Een dierbare vriendin verblijft momenteel voor 2 maanden in Californië. Het lijkt mij wel fijn om ook daar – op die tijdelijke verblijfplaats – post te ontvangen. Vandaar mijn voornemen om een pakje op te sturen. Maar bij gebrek aan inspiratie voor de inhoud van dat postpakket pakte ik vanavond pen en papier ter hand…

Een vreemde gewaarwording. Werkelijk waar!

Het moet een tiental jaar geleden zijn dat ik nog een brief schreef. Hoewel ik dagelijks woord na woord, zin na zin op het internet neerpoot. Hoewel ik ‘What happens on the internet, stays on Google’ tenvolle besef. Dat papier en die pen voelden echter. Definitiever. Alsof wat ik daar neerschreef er écht toedeed, alsof dat voor altijd was.

Die brief vliegt straks van België naar de US. De kans dat er iets mee voorvalt, is reëel. Te veel water, te veel wind, te veel vuur, te veel gelijknamige straten; het is snel gebeurd. Als dat alles zich niet voltrekt, zal de enige persoon die mijn handschrift ontcijfert mijn vriendin in Californië zijn. Behoorlijk knus dus, iets anders dan de tweets die ik op o zo regelmatige basis uitbazuin. En toch stond ik bij ieder woord, bij elke zin, bij alle onderwerpen secondenlang stil. Waarom vertel ik dit? Wil ik dit vertellen? Wat zal zij lezen? Zeg ik iets tussen de regels? Is mijn handschrift leesbaar?

Confronterend. Misschien moet dat tweeten op automatische piloot er toch terug uit. Iets bewuster. Iets meer met pen en papier in het achterhoofd.

Mijn oprechte excuses voor de cheesiness.