24 uur in Oostende doorbrengen met een vriendin die er verblijft voor de Theater Aan Zee – kortweg TAZ#2019 – experience? Volmondig ja! Wanneer ze de vraag stelt met wat ik die mond daar wil vullen, rolt er automatisch mosselen bij Kombuis uit… Ik zag deze blijkbaar legendarische plek (ook wel omschreven als veredelde frituur) de laatste tijd weer vaak opduiken in combinatie met superlatieven, dus dan weet ik wat mij te doen staat.

Mijn vriendin informeert op voorhand of er gereserveerd kan worden. Dat kan niet tijdens het hoogseizoen en ze krijgt ook mee dat er drie shiften gedraaid worden: 18u30, 19u30 en 20u30. Wegens een lichtjes uitgelopen apéro op het terras van ons appartement missen we de eerste kans en zo belanden we tegen 19u15 op hun stoep. Er blijkt beneden nog net een tafel voor twee vrij te zijn. Perfect! Zo behoud ik eveneens een panoramisch zicht op de open keuken en de andere eetgasten…

Okay, ik voel het meteen. Dit is mijn ding. Ik hou van de Kombuizen van deze wereld. Iedereen dicht op elkaar, papieren tafellakens, kordate bediening, geen poespas en af en toe iemand die aan het raampje langs de straatkant frieten komt bestellen.

Menukaart Kombuis

De Kombuis profileert zich als ‘het’ mosselrestaurant, op de kaart staat echter nog een ganse resem alternatieven voor zij die minder verzot zijn op ons zwarte goud. Denk maar aan steak, balletjes in tomatensaus, garnaalkroketten of scampi. Vergeef me trouwens de slechte foto van een anders wel leuk gelayoute menukaart…

Gezien ons thuisaperitiefje vergezeld werd door héél véél lekkers uit de zee (grijze garnalen, langoustinegatjes, kreukels en wulken) besluiten we om het vrij eenvoudig te houden. Zo landen we op elk een portie mosselen natuur (€ 24,45): de puurste optie uit een gans lijstje mosselbereidingen van witte wijn tot Jambalaya en Kombuis. Ook drankgewijs beperken we ons tot een halve liter witte huiswijn (€ 7,35).

Als sausje kozen we voor mayonaise, eens aan het eten missen we toch mosselsaus. Dat potje volgt na een paar herinneringen, maar voor de rest absoluut geen klachten van de Oostendse bediening… De goudgele frietjes zouden inderdaad niet misstaan in een rechthoekig kartonnen frituurbakje. De mosselen scoren eveneens prima en bij Kombuis interpreteren ze natuur net zoals ik dat doe: enkel met ajuin en selder, véél ajuin en selder. De mosselen zijn kleiner dan de Goudmerk exemplaren die ik een paar dagen eerder thuis klaarmaakte, dus ik gok op Supers. Niet dat formaat er echt toe doet, het zit ‘em in de smaak. En die bevalt ons.

In #TAZ2019 tijden trekt Kombuis een bonte mix aan van authentieke Oostendenaren, theaterliefhebbers en foodies benieuwd naar die befaamde hotspot – inclusief alle deelverzamelingen van deze drie categorieën. Ik reken mezelf trouwens vooral bij de laatste groep, want theater schiet er de laatste vijftien jaar te vaak bij in. De in die periode geconsumeerde stukken kan ik sowieso op twee handen tellen, misschien zelfs op één.

Helemaal opgeladen betalen we aan de ingang om vervolgens af te zakken naar het festivaldorp van Theater Aan Zee in het Leopoldpark.

Vive les moules frites! Vive l’Ostende!