Sinds de opstart ben ik fan van Souvenir, het restaurant van de IJslandse chef Vilhjalmur Sigurdarson en zijn Ieperse madam Joke Michiel. En toch tel ik slechts drie bezoekjes in de afgelopen vijf jaar… Hoe dat komt? Ik neig (door mijn vroegere taak als recensent voor Goesting magazine én door deze blog) al té vaak naar nieuwe adresjes, waardoor ik bijgevolg vaak niet regelmatig genoeg bij mijn favorieten eet. En hoewel ik nogal wat familie wonen heb in Ieper, blijft mijn thuisbasis nog steeds Gent.

Eerst is er dus culinair verdriet omdat Souvenir aankondigt te zullen stoppen, deze sfeer slaat snel om in een driewerf hoera wanneer ik verneem dat ze verhuizen. Naar Gent dan nog! Villi en Joke kochten het pand van De Vitrine – het twee restaurant van Kobe Desramaults (na In De Wulf en vóór De Superette & Chambre Séparée). Ondertussen bouwde Joke Souvenir Ieper om tot Croq’odil, een plek voor croques en salades.

In april opent de Gentse verrijzenis van Souvenir dus in de Brabantdam, waar het met Cochon De Luxe en SAN culinair nogal opwaardeerde. Het authentieke pand kreeg een eigentijdse makeover – zonder echter alles overboord te gooien: de beenhouwerachtige witte tegeltjes in het bargedeelte mochten bijvoorbeeld blijven. De bar zelf werd verruimd door een nieuw roze marmeren blad te installeren, waardoor je voldoende ruimte hebt om er uitgebreid te tafelen met de nodige glazen, borden, brood. De donkergroene barstoelen zitten overigens supercomfortabel dankzij een brede zitting en dito rugsteun.

le souvenir des joies perdues vaut mieux que les désirs inassouvis

Continue reading →

Mijn restolijstje wordt steeds langer… Wat doet het dan ook deugd om af en toe nog eens een adres te kunnen wegstrepen! Wanneer ik rond lunchtijd in Antwerpen iets zoek om te eten, beland ik eerst voor een uitzonderlijk gesloten Chickpea, vervolgens voor een pas om 16u00 geopende Baraque Friture om tot slot bij Sum Sum binnen te stappen in de Leopold de Waelstraat aan het Zuid.

Ik herinner mij een post van foodie en vriendin Avocado van de Duivel over Sum Sum Bao Bao (want het gaat hier tot mijn verwarring wel degelijk over een dubbel restaurant) waarin ze poneert dat de buns meer indruk maken dan de dim sum. Met deze achtergrondinfo check ik de menukaart van de relatief lege zaak – behalve mezelf zit er nog een ouder koppel te wachten op hun bestelling.

Continue reading →

Wanneer we tijdens de paasvakantie een interne meeting plannen in de HQ van mijn werkgever imec – namelijk de glazen landmark toren in Leuven – stelt een collega voor om achteraf te lunchen. Dat hoef je bij mij doorgaans geen twee keer te herhalen! Hij maakt er meteen werk van en reserveert bij Baracca in de Tiensestraat. We parkeren onder het Ladeuzeplein en melden ons iets vóór tijd aan.

Mijn college koos voor een plekje op het terras, gelukkig rusten ze dat bij Baracca uit met verwarmingselementen, dekentjes en nog wat deco die de algehele gezelligheid bevordert. Deze gemoedelijke inkleding contrasteert wat met de stoere grafische huisstijl waar doodskoppen en pitbulls de plak zwaaien. Just saying. We mogen – gezien het mindere weer – ook nog binnen gaan zitten, niettemin houden we vast aan onze buitenzitjes.

Al snel komt de attente ober met een extra woordje uitleg. Op de menukaart staan social bites naast houtovenpizza’s en grotere gerechten. You had me at social… Ja, foodsharing is een hype. Ik durf echter met de hand op mijn hand zeggen dat ik al heel mijn leven lang geniet van eten delen. Bestaat er iets mooiers? Kleine kanttekening: dat doe ik het liefst met twee. Want van zodra je met meer bent, merk je dat iedereen op de rem gaat staan en de schaamhapjes laat liggen.

