*** WARNING: De foto’s hieronder zijn van erbarmelijke kwaliteit.
Als schuldige kan ik enkel naar mezelf en het ontbrekende daglicht wijzen… ***

Op een zondagavond zijn we van plan om het vrij recente Gitane te prospecteren. De tagline ‘fine drinks’ en het concept met een tiental hapjes op de kaart prikkelt onze zinnen. Ook het pauwlogo en wat er van De Tempelier geworden is, zijn extra stimulatoren om er vrij vroeg op de avond heen te trekken. Helaas hangt er “Uitzonderlijk gesloten” op de deur en moeten we noodgedwongen een ander plan bedenken. Niets in Oudburg kan ons beiden bekoren, dus bedenken we iets anders: de Witte Olifant – Chang Phuak in de Zwartezustersstraat staat nog op onze verlanglijst. Deze Thai kwam de laatste maanden in onze vriendenkring meermaals ter sprake. Ik bel voor de zekerheid om te checken of onze wandeling niet vergeefs zal zijn. We worden verwacht en zetten koers richting Thailand!

De man aan de telefoon spreekt vlot Nederlands, maar bij de dienster is het toch in het Engels te doen. We mogen een tafel kiezen. Het restaurant bestaat uit een voor- en een achterkamer: voorin zit een gezelschap van vijf jongeren, achterin een koppel. Alright! Wat zullen we eten? Ga ik zoals altijd in Thaise eethuizen voor iets met kip, rode curry en kokosmelk of doe ik eens zot? In ieder geval besluiten we meteen om assortiment Witte Olifant (€ 11) te delen bij wijze van opwarmer.

Mijn vriend treurt een beetje, want hij had best wel zin in ‘fine drinks’ en bij Aziaten lukt dat doorgaans niet al te best. We beslissen om een karaf roséwijn te bestellen waar hij van zal meedrinken als aperitief om dan later op een Westmalle Triple over te schakelen. Het moet gezegd dat het enige voeten in de aarde heeft om de dame duidelijk te maken welke wijn (“rosé”, “rose”, “pink”, “something in between red and white”) we willen, ook al duid ik met mijn vinger – eerst rustig en daarna toch iets nadrukkelijker – op de kaart aan wat ik bedoel. Volgens diezelfde kaart kun je overigens nog kiezen tussen Franse of Spaanse rosé, maar die strijd geef ik bij voorbaat op. Whatever rosé!

Over de hoofdgerechten twijfelen we lang, vooral omdat ik mij toch voorneem om buiten mijn comfort zone te treden. Uiteindelijk gaat mijn vriend voor nummertje 15b Gang kee leh (rode curry met typisch Thaise groenten en kip, ‘Thai copper pod’ – € 16) en ik voor 2 Pad graa prow (pikante saus met hot basilicum, verse chili, look en rundsvlees – € 16,50).

De dienster lijkt opdienen toch niet bijster gewoon te zijn en dus duurt het eeuwen vooraleer onze wijn verschijnt. Het assortiment hapjes volgt iets vlotter. Op een lichtgroene schaal in de vorm van een blad ligt een loempia, een somosa, een viskoekje, een kipsaté en een garnalentoast met sesam. Om te dippen zijn er een pikante sausje en eentje op basis van pindanoten. We delen broederlijk / zusterlijk, zelfs het frisse slaatje. Lekker!

Inmiddels zijn er nog wat tafels gevuld geraakt. Ondermeer een koppel dat tevens zo’n ‘Thai copper pod’ besteld heeft die warmgehouden wordt op een houder met een theelichtje in. Ik zie de dame roeren in haar potje en hoor dan iets op een vragende toon met ‘scampi’ in. Oei! Een verkeerd begrepen bestelling. Het koper gaat terug naar af.

Nog een vrij lange tijd later is het onze beurt… Eerst komt een pot rijst: niet de witte plakrijst die we gewoon zijn in Thaise restaurants, maar een iets bruinere variant. Daarna volgt de koperen pot voor mijn vriend. De inhoud ziet er op het eerste gezicht toch iets anders dan we voor ogen hadden en eerlijk gezegd weinig uitnodigend uit. Mijn wederom bladvormige schaal is royaal gevuld met rundsvlees, groenten en een bruine saus.

