Wanneer ik tijdens een zonnige middagpauze bij ’t Bobijntje in Gent langsga om een paar verstelde jeansbroeken op te pikken, krijg ik ineens de ingeving om nog even verder te wandelen tot bij Avalon. Al lang wil ik er – onder meer door de veelvuldige odes van collega Kasper voor de portobelloburgers – eens lunchen en gelukkig blijkt dat zonder reservatie te kunnen. Hoewel het terras gedekt staat, kies ik voor een binnentafel.

Ik merk het krijtbord bij de ingang niet meteen op en bestel toch met blind vertrouwen de dagschotel (€ 15,60). Daarbij wil ik best een glaasje biologisch fris: gemberlimonade van Whole Earth. Ik blader tijdens het (niet erg lange) wachten door wat fairtrade folders en kijk goedkeurend rond in de grote zaak die – het terras even buiten beschouwing gelaten – bestaat uit drie verschillende kamers waar telkens een paar tafels gevuld zijn.

Wat staat er op het menu?

Mijn eerste indruk van het vlees- en visloze bord dat voor mij staat, is: “Eindelijk! Een veggie dagschotel die het niveau van ‘kwakjes’ overstijgt…”. De chef neemt duidelijk de moeite om na te denken over een mooi en kleurrijk palet. Dat apprecieer ik absoluut!

De watermeloen in combinatie met de cashewnoten verrast. De paprikasaus, daar wil ik nog wel een paar lepels van. En toch had ik er op de één of andere manier net iets meer van verwacht… Ik mis diepte en (een oud zeer bij dergelijke schotels) samenhang. Dat kan wellicht ongelofelijk hautain klinken als het om iets eenvoudigs als een vegetarische dagschotel – die overigens tot de beste van Gent mag gerekend worden – gaat.

Maar ik heb mij laten vertellen dat eerlijk het langst duurt. En Avalon mag wat mij betreft nog erg lang duren… Ik kom er zeker nog – al zou ’s avonds open zijn dat herhaalbezoek gevoelig kunnen bespoedigen.

Een tevens bloggende foodie vriendin spreekt mij aan over een nieuw adresje op het Borgerhoutse Moorkensplein dat de laatste tijd vlot over de tongen gaat: Bistrot Miro. We besluiten meteen om het derde lid van het zesta.be triumviraat op te trommelen en te reserveren! Het toeval wil dat een andere vriendin mij diezelfde dag nog aanspreekt over een gepland familiediner in datzelfde restaurant. 100% talk of the town!

Reserveren doe je online via het RESERVEERNU platform – dat je overigens steeds meer ziet opduiken. Meestal zit daar wel een veiligheid ingebouwd dat je bij de herinnering op voorhand nog eens opnieuw moet bevestigen via een link. In de file voor de Kennedytunnel besef ik ineens dat ik dat vergeten ben… Omdat ik tevens nooit meer op tijd in Borgerhout kan geraken, bel ik toch nog even op. Uiteindelijk kom ik na een ellenlange zoektocht naar een parkeerplaats – die resulteert in een wellicht betwistbare plek (wegens voor dienstvoertuigen) aan het lokale politiekantoor – als tweede aan. Kathy wacht al op ons in het gezelschap van een uitstekende gin tonic met steranijs. Caroline volgt snel na mij en wij bestellen als (alcohol)diëtend duo een Thomas Henry tonic met vlierbloesem. Yummie!

Ik hou mij vooral in om niet op het uitstekende brood met dito boter en rillettes te vliegen. Na een tijdje komt er op onze vierde stoel een krijtbord te staan met de eetopties: een vijftal gerechten per gang. Caroline weet instant dat ze voor de tartaar van kalf en de rog gaat; Kathy kiest boudin noir en ook rog. Ik twijfel ondanks mijn voorliefde voor deze stevige platvis toch nog even, maar volg uiteindelijk Caroline.

Wijngewijs valt de keuze meteen op een fles Chablis 1er Cru. Of ik wil meedoen? Ik moet niet lang nadenken om voor de rest van de avond mijn alcoholdieet op te schorten. Opnieuw wordt het even wachten, want Bistrot Miro runnen ze zo op het eerste zicht met z’n tweetjes. Gelukkig hebben we de ganse avond tijd – en veel te vertellen!

De tartaar van kalf met zwarte truffel, kwartelei en ansjovismayonaise (€ 10) bevalt mij. Een fris en puur gerecht: vooral de combinatie kalfsvlees en (lompvis?)eitjes prikkelt. De smaken van op het krijtbord zijn minder prominent aanwezig – al doet dat geen afbreuk.

