Waar gaat een mens eten vóór een optreden – meer bepaald dé Ideal Crash tour van dEUS – in de Ancienne Belgique? Ik denk aan iets vlots en dus kom je al snel in de buurt van het Sint-Katelijneplein uit bij pakweg spaghetti (Monk), burgers (Ellis Gourmet Burger), frietjes (Frites Atelier) of rice paper rolls (Knees To Chin). Mijn vriend geeft echter aan het gezond te willen houden. Okay, point taken! Iets langere online research brengt mij bij een blogpost van Sas Kookt! en zo bots ik op Kumiko in de Aalststraat dat zij omschrijft als ‘lekker Aziatisch, heerlijke binnentuin, hipsters die je er wel bij moet nemen’… Hipsters, no problemo. Ik haal wel even mijn witte sportsokken die ik bij mijn Wado sneakers kreeg uit de lade.

Nadat de babysit arriveert, reppen wij ons naar een parking in de Dansaertstraat en vervolgens naar het ruime binnenterras van Kumiko. We lopen eerst door het binnengedeelte waar enkele mensen van een bedrijfsevenement – herkenbaar aan hun badge – de genodigden verwelkomen. Wij zijn hier echter voor een tête-à-tête en zetten dus koers naar een vrije tafel in de buitenlucht. Daar krijgen we de menu- en drankkaart van onze buren.

In de auto maakte ik al deels mijn keuze op basis van het menu op hun website: ik voel die avond minder voor ramen, burger of salade. De donburi – bowl of hot rice with various toppings – daarentegen… Zelf kies ik voor de kipversie met extra ei en extra kimchi, wat voor een totaalprijs van € 16 zorgt. De overkant volgt ongeveer mijn keuze, alleen wordt de kip ingeruild voor varken. Daarnaast moet ik me inhouden om niet al te veel sides te bestellen: uiteindelijk land ik bij gyoza chicken & vegetables (€ 5,50 voor 5 stuks) en octopus balls (€ 5 voor 4 stuks). Aan die laatste hou ik een bijzonder smakelijke Takumi herinnering over, dus kon ik ze onmogelijk negeren op de menukaart.

Bestellen en meteen ook betalen – handig voor pre-concert-food! – doe je aan de bar. Daar krijg je zo’n oplichtende schijf mee en meteen ook de gekozen drank: in ons geval een flesje rosé Chateau Fontarèche uit de Corbières (€ 20).

Met iets meer tijd zou ik wellicht eerst de sides en dan de gerechten doorgeven, want bij het oplichten van de schijf staat alles – zoals verwacht – in één keer klaar op de toog. Geen nood! Ik vul het houten dienblad en breng de vier borden naar buiten. Later moeten we nog even terugkeren voor bestek en chopsticks in eerste instantie en nogmaals voor de sausjes.

Daarover een klein minpuntje: die à volonté beschikbare sauzen kunnen vrij getankt worden, helaas worden ze niet gelabeld en moet je dus wat blind vertrouwen. Mayonaise en ketchup horen wel thuis bij burgers, maar uiteraard niet bij onze donburi. Ik vind wel een soort zoete chilisaus en een soort srirachamayo, alleen zou ik pure sojasaus en stevige sriracha hier wel appreciëren.

Continue reading →

Doorgaans pas ik voor restaurantweken en dergelijke promo’s omwille van de vrees niet the full experience te krijgen. Je weet wel, dat tafeltje in het restaurant of die kamer in het hotel (toevallig respectievelijk vlak naast het toilet of de lift) waar de bongobonners steevast terechtkomen. Nadat ik een datum prikte met een Antwerpse vriendin om in Gent te dineren, kruist het Facebookbericht van Heritage over de Restaurant Week echter mijn online pad.

Argumenten pro? Aan het vorige restaurant in het pand waar Heritage nu zit (namelijk pizzeria Barbaro) hou ik een erg goede herinnering over: heerlijk eten en een vriendelijke Limburgs-Italiaanse gastheer die nu blijkbaar ook achter Heritage zit. Ik zag verder al een aantal lovende reacties van foodbloggers passeren – wellicht gesponsorde bezoekjes, dus voor wat het waard is. Tot slot zet Heritage in op groenten, groenten, groenten én vis en laat mijn gezelschap nu net totaal geen vleeseter zijn. Argument contra? ’t Is Restaurant Week. Doen niet alleen restaurants die het écht nodig hebben daar aan mee? Zitten niet alle goede zaken automatisch vol?

We spreken op een woensdag tegen 19u00 af. Ik loop rechtstreeks door van een jaardagsapero, dus mijn vriendin zit me al op te wachten… Tijdens de Restaurant Week biedt Heritage een viergangenmenu aan voor € 39. Daar kan nog een extra gang aan toegevoegd worden, alleen lijkt vier op een weekdag ons al voldoende.

Het aperitief wordt besteld: gin tonic voor mijn vriendin, een alcoholvrije cocktail (kwestie van die andere jaardagsapero wat te laten zaken) voor mij. Je zult merken dat ik behalve de prijs per menu niet al te veel details opgeslagen heb die avond, net voldoende wel om er toch een blogpostje aan te spenderen.

Van de sympathieke gastheer uit mijn Barbaro herinnering – genaamd Fabio Cammalleri – geen spoor te bekennen. We moeten het die avond met een lichtjes vreemde maître doen. Ik besef dat het een precair evenwicht is tussen té aanwezig en té afwezig, alleen voelt het de ganse tijd aan alsof we geen twee zinnen kunnen zeggen vooraleer hij aan onze tafel staat. Bankjes voor handtassen vind ik zelfs in sterrenrestaurants te gek voor woorden, sta me dus toe dat ik begin te lachen als ik dat in Heritage voorgesteld krijg.

Genoeg geluld. Tijd voor een eerste foto, zekerst?

Continue reading →

In the UK koop je ze gewikkeld in krantenpapier op elke straathoek, in Brussel of Antwerpen bij Bia Mara en in Gent sinds kort bij Fry Willy: fish & chips. Ik geef het toe: een zalige naam, alleen een beetje luguber voor iemand van de Free Willy generatie… Dan denk ik aan de slotscène waar Jesse nog net de buik van de ontsnappende (of misschien beter geformuleerd zichzelf bevrijdende) orka Willy kan aanraken of Jesse die dat beklijvende deuntje speelt op zijn mondharmonica. Jeugdsentiment ten top.

Niet alleen complimenten voor de naam, ook de vis- of op z’n minst oceaangerelateerde muurtekeningen verdienen een applausje. Echt leuk gedaan! Van het uitbatende koppel herkennen we Ciska van bij Eetramen, Eethaven en gerelateerde zaken. Haar ex-collega Pieter-Jan helpt in de zaal, ook al is het die avond relatief rustig.

Continue reading →