Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens van lunch deed met thé King of Lunch – kortweg #KNGLNCH oftewel @gtje. We plannen om het nieuwe bijhuis van Oak te testen: Door 73, gelegen in de Gentse Hoogstraat tarara 73.

In de bar met ontvangstruimte wacht mijn gezelschap in een fluwelen zetel. Wanneer ik aankom, mogen we onze jassen achterlaten in de tussenruimte om vervolgens de verbazend grote eetzaal achteraan in het pand binnen te stappen. Ik had echt geen idee dat er achter deze gevel een restaurant met zoveel couverts school. We vullen een tweede tafel en na ons komen er een drietal bij. Door 73 kan dus nog wel wat extra lunchers gebruiken en misschien kan deze blogpost daar een beetje toe bijdragen…

Als aperitief treden we allebei uit onze comfort zone: ik kies voor Campari (€ 8), hij voor Hierbas de las Dunas (€ 12) met tonic. Ik ben geen camaparikenner, maar ik krijg er eentje van Gagliardo te drinken die me best wel smaakt. Sirco Bakker – chef in Sergio Hermans Pure C – creëerde Hierbas de las Dunas, een likeur die in tegenstelling tot zijn soortgenoten gemaakt wordt van uitsluitend verse ingrediënten. Hij gebruikt achttien soorten kruiden, bloemen en planten uit de Noordzeeduinen om Hierbas de las Dunas te maken. Een mooi verhaal en volgens mijn tafelgezelschap tevens een lekker!

Daarbij mag ik twee starters kiezen die onder de categorie DIPS op de kaart staan. Doe maar de chimichurri – zwarte bonen (€ 7) en vanzelfsprekend ook vitello tonnato – gerookte Holstein (€ 15). We zijn de dag voor De Grote Kaffie Is Kaffie Quiz, dus vertel ik even dat chimichurri het net niet als quizvraag gehaald heeft in de sauzenronde. Chimichurri komt uit Argentinië en de dip bestaat normaliter uit rauwe ingrediënten; de zwarte bonen werden logischerwijs wel gekookt. Ik hou wel van deze variant en de krokantjes verdienen nog een bijzonder eervolle vermelding.

De vitello tonnato klopt de andere dip wel met gemak op vlak van looks en originaliteit. Van ver lijkt het een grote kei, eens dichterbij merk je dat het gerookte rundsvlees van het Holsteinras op een soort hol koekje ligt. De zaaldame geeft ons de instructie om het kapot te kloppen, zodat de tonnatosaus er uit kan ontsnappen… Wat een spectaculaire start van de lunch! Het vlees blijkt van prima kwaliteit, de mostersla kraakvers. Een mens verwacht wel wat van een bijhuis van Oak, dan is het uiteraard ook fijn dat die verwachtingen probleemloos ingelost worden.

We volgen het advies om voor de gedeelde gerechten twee bordjes per persoon te selecteren. De eer valt mij te beurt om een gebalanceerde selectie te maken en ik land op twee keer HOOFD en twee keer BIJ.

• HOOFD
  • Ragout trofie (€ 17)
  • Kabeljauwcurry (€ 24)
• BIJ
  • Herstsalade met witte balsamico dressing (€ 13)
  • Pompoen gnocchi (€ 13)

Er wordt nog even gevraagd of we een bepaalde serveervolgorde verkiezen. Het lijkt mij logisch om het initiatief hier bij de chef te laten, al moet ik achteraf wel toegeven dat ik persoonlijk wellicht toch een andere volgorde gekozen had… Typisch ik!

Voor de ragout trofie maakt de dame die onze bestelling opneemt reclame en ik voel meteen wat voor deze combinatie van pasta met ragout, zeker als ze de omschrijving nog verder aanvult met gefrituurde wontonvellen en een gepocheerd eitje. Ik moet bekennen dat ik niet doorhad dat trofie simpelweg een pastasoort is, namelijk een soort langgerekte fusilli. Voor ons komt een echt plaatje in een gietijzeren cocotte van Staub te staan en ik moet me inhouden om het niet volledig naar mij toe te trekken. Niet evident bovendien om een gepocheerd eitje te delen, we deden onze uiterste best. Ik moet zeggen dat we al erg positief gestemd waren over Door 73 na de DIPS en dit pastagerecht trekt mij definitief over de streep. Twee woorden: echt lekker!

Hierbij komt de herfstsalade die bestaat uit diverse slasoorten – waaronder radicchio – en gulle slierten Parmezaanse kaas. Een correcte salade die in the end uiteraard gewoon een salade blijft. Daarom staat deze ook bij de BIJ en niet bij de HOOFD.

Misschien nog even aanvullen dat we de Campari en de Hierbas de las Dunas inmiddels ingeruild hebben voor een glaasje wijn. We informeren naar een rode die de gekozen gerechten kan begeleiden en in ons glas komt een Bourgogne van Chateau de Chamilly (€ 8). Verdere details noteerde ik helaas niet, mijn smaakpapillen melden echter dat het goed was.

Eén detailopmerking: als er eten gedeeld wordt, krijg je typisch elk een middelgroot bord om jouw deel in over te scheppen. Na één of twee rondjes vind ik het dan wel aangenaam om even het bord te verversen. Vermoedelijk zou hier geen enkel probleem van gemaakt worden, maar ik heb het niet expliciet gevraagd… Opnieuw typisch ik!

Eigenlijk hebben we na de twee DIPS en één HOOFD + BIJ al voldoende gegeten. Dat is echter buiten de kabeljauw en de pompoengnocchi gerekend… Gelukkig vallen deze bereidingen net iets lichter uit dan de overheerlijke pasta van daarnet. De kabeljauw werd machtig lekker bereid: perfect gegaard en in het geval van kabeljauw is dat zeker niet te lang. Bij curry denk je doorgaans aan dikkere sauzen uit de Indische of Thaise keuken, bij Door 73 maken ze er een luchtige tot zelfs schuimende saus van.

Tot slot proeven we van de pompoengnocchi die er net als alle andere gerechten beeldig uit zien. Dat is een vaststaand feit: onze ogen zullen in elk geval ook gegeten hebben. Leuk is dat de pompoengnocchi bijzonder zacht van smaak blijken te zijn en zo goed gezelschap vormen voor de viscurry.

We lachen bij de vraag of we nog een dessert wensen en houden het logischerwijs op een lungo (€ 3). Meer kon er echt niet meer in…

Ik veronderstel dat een conclusie niet echt hoeft bij deze blogpost: Door 73 scoort gerecht na gerecht na gerecht! Alleen hoop ik dat daar binnenkort nog meer mensen samen met mij zo over denken om zo bij een meer gevulde en bijgevolg gezelligere zaal te landen.