Eerst proef ik van mijn eigen keuze. Niets mis mee, al onderstreept het niet waarom ik zo van de Thaise keuken hou: verse ingrediënten en dito kruiden, hotter dan hot. Voor mij smaakt deze schotel te weinig inspirerend en niet kraakfris genoeg. Jammer! Ja, ik heb spijt dat ik niet bij een variant op mijn favoriet kip / rode curry / kokosmelk ben gebleven. Dan maar even schooien bij de overkant… Ook daar zijn er echter twijfels: het gerecht is niet echt warm, vrij lauw zelfs. Dat kan twee dingen betekenen: het is opgewarmd of zou het misschien de geweigerde portie van de dame aan de andere tafel kunnen zijn? Bovendien zit er een smaak in die ons beiden niet echt bevalt: wellicht die groene bladeren, een typisch Thaise groente die we niet kunnen thuisbrengen. Dat valt natuurlijk de Witte Olifant noch z’n kok te verwijten, eerder onze smaakpapillen.

En toch. Met zo weinig schwung in de bediening en de gerechten denk ik niet dat ze mij hier nog terugzien. Ook al is die orchidee in het schaaltje met de rekening erg lief. Er zijn voldoende alternatieven voor smakelijk Thais in Gent, zij het dan misschien take-away.

De Sint-Pietersnieuwstraat is onvermijdelijk gelinkt met mijn studententijd. Zo ook Het Salon, de koffiebar naast de fietsenparking op de hoek van de Rozier en tegenover de huisarts waar ik mij ook als niet-student nog laat consulteren. Op wandelafstand trouwens van mijn eerste kot in de Jozef Plateaustraat en dé plek om elkaar te treffen voor een groepswerk. Maar ook werkende mensen spreken er al eens af met collega’s om los van de drukte van de werkvloer bepaalde thema’s eens door te praten.

Ik kom als eerste aan op een maandagmorgen en installeer mij achteraan aan zo’n lange houten tafel met banken. Hoewel het interieur de laatste tien jaar niet echt geëvolueerd is, voelt het wel nog steeds eigentijds aan. Hun baseline ‘Your living room since 1982’ verwondert mij dan ook enigszins.

Een cappuccino graag, perfect om de werkweek mee te starten. Daarna volgt er nog eentje en dan een erg doorsmakende en tevens de omzittenden prikkelende chai. Je kent dat wel, zo’n Indische melkthee boordevol kruiden.

Omdat onze bespreking tegen lunchtijd nog niet afgerond is, bestellen we tenslotte een lunch. In de soepcategorie bestaat de keuze uit pastinaak-peer of spinazie met paprika en pijnboompitten. Ik kies de laatste. Anderen voor de eerder experimentele pastinaak-peer, quiche of panini. Daar waar de warme dranken mij door de voormiddag heen behaagden, zakt mijn enthousiasme toch op het middaguur. De quiche lijkt (zonder te proeven of om verdere details te vragen) vooral voorgesneden groenten te bevatten en in de microgrolf opgewarmd. De broodjes lijken mij te slap. En ongekleurde pijnboompitten drijven toch niet al te elegant in een spinaziesoep – al moet ik zeggen dat de smaak ermee door kan.

Het Salon blijft een gezellige plek waar ik zeker niet wegblijf. Een koffiebar wezen vooraleer dat woord synoniem werd voor hipsterplek mag als een prestatie op zich beschouwd worden. Ik blijf me er echter wel beperken tot de vloeibaarheden.

