Een nieuwe ramenbar in town, daar moet ik heen! Zuru Zuru is het geesteskind van Nick Hofman, volgens hun Facebookpagina een man die al sinds zijn jeugd interesse toont voor de Japanse cultuur en zich liet opleiden tot ramenchef in Yokohama (Japan). Zuru Zuru is trouwens de Japanse beschrijving voor het slurpende geluid bij het eten van noedels – iets wat wij in onze Belgische eettraditie grappig genoeg als onbeleefd beschouwen. Onlangs liet ik me vrij lyrisch uit over een Antwerpse ramen hotspot – meer bepaald Takumi, dus ik ben bijzonder benieuwd of ik dit keer ook zo laaiend naar buiten wandel…
Mijn gezelschap bestaat uit ex-collega en inmiddels vriendin Jole die er in de buurt werkt. Ik arriveer als eerste en bots meteen op een indrukwekkende muurtekening van een ramenmonster. Mooi gedaan! Omdat ik niet meteen wordt aangesproken, blijf ik een beetje dralen tussen eettoog of tafeltje bij het raam aan de straatkant. Jole komt binnen en verkiest veel licht, dus installeren we ons aan de tafel.
Uit eten met mijn ouders, vriend, zus en schoonbroer, dat moet van vóór de kleinkinderen (vier stuks inmiddels: Noor, Siem, Georges, Isa) geleden zijn… We grijpen vaderdag als kans om de draad terug op te pikken en mijn moeder reserveert – zonder medeweten van de gevierde vader – bij Bistro Du Port aan de Kaai in Nieuwpoort. Ooit aten we er al met mijn ouders, het is echter zo lang geleden dat het dateert uit mijn pre-blog-tijdperk. Zij komen er echter regelmatig en behoren (deels door hun goede vrienden die op een boogscheut wonen) vandaag tot het vast cliënteel.
Mijn vriend en ik arriveren als eerste. Dat overkomt ons wel vaker, omdat wij doorgaans van het verst moeten komen en dan wat filebuffer incalculeren. We krijgen een rechthoekige tafel centraal in het restaurant en vullen onze wachttijd met een uitgebreide inspectie van de kaart. Eerlijk is eerlijk: we piepten vooraf ook al even op de website, zo zijn we wel. Eens het gezelschap compleet wordt er afgestemd over hoe we het aanpakken (menu / enkel hoofdgerecht / voor- en hoofdgerecht). De pater familias stelt voor om à la carte elk een voor- en hoofdgerecht te kiezen. Ondertussen bestelt hij een fles champagne Pommery Brut Royal (€ 85) als aperitief en wij stribbelen niet tegen…
Twijfel, twijfel, twijfel. Ga ik voor de karnemelkpuree met handgepelde Nieuwpoortse garnalen en hazelnootboter (€ 18 – zwaar!) of king krab uit de Beringzee · zachte look · limoen (€ 32 – duur!). Gezien het gezelschap in een royale bui verkeert – met voorgerechten als oesters en kreeft in gedachten – besluit ik om toch voor de krab te kiezen.
Mijn vader selecteert de witte wijn: Mâcon-Fuissé ‘Le Moulin Du Pont’ van het domein Auvigue (€ 37). Deze wijn dronken ze al eerder bij Bistro Du Port en qua prijscategorie zit hij ergens rond de mediaan. Helemaal mijn ding trouwens! Wel moet ik toegeven dat ik achteraf even moest verifiëren bij mijn vader welke wijn we precies dronken. Vaderdag is inmiddels alweer meer dan een maand geleden en ik maakte ter plaatse geen wijnnota’s. Dat is dus het nadeel van blogachterstand oplopen…
Het had wat voeten in de aarde om een zomerbestemming voor 2019 te selecteren… We dachten eerst aan Griekenland, maar is twee keer vliegen per jaar (in maart vlogen we al naar Lanzarote) nog wel okay en kosten vliegtickets in het hoogseizoen niet belachelijk veel geld? Daarna smeden we een plan om dicht bij huis te blijven op de Waddeneilanden, daar zou mijn vriend leren kitesurfen. Helaas bleken we in mei toch vrij laat om nog een vakantiehuisje naar onze meug te vinden en was de overzet (met auto) op de vooropgestelde data reeds uitverkocht. Vervolgens richten we onze pijlen zuidelijker, richting Italië en meer bepaald het noorden van dat land. We wilden niet té ver rijden, bij voorkeur niet meer dan duizend kilometer en zo landen we in de provincies Piemonte, Lombardije of Ligurië.
