Het moet zo’n vijftal jaar zijn dat ik loop te dromen van een reflexcamera.
Na het raadplegen van enkele professionele en amateurfotografen met tegenstrijdige adviezen als uitkomst – “Ja, met jouw profiel moet je voor die reflexcamera gaan! Ook al neem ik die zelf nooit mee op vakantie…” vs “Neen, kijk eens naar die compacte modellen die tegenwoordig de functies van reflexcamera’s quasi evenaren…” – doe ik mijn eigenwijze zelf alle eer aan: ik blijf bij mijn eerste besluit. Canon muss sein.
Na nog een klein uurtje twijfelen in de FNAC is het deze EOS 100D geworden.
Mijn fotografische skills zijn beperkt tot simpelweg onbestaand. Een opleiding heb ik nooit genoten en ben ik ook niet meteen van plan te volgen. Ik moet ondertussen een dikke week later nog steeds de gebruiksaanwijzing eens rustig doornemen. Zelfstudie wordt het.
Zo schiet ik mijn eerste überbanale beeld: een pint. Dat het een Stella in een Jupilerglas is doet eigenlijk niets ter zake, maar zal wel in mijn – fotografische – geheugen gegrift blijven.
Maar wat zijn mijn fotoplannen nu?
Food blijft één van de draden in mijn leven. Praktisch ben ik er nog niet helemaal uit. Ik heb graag de dingen georganiseerd en op een rijtje. Met mijn iPhone, de Instagram app, de IFTTT tool en zo de link naar de Facebookpagina van mijn blog voelde ik mij wel zen. Als ik foto’s wil maken van a) wat ik eet op restaurant, dan weet ik zeker dat ik niet mijn blafte van een Canon zal meenemen. Er schuilt nu al een zekere gêne in mij als ik op restaurant mijn bord fotografeer, laat staan dat ik er dan nog eens een joekel van een lens op richt. Als ik foto’s wil maken van b) wat ik thuis klaarmaak, dan zal ik eerder naar mijn nieuwe speelgoed neigen. Alleen: hoe geraakt dat beeld dan op Instagram of op de Facebookpagina van mijn blog? Ja, ik weet uiteraard hoe. Maar feit is dat het allemaal iets omslachtiger wordt en bovendien ben ik van het principe dat Instagram bedacht is om onderdeel te zijn van het toestel waarmee je het beeld vastlegt – in mijn geval dus de iPhone 5. Tja, jullie merken het al… Er zullen een paar gewoontes doorbroken moeten worden. Uiteraard wil ik één van die 20% mensen zijn die niet standaard “Neen!” zegt tegen verandering, dus ben ik zelf ook nieuwsgierig naar mijn nieuwe food pic habits.
Belevenissen zijn iets vanzelfsprekender. Ik doe al eens een museum of een tentoonstelling aan. Verbodstekens voor fotocamera’s lijken daar meer en meer te verdwijnen, dus bij een volgende gelegenheid neem ik zeker mijn Canon mee als compagnon. Uitjes van één of meerdere dagen blijven uiteindelijk het meest logische onderwerp voor mijn lens. Als ik albums op Facebook of gallerijen op mijn blog zet, dan zijn dat steevast het originele (of lichtjes bewerkte) formaat. Daarmee bedoel ik dat het niet de met filters overspannen vierkantjes zijn. Alleen wordt het niet-draadloos op mijn laptop landen wel een ietwat pijnlijke stap terug (niet langer automatisch naar mijn Camera Uploads folder op Dropbox), maar daar ben ik mentaal op voorbereid.
En misschien ontwikkel ik wel geleidelijk aan een nieuwe passie voor een bepaald subject: afgeknapte boomstammen, sleutelgaten, kuiten met sproeten, ik roep maar wat. Sowieso mogen jullie updates over de lotgevallen van deze leek met haar reflexcamera verwachten.
Adviezen allerhande steeds welkom!