Mijn date voor een hapje voorafgaand aan een debat in de professionele sfeer haakt af, dus laat ik mijn allerliefste opdraven om mij te vergezellen. En dat doet hij uiteraard met alle plezier… Even nadenken waar we iets bescheiden kunnen eten in de buurt van CAMPO Nieuwpoort en de Vrijdagsmarkt. Mijn keuze landt uiteindelijk op Il Cortile met z’n Siciliaanse specialiteiten in Oudburg. Dit is zo’n restaurant dat ik al minstens honderd-en-elf keer achteloos voorbijgewandeld of -gereden ben, maar uiteindelijk door positieve WOM (van @lamazone en @zofie overigens) toch eens wil uittesten.

Zo ongelofelijk veel tijd hebben we niet, dus bestudeer ik alvast de kaart en de Foursquare tips tijdens het wachten op mijn liefje. Iedereen raadt pasta’s of pizza’s voor twee personen aan. Na een gevat telefonisch overleg sluit ik meteen kort: graag een karaf rode huiswijn en een ‘Le Tabische’ (de naam voor die duopizza’s). Ik selecteer de Paesana met tomaat, mozzarella, ansjovis, olijven en ajuin (€ 19,50).

De dame waarschuwt dat het slechts een vijftal minuten duurt vooraleer deze pizza serveerklaar is. Dus belooft ze om de bestelling pas aan de keuken door te geven als mijn gezelschap aankomt. Wanneer het zover is, hoef ik zelfs geen teken meer te doen. Erg attent van haar! Onze pizza wordt gebakken.

Inderdaad een weinig later wordt een opvallend grote plank aangedragen die bijna de integrale oppervlakte van ons tweepersoonstafeltje inneemt. Daarop ligt een dampende pizza met een prachtige korst en dito kaaslaag, voorzien van twee stevige messen  als gereedschap. Meer dan benieuwd snijden we een reeds half voorgesneden stuk af.

Man, wat een topper-dan-toppizza! De kaas en de korst bevestigen hun aantrekkelijke uiterlijk. Vooral de combinatie ansjovis, olijven en ajuin werkt opvallend goed. We smikkelen tot de laatste hap en betalen met plezier de erg democratische rekening…

Waarom zijn we hier in godsnaam nog niet eerder geweest?
Zo eenvoudig, zo lekker en zo romantisch. En wellicht o zo Siciliaans…

Verrassingen, ik ben er als controlefreak niet altijd dol op. Maar als de verrassing is dat je me meeneemt naar een sterrenrestaurant, dan ben ik letterlijk blij als een kind – zelfs al draag ik op dat moment een jeans en witte sneakers. Wat een momumentale plek overigens om met de taxi en de collega’s afgeleverd te worden, die stijlvol verlichte abdijhoeve waarin restaurant Ten Bogaerde in Koksijde woont. We worden er dan ook als het ware even stil van en ik al helemaal na het voorbijwandelen van een Michelin en Gault Millau bordje. Bij het binnenkomen excuseer ik mij meteen bij de gastvrouw voor mijn casual dresscode, ze drukt mij echter op het hart dat dat niets uitmaakt. Oef!

We nemen het aperitief in de ontvangstruimte: voor iedereen een glaasje bubbels en een resem hapjes die aan een best wel stevig tempo geserveerd worden.

• Merengue van parmezaan
• Kroepoek van spek met crème van varkenswang (foto hieronder)
• Kroketjes van ossenstaart met pickles
• Bouillon van platte rib met mosterd
• Lam met kikkererwten en linzen

Ik moet eerlijk toegeven dat de platte rib in eerste instantie geen belletje doet rinkelen. Wanneer de serveerster echter ‘bouilli’ noemt als synoniem, ben ik mee… Soepvlees! Dat aten we in mijn kindertijd wel vaker op zaterdagmiddag, met puree, worteltjes en tomatensaus. Dat hapje krijgt van mij – en niet enkel om jeugdsentimenteele redenen – het goud, het zilver gaat naar het pittige Marokkaanse lam. Deze laatste twee bestempel ik eerder als mini-gerechtjes dan als hapjes – iets wat ik vanzelfsprekend enkel aanmoedig.

Aan tafel!

