Het duurde tot bijna een jaar na de opening in juli 2018 vooraleer het lukte om eens bij Taxi’s in Gent langs te gaan. Echt schaamtelijk, om drie redenen. Eén: ik ken chef Gilles Bogaert een beetje. Twee: het restaurant bevindt zich op welgeteld 300 meter van mijn werkplek. Drie: twee eerdere reservaties moest ik om diverse redenen annuleren. Op een vrijdagmiddag in juni gebeurt dan toch wat al lang moest gebeurd zijn: ik schuif de voetjes onder tafel in de voormalige taxistandplaats.

Initieel herbergde het pand trouwens twee gelinkte horecazaken: beneden Taxi’s als culinair (vis)restaurant en op de eerste verdieping Upper als verfijnd grillhouse. Taxi’s sloeg meteen aan, bij Upper bleek dat minder het geval waardoor begin mei 2019 het besluit genomen werd om 200% op Taxi’s te focussen.

De dag voordien teasen ze met het lunchmenu: twee gangen voor € 30. Dat klinkt alvast veelbelovend, zelfs al weten we dat we op een superzonnige middag binnen zullen zitten.

Het interieur in de vroegere taxigarage springt meteen in het oog: veel bling, veel fluweel. Uitbundig en zeker leuk voor een restaurant, mijn eigen living hou ik liever iets soberder. We kiezen een tafeltje voor twee in de hoek met zicht op de open keuken.

Tijdens de middag kun je opteren voor het wekelijks wijzigende lunchmenu of à la carte voor de Zuiver Zilt gerechten (tarbot, zeetong of lotte op de grill). Doe ons maar de lunch!

Als aperitief voor mij graag een picon vin blanc (€ 8,50), mijn lunchmaatje Geert verkiest een Hurricane cocktail (€ 14) met rum en limoen.

picon vin blanc

Wanneer ze de eerste amuse komen serveren, gaan mij ogen meteen iets wijder staan. Alright, dit is de league waarin we vanmiddag spelen… Nice! Helaas moet ik toegeven dat ik het de laatste tijd bloggewijs wat laat hangen: vaak verkies ik om gewoon te genieten en geen nota’s te nemen. Als ik dan bijna een maand wacht met bloggen, stel ik mijn geheugen vanzelfsprekend enorm op de proef. Verdomme, ik zal me toch moeten herpakken met minutieus vastleggen wat ik exact gegeten heb… The chef to the rescue, denk ik dan. We genieten van tartaar van heilbot, gazpacho van erwten en citroenmelisse, zure room en Oost-Indische kers.

Het tweede hapje ziet er ronduit spectaculair uit: we krijgen een kroepoek van zeewier, crème van avocado en kaffir limoen en jalapeños. Bijzonder geslaagd, zeker met die onverwachte, desalniettemin erg welkome hete toets van de chilipepers. Ik ben nu al oprecht waar onder de indruk en de eerste gang moet eigenlijk nog komen!

tartaar van koolvis, crème van groene curry, Granny Smith en venkel

We koelen verder af met een tartaar van koolvis, crème van groene curry, Granny Smith en venkel. Je proeft dat we hier te maken hebben met superverse vis en we zijn het keukenteam dankbaar voor zo’n verfrissend zomers gerecht.

Als begeleidende wijn drinken we hier overigens een typisch Baskische droge witte wijn van het type Txakoli bij. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet eerder van deze Baskische wijnsoort hoorde (ook al reisde ik enkele jaren geleden door het Baskenland), maar ik weet nu al dat ik deze wijn bij een volgende gelegenheid nogmaals zou durven bestellen.

clams met een zoute bouillon

Vooraleer we verder gaan naar het hoofdgerecht komt chef Gilles aanzetten met een extraatje dat mijn speekselklieren meteen tot overproductie stimuleert: clams met een zoute bouillon. Bij de eerste schelp weet ik wat Macklemore zou zeggen: ‘This is fucking awesome!’… Het vlees in de schelpen proeft tegelijk delicaat en intens, zout en rokerig. Niet dat ik er nog over de twijfelde, het leeg bord schelpen onderstreept duidelijk dat dit niet mijn laatste bezoek aan Taxi’s zal zijn.

We pikken de lunchdraad terug op met gerookte Coeur de Boeuf tomaat, crème van gegrild roggebrood, dashi van garnalen en zeewier én uiteraard rijkelijk aanwezige handgepelde garnalen. Noem het een high end versie van tomaat garnaal. Ik ben aan het nadenken of ik iets kan bedenken met haute in (zoals de haute dogs een tijdje geleden), alleen kom ik niet veel verder dan tomhaute crevette. Flauw, I know!

Gedurende de ganse lunch blijf ik me verwonderen over de intensiteit van de smaken en de verfijning van de gerechten. Niet dat ik Gilles Bogaert onderschatte, ik kende hem echter voornamelijk als sous-chef en later chef in J.E.F. waar hij logischerwijs meer in de stijl van de originele chef Jason Blanckaert kookte. Bij Taxi’s lijkt Gilles zijn eigen culinaire stem gevonden te hebben en daar kan ik enkel een diepe buiging voor maken. Eén ding weet ik wel op basis van zijn persoonlijke social media updates: hij houdt van het Baskenland en z’n rundsvlees (à la Txogitxu), dus ik kan me wel voorstellen dat hij ooit nog iets wil doen met de liefde voor vlees die hij bij Upper kwijt kon. Time will tell…

Afronden doen we met cappuccino (€ 4), espresso (€ 3) en complimenten voor team Taxi’s!