Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid. 

Ik spreek met één van mijn favoriete ex-collega’s af bij Shinsen in de Nederkouter, voor beiden makkelijk te voet bereikbaar vanaf ons kantoor. Ze waarschuwt mij dat we er best op tijd arriveren wegens slechts enkele plaatsen beschikbaar aan het raam. Dus ik stap stipt op het middaguur binnen en installeer me aan de eettoog bij het raam. Voor de rest ademt de zaak vooral take away met de ruimtevullende koeltoog en achteraan een kookzone.

Naar goede gewoonte deed ik wat online research op voorhand: de rice bowls lijken mij een goede deal en de onigiri intrigeren mij. Dat vertaalt zich ook in mijn bestelling… Voor mij graag een rice bowl met Japanese meatballs (€ 9,50) en een onigiri chili shrimp (€ 4). Qua drankjes houden we het beiden op een bruisende Spa (€ 1,50).

Rice bowl met Japanese meatballs

Rice bowl met zicht op de Nederkouter

Mijn gezelschap kiest trouwens voor de rice bowl met kijiyaki chicken (€ 11) en laat zich niet gaan aan de extra onigiri. Wanneer ik de portie in de bowl zie, weet ik meteen dat ik nog maar eens té gulzig geweest ben op het moment van de bestelling… Laat dat nu net de fout zijn die ik keer op keer maak! Ik ken mezelf erg goed, maar lijk steeds even te dementeren wanneer ik mijn eetkeuze uitspreek.

De bowl met hartige gehaktballen in tonkatsusaus omschrijf ik als een perfecte lunch: hartig, a touch of Asia en voldoende. Naast rijst en meatballs bevat de kom ook gepekelde groenten, maïs, princesseboontjes en wakame. Indien gewenst kunnen we ons gerecht nog verder op smaak brengen met sojasaus of zo, maar ik vind het prima. Ook goed om te onthouden dat ik deze gerechten hier perfect kan afhalen voor bijvoorbeeld een luie vrijdagavond na een drukke werkweek. Het klinkt raar om dit te typen in tijden waar ik al vijf weken thuis werk en De Krook niet meer van dichtbij gezien heb, alleen vermoed ik dat dat wel terugkomt en Shinsen dan een traiteuroptie op wandelafstand zal zijn.

Onigiri chili shrimp

Ondanks het feit dat er op de onigiri staat hoe je deze driehoek dient te verorberen en het feit dat de gastvrouw nog wat uitleg geeft, maak ik er toch een potje van… Ik proef even halfweg mijn bowl en besef meteen dat deze toevoeging aan mijn bestelling totaal nodeloos was. Het lukt mij in de eerste plaats niet om deze plooikunst deftig op te eten, anderzijds maakt het geheel qua smaak niet meteen indruk op mij. Ik vind het ook iets te droog, als een té grote maki sushi of zoiets. Anyway, geen nood. Blij dat ik het geprobeerd heb, alleen zal ik me een volgende keer puur op de bento’s en de rice bowls focussen.

Bedankt om Japan naar Gent te brengen op een wijze die er volgens mij nog niet was, Shinsen! Shinsen staat trouwens voor de voedseloffers die ze in Japan aan de kami (hun goden of goddelijke krachten) brengen.

Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid. 

Over naar Jus in de Gentse Mageleinstraat, de nieuwe zaak van chefkok Griet en gastheer Michiel. Ik spreek er af op een woensdagavond om bij te praten met een goede vriendin en arriveer als tweede van ons gezelschap in de voor de rest uitgestorven winkelstraat. Eens voorbij het tochtgordijn sta je meteen in een gezellige bistro met houten toog en open keuken. Jus telt een bescheiden aantal couverts, ik gok maximum twintig. Mijn veronderstelling is dus dat Griet en Michiel er bewust voor kiezen om de zaak met hun tweetjes te runnen.