Meteen vult de sommelier de glazen met een witte wijn die volledig in de lijn van mijn smaak ligt. Zoals jullie weten, ben ik absoluut geen kenner en volg ik blindelings mijn naïeve smaakpapillen. De sommelier laat gewillig het etiket fotograferen en ik lees Corte Giacobbe, een soave uit 2012. Daarbij komt een bord met rechts uitgelijnd Schotse zalm ‘Gravlax’ met zeekraal, radijs en sorbet van zuring. Fris en zonder meer lekker, maar voor mij proeft het iets te vanzelfsprekend. Verschillende van de hapjes – denk platte rib en Marokko – vond ik qua smaak complexer en interessanter dan dit voorgerecht. Als we dan toch in de sterrenleague spelen, mogen we best wel wat streng zijn…

Daarna volgt een stevig rood wijntje dat evenzeer bevalt, zij het iets minder uitgesproken dan de witte voorganger. Ik lees Sassaiolo en 2010 op het etiket, al maakt mij dat als wijnleek niet veel wijzer. Als hoofdgerecht serveert Iain Wittevrongel, de chef van Ten Bogaerde, gelakte kwartel met handgerolde taboulé en een crème van butternut. Om de één of andere reden typeer ik taboulé als een salade en bijgevolg koud gerecht – al weet ik best dat bijvoorbeeld een Luikse salade tevens warm geserveerd wordt. Maar o wat zijn die dikke handgerolde korrels overheerlijk… Een schitterend gerecht dat nog meer glans krijgt na het achteraf overgieten met een rijke bouillon. Meer dan mijn meug!

Als toetje krijgen we een een voortreffelijke crème brûlée met rechts ter verrijking nog wat merengue, ijs en zo. Inmiddels weten jullie dat ik niet het type ben dat een plaatsje reserveert voor het dessert. Voor een paar zaken maak ik echter een uitzondering: iets hartigere desserts of een klassieker als wat in Ten Bogaerde voor mijn neus staat. Ik breek dan ook met nogal wat genoegen het harde suikerlaagje om daaronder een lekker warme – oef, want dat is tegenwoordig geen evidentie meer – vanillecrèeme aan te treffen.

Naar goede sterrengewoonte krijgt de koffie of de thee versterking van een gans leger zoetigheid, zoals een karamelsnoep en een amandelschilferkoekje. In dergelijke restaurants met melkwegambitie bestaat het concept verwenkoffie niet, want het is een standaardgegeven. Alsof de chef nog even wil onderlijnen hoezeer de eetgasten gesoigneerd worden bij Ten Bogaerde… Waarvoor dank uiteraard!

Een foodie die er voor een jaartje tussenuitknijpt, dat verdient een absoluut niet definitief afscheidsetentje. De vertrekkende spreekt haar voorkeur uit voor Cuines, 33 in Knokke. En wie zijn wij om niet akkoord te gaan? Op een vrijdagmiddag tekenen we tegen 13u present met de voormalige zesta.be madammen. Ik zal maar niet zeggen hoe lang het bij mij geduurd heeft vooraleer ik besefte dat de 33 in Cuines, 33 voor het huisnummer van het restaurant in de Smedenstraat staat. Beetje schaamtelijk, maar soit.

Laat ons beginnen met wat appreciatie voor het interieur van Cuines, 33. Ik zou er niet willen in wonen en toch absoluut respect voor de inrichting… Felle kleuren, goud enzomeer. Het is eens wat anders dan wit, hout en een Scandinavische touch. Een onnozel detail dat mij bijvoorbeeld doet glimlachen: in het toilet geen monochrome handdoeken, maar een karaktervol allegaartje van kleuren.

Nog voor we het aperitief besteld hebben, komt een ober langs met een schaal waar ondermeer denneappels en drie groene parels in liggen. Dat blijken bolletjes met een ceviche van denneappel te zijn. Wat een bommetjes om mee te starten! Beetje een vreemde timing, maar ik kan niet ontkennen dat we meteen in de sfeer zijn. Links van mij wordt als aperitief voor een Granni Smith mojito gekozen, rechts voor een gin tonic. Ik doe mee met rechts en kies de Zweedse Hernö. Die komt met een Fentiman’s gin naast en zeekraaldingen in het glas. Zilt en bijgevolg bijzonder hard mijn ding!

