Toen we afgelopen weekend tussen West-Vlaamse afspraak A en West-Vlaamse afspraak B een lunch moesten scoren, dacht ik ineens aan mijn oma. Zij vertelde onlangs hoe ze soms fietst tot bij de paters van Westvleteren (16 km enkele rit, kranig voor een 79-jarige dame). Tijdens haar laatste bezoek paste ze voor de trappist; ze hield het bij een simpel pintje en een stuute met gerokte espe (boterham met gerookte ham).

We parkeren tegenover de abdij en zien meteen waarvoor de paters die ‘bouwstenenboxen’ gebruikten: een gloednieuwe vleugel van hun Sint-Sixtusabdij. De eigenlijke abdij is echter niet toegankelijk voor bezoekers. Wat behoort dan wel tot de mogelijkheden? Het – cliché, cliché – natje en droogje in ontmoetingscentrum In De Vrede met de informatieruimte Claustrum. Een wandeling rond de abdij met een stop aan de grot, alwaar men een kaarsje kan branden om Maria te pleasen.

Het blijkt nog behoorlijk rustig in In De Vrede zo rond het middaguur. Op de kaart staat precies wat wij nodig hebben: een boterham met gerookte ham en een Trappist Westvleteren Blond (5,8°) voor hem, een boterham met paté en een cola light voor haar.

Niet veel later lachen twee stevige sneden boerenbrood met boter en lekker breugheliaanse rauwkost (sla, komkommer, tomaat, augurkjes, zilveruitjes) in ons gezicht. Op het brood ligt bij mij een gigantische plak paté – wat bij de slager wellicht een weekportie voor een doorsneegezin is; bij mijn vriend smakelijke sneetjes gerookte ham. Een perfecte lunch met een nostalgisch kantje!

De overkant nipt ook tevreden van de trappist en denkt meteen aan een voorraad inslaan, maar dat is buiten de paters gerekend… Bakken trappist moeten sowieso gereserveerd worden. Een habitué naast ons – overigens in het gezelschap van 4 chiuaua’s in een mand en ook nog wel een vrouw – vertelt ons na overleg met de dienster dat er misschien terug bier zal zijn (niet per bak maar per flesje dan, veronderstellen we) om 13u30. Zoveel geduld en goesting in trappist hebben we daarentegen niet.

We wandelen nog even tot bij de grot en kopen voor het democratische bedrag van € 0,40 een kaarsje om bij Maria op goede voet te staan.

Door voorspoed zullen we overspoeld worden, geloof me!

Via de independent hotspot guide NewPlacesToBe kwam ik terecht bij Eat Love Pizza, the pizzeria that lets you taste the difference gevestigd op de Gentse Ajuinlei. Het interieur dat voor 90% uit OSB-platen bestaat ziet er veelbelovend uit, de reacties op Twitter blijken nogal lauw. De website vertoont wat kuren, maar ik laat mij niet ontmoedigen.

We zijn al een eindje binnen wanneer ik ineens besef dat deze pizzeria de omgebouwde feestzaal is van de Mineral – lang een gevestigde restowaarde in Gent, onlangs even pop-up The Fat Cow, nog onzeker qua toekomst. Topinterieur, zo’n beetje grootstedelijk!

Foto: www.newplacestobe.com

Zowel mijn wederhelft als ik gaan voor pizza. Hij kiest voor pizza parma, de meest mannelijke pizza op de kaart volgens de serveerster. Mij zegt die 50/50 mogelijkheid wel wat; de originele namen herinner ik mij echter niet meer. Mijn eerste helft (Eliette of zo) met pikante tomaat, rode ui, ansjovis, zwarte olijven; mijn tweede helft met scamorza (gerookte kaas), aubergine, courgette, rucola.

We besluiten om het na het vaderdagaperitief alcoholloos te houden. Dus bestellen we een grote fles Chaudfonteine en een limonade Eat Love. Het drankje met gember en limoen smaakt intens, al vind ik € 3,5 wel wat veel voor zo’n klein teugje.

Wanneer de pizza’s voor onze neus staan, kijkt het lief enigszins beteuterd: mijn pizza ziet er logischerwijs minder saai uit. De bodems zijn bovendien flinterdun en bijgevolg behoorlijk anders dan bij een klassieke Italiaan. Mij bevalt deze luchtige interpretatie van een pizzabodem wel. Doorgaans heb ik wel wat moeite met pizza: ik bestel het quasi nooit op restaurant, omdat ik – nochtans een behoorlijke eter – altijd minstens een kwart moet laten liggen wegens oververzadigd. Initieel dacht ik dat dit bij Eat Love wel zou lukken, helaas vecht ik in de helft alweer met mijn eetlust. Onverklaarbaar, want met Turkse pizza of diepvriesexemplaren van Dr. Oetker heb ik dat niet voor. Het lief vecht eveneens, maar dan met zijn te zwaar belegde binnencirkel waardoor deeg, kaas en tomaat tot een onappetijtelijk uitziend mengsel zijn verworden.

Wanneer hij mij vraagt “Zou je hier nog terugkomen?”, dan weet ik dat hij subtiel een negatief advies wil geven. Ik ben niet onverdeeld negatief door het hippe interieur en de originele topping. Desalniettemin hangt er een vreemd sfeertje waar ik nogal moeilijk mijn vinger op kan leggen. De norse ober? De prettig gestoorde pizzabakkers? Je ne sais pas.

Het wordt geen maandelijkse vaste waarde, eerder het voordeel van de twijfel.