Gezellig betekent ’s avonds ook met gedempt licht en dat zorgt dan weer voor een domper op de fotokwaliteit. Waarvoor wederom mijn excuses!

escabèche van champignons

We hoppen door de leuk opgemaakte kaart. Starten doen we met Prosecco Tenuta Civranetta (€ 6,5) die gevat omschreven wordt als ‘organische prosecco, verfrissend in zijn eenvoud’ en met door het huis aangeboden escabèche van champignons. Omdat we het enkel bij een hoofdgerecht zullen houden, vullen we het aperomoment verder aan met twee hapjes: padrón pepertjes, zeezout (€ 7,5) en aperitiefkroketjes (€ 10). Als regelrechte krokettenmadam ben ik logischerwijs verantwoordelijk voor de laatste keuze, mijn vriendin valt voor de pepers. Ons bezoekje dateert al van zó lang geleden dat ik eens erg diep moet nadenken over de vulling van de kroketjes: 100% zeker scampi met rode curry enerzijds en 90% zeker breydelham anderzijds. Een lekkere start, al eet ik de padrónpepers persoonlijk liever met iets minder beet. In het Baskenland smelten die als het ware op je tong en dat mis ik bij deze uitvoering. Alle punten wel voor de kroketjes, nu ik zelf onlangs eens garnaalkroketten klaarmaakte is mijn respect voor homemade kroketten nog gegroeid.

Padronpepers en aperitiefkroketjes

Bij de hoofdgerechten schakelen we eerst en vooral over op elk een glas rode wijn uit het Spaanse Murcia: Yeya (€ 6 – Moscatel & Chardonnay). Die laten we onze vlezige keuzes begeleiden: handgesneden steak tartaar (€ 22,50) voor de overkant en lamsnavarin met wintergroenten en kroketjes (€ 25) – één van de suggesties – voor mij.

Lamsnavarin met wintergroenten

Kroketjes op de voorgrond, steak tartaar op de achtergrond

Ik geniet van mijn lamsstoofpotje en neem me voor om thuis zelf met een navarinrecept aan de slag te gaan… Misschien wel pas na de zomer, want in deze periode denk ik voornamelijk in termen van tomaat garnaal en die eerste barbecue. Acht kroketten mag je overigens als royaal bestempelen. Mijn vriendin mengt de eierdooier met het handgesneden vlees en combineert met dito frieten en een dagvers ogend slaatje. Een tevreden disgenote, altijd aangenaam.

Door de gulle porties én de hapjes vooraf zit een dessert er niet meer in. Toch willen we nog iets en dat wordt voor ieder een Porto Tawny (€ 5,50) én na het buitengaan nog een pintje in de Marimain. Porto, dat proeft voor mij telkens weer als een oude liefde die niet roest.

Omdat Jus trouwens vlakbij mijn werkplek in niet-Corona-tijden – meer bepaald De Krook – ligt en bovendien midden in een winkelstraat, gok ik dat ik hier ooit terugkom met mijn shoppende mama. Zij houdt van goed bereide klassiekers en laat dat nu net zijn waar Jus mee uitpakt!

Ergens – al herinner ik me niet meer waar – las ik dat een bepaalde Japanse balletdanseres van het Koninklijk Ballet Vlaanderen enkel en alleen bij Kato uit wil eten omdat het er zo authentiek is. You had me at ‘auth’… Authenticiteit overtuigt mij altijd en zo bel ik op om telefonisch te reserveren. Onlangs sprak ik er nog over met de man achter Resengo: de Aziatische restaurants waar slecht Nederlands gesproken wordt en bijgevolg het meest gebaat zouden zijn met online reservaties, zijn vaakst het moeilijkst te overtuigen.

Als eerste gast van de service wandel ik het restaurant vlakbij de Marnixplaats binnen. Ik twijfel zoals gewoonlijk meer over de zitplaats dan over de eetkeuze: een plekje aan de eettoog of een tafeltje tegen de muur. Het wordt het laatste. Mijn compagnon vergezelt me niet veel later en we duiken de geplastificeerde kaart in. Ik meende online voorgedefinieerde menu’s gezien te hebben, maar die zijn nergens te bespeuren. We kunnen ons lot dus niet helemaal in de handen van de chef leggen. Ik denk na…

De suggesties

Continue reading →