We zoeken dus een verblijf voor tien nachten, liefst max € 1000 en met een beetje karakter. Een zwembad mag, maar is geen must. Uren, dagen, weken later hakken na zeker 500 à 1000 huisjes – niet overdreven! – gecheckt te hebben op Airbnb, Booking.com, Hotels.com en HomeAway de knoop door: het wordt dit charmante verblijf met tuin en zicht op Lago Maggiore in het dorpje Fosseno, 10 minuten bergopwaarts ten opzichte van het meer.
Heen reden we in twee dagen, met een niet op voorhand gereserveerde tussenstop bij Hotel Erica (Langenbruck, Zwitserland) na 674 km. Terug deden we wegens een hypervlotte heenrit in één snok.
Waarmee vulden we onze dagen?
Uiteraard met lekker – Italiaans! – eten… What else? Van de tien avonden aten we er zes in ons huisje en vier op restaurant: drie keer bij onze favoriet Gatto Blu om de hoek en één keer pizza bij Canton Mezzo. Een drietal keer lunchten we ergens onderweg. En tijdens de thuisavonden staken we steevast de barbecue aan om vlees en groenten te grillen. Op de Facebookpagina van deze blog staat een album getiteld Mangiare around Lago Maggiore.
Gegrilde groenten met burrata
Inktvis met aardappelen en erwten (bij Gatto Blu)
Puntine arrosto (bij La Pagoda in Poggio Radioso)
In dat zalige vakantiehuisje chillen en ook wel deels het tempo van onze Georges (ergens tussen anderhalf en twee jaar oud) volgen.
Zwemmen in het meer. Sowieso in Lago Maggiore, maar ook in Lago di Mergozzo – overigens echt een mooi stadje… Georges verkoos zijn rubberbootje steevast boven zwemmen en mijn vriend peddelde op Lago di Mergozzo een uurtje rond in een kano.
Fietsen rond Lago d’Orta met ebikes, in totaal zo’n 40 kilometer met een stralende – en af en toe induttende – zoon achterop.
Villa Pallavicino bezoeken, een villa nabij Stresa met indrukwekkende tuinen en nogal wat diertjes (geiten, herten, lama’s, wasberen, kangoeroes en veel vogels).
Welke dagvullingen vielen wat tegen?
Wandelen in de bergen. We hebben nog steeds de draagzak van bij de geboorte die een baby tot 20 kg kan dragen, alleen vindt hij het niet meer zo fijn om midden op de dag zo dicht tegen papa of mama gedragen te worden. Daarom gaan we voor een volgende reis om zoek naar zo’n rugzak waar hij veel vrijer in kan bewegen. Hopelijk kunnen we dan terug iets meer dan 1 km GR (Grote Routepaden, aangeduid met rood-witte strepen in gans Europa) afleggen…
Dé toeristische attractie van Lago Maggiore: de Borromeïsche eilanden genaamd Isola Bella, Isola Madre en Isola dei Pescatori. We kochten bij Villa Pallavicino een combiticket voor een bezoek aan de paleizen op Isola Bella en Isola Madre. We scheepten een paar dagen later in naar Isola Bella, maar vonden het eiland zo ontzettend toeristisch (en ontoegankelijk met een buggy) dat we een half uur later al naar het vasteland terugkeerden – zonder naar het tweede eiland door te reizen. We zetten vervolgens koers naar ons favoriete plekje aan Lago di Mergozzo en brachten daar de rest van de namiddag door. Sowieso de juiste beslissing, ook al durf ik die soms minder snel nemen dan mijn wederhelft! In dezelfde adem namen we ons ook voor om niet met de kabellift naar de top van de Mottarone te stijgen.