Trouwens nog even zeggen dat ik me voor deze blogpost voornamelijk op mijn geheugen moet baseren. Tussen het eten en het schrijven zitten enkele weken; ik schoot ter plekke enkel wat beelden van het eten en nam totaal geen nota’s. De menukaart staat niet online en nadat ik de expliciete vraag stel via e-mail, krijg ik te horen dat ze deze bewust niet digitaal delen. Goed, dan maar mijn geheugen extra pijnigen! Gelukkig blijkt de rekening (voor de juiste prijzen) nog in de portefeuille van mijn collega te zitten. Dat geeft alvast iets van houvast.

Soit, over naar de gemaakte keuzes… We lessen onze eerste dorst met een aperitief. Mijn collega houdt ervan om originele biertjes uit te testen, dus bestelt hij een Italiaanse birra Nazionale (€ 6,50). Ik voel wel wat voor bubbels en opteer voor een glas prosecco (€ 7); er staat tevens een duurdere sprankel op de kaart (een Franciacorta naar ik mij meen te herinneren), die spaar ik op tot een volgende gelegenheid.

Op de kaart staan een aantal eigentijdse toppertjes die wij bewust skippen wegens on-Italiaans – dan denk ik in het bijzonder aan de pork buns. Welke zes social bites we uiteindelijk wel selecteerden, beschrijf ik zometeen meer in detail. Nog even zeggen dat het selectieproces bijzonder vlot verliep, wat niet altijd evident is met iemand waarmee je voorheen nooit uit eten ging. Onze voorkeuren lijken gelijklopend, dus dat treft!

Continue reading →

Restobar Charlie is al even niet meer. Jammer, want we kwamen er gedurende een aantal jaren graag én regelmatig. Om de één of andere reden was het ook de plek waar we aten vooraleer we op reis vertrokken en/of toen we terug thuis belandden. Soit, Charlie is out.

Toen GAST als opvolger opdook, aarzelde ik dan ook geen seconde om het adres op mijn restolijstje te zetten. Ik herhaal mezelf als ik zeg dat mijn avondlijke eetuitjes de laatste maanden nogal teruggeschroefd werden – met één erg lieve reden: Georges. Wanneer onze kleine kabouter na zes maanden voor het eerst enkele dagen bij de grootouders in West-Vlaanderen gaat logeren, plan ik logischerwijs een aantal restaurantbezoekjes. Aroy Aroy boekte ik al weken op voorhand, GAST beslissen we de dag zelf.

Je kan er enkel de tafeltjes reserveren en die blijken na een telefoontje in de vooravond reeds volzet. Dus zit er niets anders op dan gewoon binnenlopen en hopen op twee zitjes aan de bar. We komen vrij vroeg aan (rond 18u45) en installeren ons aan de dan nog lege toog. Een uurtje later ziet de situatie er al anders uit; wij schuiven zelfs tot twee keer toe op om wat meer plaats te geven aan nieuwe klanten.

Over naar de kaart! Ik knik goedkeurend bij het zien van de kwalitatieve wijnkaart. Op één van de tafels blinken de mooi parelende fluitglazen in mijn ogen, dus stel ik voor om de avond te starten met een glas Cava Absidis (€ 5,5) die omschreven wordt als een beendroge bubbel. Er zal altijd wel een copywriter – of misschien simpelweg een woordmens – in mij blijven zitten en bijgevolg word ik alleen al van de omschrijving ‘beendroge bubbel’ enthousiast. Gelukkig zit de smaak eveneens meer dan goed!

Daarbij hoort een hapje: doe maar de artisanale sardines in blik (€ 6). Ik verwacht mij aan de Alberte-aanpak, namelijk dat een aantal rechtstreeks uit Portugal geïmporteerde kleurrijke blikjes voor je geëtaleerd worden en dat vervolgens het uitverkoren blik voor jouw neus opgetrokken wordt. Bij GAST moet ik de sardines een echt gerechtje noemen met die kappers, radijsjes, rode paprika, tijm en platte peterselie erbij. Om het met een cliché uit te drukken: de toon is gezet. Zelfs het brood zorgt voor de juiste stemming.

Continue reading →