘gereserveerd’ bordjes op alle tafels.
Aan de overkant wordt het konijn met smaak verorberd. Mijn meivis blijkt een witte vis met zilverkleurig vel te zijn, die mij wat aan haring of rolmops (tenslotte ook haring) doet denken. Het gerecht smaakt ietwat zurig, met een frisse toets door de lamsoor en de tomatenblokjes. Verrassend, lekker, maar helaas tezelfdertijd iets te saai qua smaken voor zo’n grote portie. Gelukkig verschijnt verder een kommetje met gebruneerde aardappelen op tafel om het gerecht aan te vullen. Misschien uiteindelijk toch niet zo’n sublieme keuze.
Bij deze wil ik mij ook excuseren voor mijn lamlendige foto. Om een voor mij nog niet geprononceerde reden voel ik tegenwoordig iets meer gêne om uitgebreid mijn bord te fotograferen alvorens aan het consumeren te slaan. Daarom gebruik ik voor mijn foodfoto’s almaar frequenter mijn iPhone in plaats van mijn Lumix. Die gêne is trouwens logischerwijs rechtevenredig aan de mate waarin ik in bekend gezelfschap verkeer.
We ronden beiden af met thee: hij rooibos, ik verse munt. Heerlijke zandkoekjes overigens. De rekening bedraagt een schappelijke € 66. Samengevat een fijn adresje waar je gezellig en puur kan eten zonder meer. Als iemand mij voorstelt om bij Marie af te spreken, zal ik dat niet afwijzen. Al zou ik wel elders opperen wanneer het initiatief bij mij ligt.
Mijn zus en ik wonen best wel een eindje uiteen: zij in Roesbrugge – bachten de kuppe, vlakbij de Franse grens, ik in Gent. Roesbrugge telt een kleine 800 inwoners, die zoals elke Belg al eens graag ‘een mondje gaan eten’. Dat kan onder meer in ’t Kerkegat op het marktplein. Naast mijn zus verklaarden ook mijn foodwise eerder kritische ouders hun liefde. Dus genoeg prikkels om daar zondagavond te dineren. Wij dames arriveerden eerst en bestelden alvast een flesje rosé (37,5 cl). De heren sloten niet veel later aan. Het lief vroeg cava en kreeg een schattig flesje van 20 cl. Slim, want sowieso mét bubbelgarantie!
Qua eetkeuze twijfelde ik tussen stoofvlees (€ 13) of garnaalkroketten (€ 16 voor 3 stuks). Ik ging voor de laatste optie, mijn wederhelft voor de eerste. Zus zwichtte voor de suggestie: kip archiduc met kroketjes. Schoonbroer hield het op een grote spaghetti. U merkt het, ’t Kerkegat serveert op en top Vlaamse keuken in een dorps kader. Bazin Betty maakt graag een praatje met de habitués – wat de ongedwongen sfeer bevordert.
Even later is het smullen geblazen. Drie stevige – homemade, volgens mijn zus die het via mijn pa van de kok heeft – garnaalkroketten lachen mij in het gezicht. Ze worden bijgestaan door nog wat extra grijze garnalen, kraakverse groenten en een kommetje frietjes. Een speciale vermelding voor het witloofblaadje dat als kuipje voor de o zo obligate mayonaise dient. Mijn vriend is tevens enthousiast over het stoofvlees; ik proef en stem in. De saus heeft een mooi bruine kleur: niet te donker, niet te licht. Het vlees combineert malsheid met toch niet volledig uiteenvallen.
Mijn zus laat zich zo mogelijk nog verrukter uit over haar kipfilet die versierd wordt met schijfjes verse ananas (getuige de schil) en omgeven door champignonroomsaus. Een gerecht dat ik persoonlijk nooit of te nimmer op restaurant zou bestellen, maar zij werkt het met veel smaak naar binnen. Ondertussen kraken de dames nog een tweede flesje rosé en nipt het lief van een Sint-Bernardus 6°. Mijn ietwat katerende schoonbroer lest de dorst met Tönissteiner Orange.
Voldaan rekenen we af (€ 84,80) en nemen voor om hier een vervolg aan te breiein, bij voorkeur als straks het terras buiten staat…
Het initiële plan was om voor de voorstelling van Kommil Foo iets te snacken in Cantina, de eetgelegenheid in de Arenbergschouwburg. Reserveren was niet bij mij opgekomen. Toen ik aankwam, stonden er slechts enkele tafels in de ruimte. Een lange tafel met een ongeveer 20-koppig gezelschap, een andere met de broertjes Walschaerts zelve. Op de vraag of we er wel kunnen eten, antwoordt de dame achter de bar – na eerst te checken in de keuken – dat er nog 4 porties vis met aardappeltjes beschikbaar zijn. Dat leek mij iets te beperkend qua keuze, dus bedankte ik vriendelijk en gooide mij op een alternatief…
Toen ik in de Arenberg wou inchecken via Foursquare, merkte ik dat de Lunchbox op slechts 0,1km van mijn huidige locatie verwijderd was. Dat eetadres had ik ooit horen vallen onder collega’s, dus belde ik meteen om te verifiëren of er nog een vrije tafel was en vervolgens liet ik mij door Google Maps naar hun voordeur leiden. Ik neem plaats aan een tafeltje aan de ingang en enkele minuten later waait mijn gezelschap binnen.
In de Lunchbox wordt er een onderscheid gemaakt tussen lunch (nomen est tenslotte omen) en diner. Ze serveren ongeveer hetzelfde, maar de prijzen zijn verschillend. Na enig weifelen zwicht ik voor de Lasagna Extravaganza met bangelijk veel groentjes en ricotta. Mijn compagnons bestellen de Tortellini Mediterraneo en de Mexican Wrap.
Foto: www.lunchbox.be
Een extra Vedett White later verschijnen onze borden op tafel. De tortellini voor mijn disgenoot blijkt tot een hamburger verworden, maar dat wordt niet veel later rechtgezet. Ik ben inwendig een beetje beteuterd, maar wil dat nog niet meteen laten merken. Mijn lasange ziet er namelijk toch ietwat anders uit dan het exemplaar op de foto hierboven – en ook van die ben ik niet zo hard onder de indruk… Mijn bord ziet er nogal – tja, nogal wat? – lomp uit, al gaat het uiteraard om de smaak. Die is niet mis. En toch verwacht ik in het geval van warme ricotta iets eerder smeuïg, terwijl die hier meer op haloumi lijkt – ook niet slecht natuurlijk. Mijn buurvrouw maakte blijkbaar de verkeerde keuze, want ze houdt niet bijzonder veel van kip. De kaart te goei bekijken helpt allicht. De wrap bevat inderdaad onproportioneel veel kip en bijgevolg valt er weinig guacamole te bespeuren. Er ligt wel een bijzonder frisse tomatensalsa met koriander naast de nacho’s. Ja, ik heb dus geproefd – of beter gezegd, we switched plates. Ze lijkt althans gelukkiger met mijn lasagne. We blijven uiteindelijk allemaal ietwat op onze honger zitten (absoluut niet letterlijk). Niet slecht qua smaak, maar nogal lomp en weinig anno 2012. Stiekem gluren we één voor één naar die glimlachende hamburger op onze buurtafel…
We krijgen nog de take-away hamburger voor onze vierde musketier die het net haalt voor de voorstelling, betalen (€ 16,20 voor mijn deel) en wandelen richting Arenburg.