Een nieuwe streek van Italië ontdekken is altijd een waar genoegen… Enkel de muggen en de tourist traps kan ik aanhalen als minpuntjes. Het dolce far niente leven in een rustig Italiaans dorp met een zalig authentiek restaurantje – ‘circolo recreativo’ om specifieker te zijn – om de hoek beviel ons meer dan een beetje. Totaal anders dan ons Canarische verblijf in the middle of nowhere op Lanzarote, niettemin minstens even hard ons ding.
Als een chef (Vilhjalmur Sigurdarson) een maand lang (van 1 tot 31 juli 2019) de keuken van zijn restaurant (Souvenir) aan zijn sous-chef (Radu Iliescu) overlaat, dan mag je stellen dat hij er alle vertrouwen in heeft… Mag ik al spoilen? Dat vertrouwen is meer dan terecht.
Radu takes over – #radutakesover – en dat voor een volle zomermaand inclusief Gentse Feesten en zonder terras. Dat is moedig en laat ons moed nu net appreciëren. Alsook de uitnodiging om van Radu’s kunsten te komen proeven. Graag!
Radu kookt ’s middags drie gangen voor € 33 en ’s avonds vier gangen voor € 44. Daarnaast kunnen een aantal snacks en menu-uitbreidingen toegevoegd worden aan de basisbestelling. We laten ons doorheen de ganse avond leiden en besluiten om enkel volmondig ‘JA!’ te zeggen.
We starten met picon vin blanc (€ 9) voor mijn vriend en cava Saniger Loxarel met een scheutje rabarbervermout (€ 12) voor mij. Niet veel later komt onze tafel vol te staan met een indrukwekkende line-up snacks…
tempura van sjalot en mayonaise van gefermenteerde witte kool
ravioli van koolrabi & gerookte makreel
varkensterrine, pickles, prei-olie
komkommersalade met bottarga, stekelbes en platte kaas
Na ons topavondje bij Willem Hiele besluiten we de volgende dag om de duinen in te trekken, onder meer op zoek naar wilde asperges. We zien een zeewaardige afsluiter na deze zandwandeling wel zitten en omdat de garnaalkroketten de dag voordien op de dijk van Koksijde niet veel soeps bleken, durven we zelfs nogmaals te dromen van garnaalkroketten… Dit keer zoeken we ons garnaalgeluk bij Estaminet De Peerdevisscher, een authentiek adresje naast het Visserijmuseum in Oostduinkerke . Ik ben instant fan!
We zoeken een schaduwrijk plekje, alleen blijken de meeste tafels onder de parasols bezet. Bijgevolg schuiven we een tafeltje aan de zijkant van het terras nog wat verder opzij om zo wat schaduw van een boom mee te pikken. Op het terras zit een breed scala aan leeftijden: van fietsende gepensioneerden tot gezinnen met piepjonge kinderen. Een levendige mix!
Voor de ‘grote kaart’ met onder andere in boter gebakken tongskes moet je reserveren, gelukkig zijn wij die middag vooral uit op een kleine vangst: garnaalkroketten. Aan onze tafel wordt er eensgezind gekozen voor garnaalkroketten met brood (€ 14) en een frisse pint (€ 2,50). Andere opties voor een kleine honger zijn bijvoorbeeld tomaat garnaal of een boterham met – je raadt het nooit – garnalen of preskop. Om helemaal in de garnaalmodus te komen, lijkt een portie ongepelde garnalen (€ 5) als hapje ons een gepast extraatje.