We hebben al op voorhand beslist dat we in deze sterrenzaak voor de erg betaalbare weeklunch gaan. Cuines, 33 rekent € 35 voor drie gangen, dat loopt op tot een doenbare € 48 om daar nog twee glazen wijn en een koffie aan toe te voegen. Nergens op de menukaart of door de bediening wordt gespecificeerd aan wat we ons mogen verwachten. Gelukkig zijn wij gemakkelijke zielen / magen die ALLES lusten.

We krijgen nog een hapje in een mooi stenen potje met fel gel accent: gravad lax, granité van basilicum, crème van miso en salade van quinoa, venkel en appel. Fris, zonder zever zalig en opnieuw een onderlijning van hun Michelinster en 15/20 bij Gault Millau!

Even tussendoor ook even melden dat we de last voor het noteren van de gerechten bij één iemand – meer bepaald de wereldreizende Caroline – leggen, kwestie van efficiënt te blijven en niet allemaal te zitten kribbelen. Dankjewel hiervoor, Caroline! Kathy en ik hebben enkel af en toe iets geroepen en achteraf een foto genomen.

Het voorgerecht komt verrassend genoeg in een glas: Grevelingenoester, pompoen, sinaasappel, fregola pasta, kaffir limoen en schuim van oester. Niemand spreekt het ten volle uit, desalniettemin blijkt dat we allen niet 100% overtuigd zijn. Ikzelf vind de twee grote oesters nogal – tja – groot, de citrusvrucht nogal overheersend en het glas nogal onhandig. Na de maaltijd komt één van de chefs (Edwin Menue) even polsen. We geven onze eerlijke feedback als blijkt dat het een gerecht is dat nog niet op de kaart staat en nog in volle ontwikkeling is. Met vriendelijke groeten van de proefkonijnen.

Dan volgt een hoofdgerecht dat mij meteen aan één van de Instagram foto’s van Coeur d’Artichaut chef Tom Van Lysebettens denken: entrecôte op de BBQ, vleesjus, schuim van ui, mousseline met dragon, gebrande prei en dikke frieten. Mijn vriendin wordt lyrisch. Ikzelf geniet met bijna even volle teugen, zelfs al pakt het gerecht door het reflecterende bord absoluut niet op foto. Grapje uiteraard. Niets kan onze vrijdagse eetpret drukken.

We ronden het lunchmenu af met wat mij persoonlijk tegen mijn gewoontes in dan wél tot in mijn diepste foodieziel raakt: het dessert. Chibouste van kastanje, gekarameliseerde pecannoot, biscuit van pecan, gezouten karamel, ijs van yoghurt, yoghurtbloem. Ja, die chibouste moest ik daarnet even googlen; de met mij tafelende chefs knikken daarentegen bij de uitleg. Door de jaren heb ik geleerd voor welke desserts ik val: er zit iets zouts, iets nootachtigs en iets van yoghurt in. Hier hou ik zo hard van. Echt top, chefs van Cuines, 33!

Over de wijn heb ik nog niets gezegd, omdat ik eerlijkheidshalve geen kenner ben. Zowel wit als de rood behagen. De witte combineert qua druiven Chardonnay, nog iets en Gewürztraminer. De rode komt uit de buurt van Nîmes en ik herinner mij Syrah.

Bij de koffie zwichten we nog voor een degustiefje (Calvados en Pineau des Charentes). Dan komen nog twee stenen met vier zoetigheden voor bij die koffie: vooraan de marshmallow met ras-el-hanout, achteraan een praline met pandamblad, iets met yoghurt en cake met noot. Weinig verwonderlijk dat ik opnieuw fan ben van de yoghurt!

We wandelen als laatste middagklanten en in ons sas buiten. Klaar om een fijn etentje af te ronden met een koffie bij Brazilia en een glimps op zee. Klaar om wat te lachen met chihuahua’s en nog wat winkels op de Lippenslaan te checken.