Na een snelle rondvraag op Twitter over wat te doen in Amsterdam dit weekend krijg ik tweemaal FOAM als antwoord. Het Rijksmuseum stond reeds op de planning (met het e-ticket zelfs al in the pocket), het Fotomuseum Amsterdam vervoegt dus mijn programma.

Ik loop er binnen op een zaterdagnamiddag en er staan drie wachtenden voor mij aan de kassa. Dat valt mee! Ook hier kocht ik op dezelfde dag nog een ticket online, maar dat levert mij niet meteen tijdwinst op – in hoeverre dat noodzakelijk was, blijft de vraag natuurlijk met slechts een handvol mensen in de wachtrij.

De hoofdbrok van het museum wordt op dit moment gevuld met de expo Magnum contact sheets. Deze tentoonstelling geeft de bezoeker een inkijk in het creatie- en selectieproces van enkele foto’s die ons beeld op de wereldgeschiedenis vormden.

Dus telkens een wereldbeeld, gecombineerd met de ‘contact sheet’ – dit wil zeggen de eerste slordige afdruk van de negatieven op basis waarvan de uiteindelijke foto’s worden geselecteerd. Denk aan Che Guevara, Richard Nixon, een dame op een Californisch festival in het hippietijdperk, Tsjecheense strijders, …

Ik word helemaal opgeslorpt door de verhalen van de fotografen en merk dat ik regelmatig een rilling gewaar word. Steevast combinaties van talent en toeval.

Verder zijn er nog kleinere tentoonstellingen van Momo Okabe en Anne de Vries. De beelden van de Japanse fotograaf zijn iets te direct voor mijn preutse zieltje: transgenders tijdens de overgang net na of tijdens hun operaties, verslaafden, … De installaties van Anne de Vries raken mij dan weer net niet, misschien omdat ik nog te veel in die verhalen van de ‘Magnum contact sheets’ zit. Mijn hoofd is niet klaar om al iets extra te absorberen.

Het ‘Verboden de fotograferen’ icoontje op de muren doet mij wel breed glimlachen. Hoe ironisch! Hoe meta! Zijn we niet in het fotografiemuseum? Alsof er niet zou mogen gedronken worden in een drankmuseum. Of zoiets…

Sowieso een aanrader, wellicht deels afhankelijk van welke expo’s er lopen.