Dan wordt het na wederom een uitgebreide pauze tijd voor mijn lievelingsvis: ROG! Bistrot Miro serveert een roggevleugel meunière (€ 23), zoals het gros van de gerechten wel eigentijds vertaald door de chef. We krijgen een traag gegaarde vleugel met een espuma van hazelnootboter, kappertjes, broodkruim voor de crunch en kervel voor de afwerking. Daarbij komt een apart potje met geplette aardappel vermengd met spinazie volgens de gastvrouw, maar eerder iets zurigs (zurkel of zuring vermoedelijk) volgens ons.

Wat is rog toch een fantastische vis! De interpretatie van Michael Roelants bekoort ons allemaal. Ik vind het wel jammer dat de rog met de dunste kant naar boven wordt geserveerd, waardoor het gros van de saus al op is wanneer je na het draaien nog bijna twee derde van het roggevlees tegoed hebt. We geven het beleefd even mee.

Op voorhand waarschuw ik dat ik pas voor het dessert. De rest doet mee, maar we ronden wel nog af met cappuccino, ‘gewone’ koffie en verse muntthee. We betalen met graagte € 55 per persoon voor een uitstekend maal in een trendy kader. Bistrot Miro is een adres naar mijn hart: ergens waar je meteen weet dat je aan een correcte prijs prima eet. Nu nog de link met de Spaanse schilder zoeken…

Ook Caroline schreef als Avocado van de duivel over Bistrot Miro.

Ook na een tweede bezoekje aan baby Noor zoeken we een plek om in Ieper of omgeving iets te eten. Mijn moeder stelt voor om naar Eetkaffee Steenstraete in Bikschote (vlakbij mijn grootouders in Boezinge) te trekken. Eigenlijk had ik eerder zin in Aziatisch, maar dat blijkt geen evidentie in het Ieperse en het enthousiasme daarvoor is bij mijn ouders overigens onbestaand. Dus haal ik een fijne herinnering aan een familiefeestje bij Steenstraete op en rijd daar samen met mijn vriend naartoe – in een soort van kolonne, want mama en papa zijn apart tot bij hun kersverse kleindochter gereden.

Steenstraete zit nog correct in mijn geheugen: een volks eetcafé – een spelling die mij trouwens meer ligt dan ‘eetkaffee’ – zonder poespas en met een gezellige drukte. Eetgasten in twee verschillende zalen en stamgasten aan de toog. Meteen valt mij de joviale en erg professionele bediening op; om de één of andere reden professioneler dan ik van een plek als Steenstraete verwacht. Eerst worden de drankjes gekozen: biertjes voor mijn gezelschap, Tönissteiner voor mijn geheelonthoudende zelve.

Vervolgens bestellen de drie metgezellen de specialiteit van het huis: ‘ons gekende “grillpannetje met scampi”‘ (€ 19,90). Ik twijfel, want dat sissende scampipannetje ziet er in het voorbijkomen erg aanlokkelijk uit. Mijn moeder is er overigens wild van en hoeft eigenlijk zelfs niet meer op de kaart te kijken bij Steenstraete. Maar dan willig ik mijn hang naar Aziatisch in door voor de tom kha gai (typisch Thais gerecht met kip & scampi – € 22,50) te kiezen. Even vraag ik mij af of de eigenaar misschien met een Thaise dame samen is. Deze clichégedachte wordt meteen ontkend door de ober. Hij is zo sympathiek om er ook bij te vermelden dat mijn Oosterse soep toch een 25tal minuten bereidingstijd vergt. Hoewel we allemaal al wat hongerig zijn, vinden we dat niet onoverkomelijk.

Rondom mij volgen eerst de borden, vervolgens de extra bestelde slaatjes en tot slot de gloeiend hete grillpannetjes. Papa en mama ruilen nog, want zijn scampi waren nogal stevig gebakken. Als laatste komt mijn tom kha kai op tafel, vergezeld met een kommetje plakrijst. De gelijkenissen met wat je bij een echte Thai in pakweg Gent zou eten, zijn op het zicht en afgaand op de smaak weliswaar eerder gering. En toch lepel ik met veel graagte deze verwesterde versie op: een bouillon met kokosmelk, een forse vleug curry, veel groenten, koriander, veel (net overgare) kip en kloeke scampi. Ook de rest smult tevreden van hun gegrilde scampi met gevulde aardappel, warme tomaat en sausje. Een slimme keuze trouwens van mijn ouders om daar wat extra groen bij te bestellen.

Van mij mogen er zeker nog familiefeestjes bij Steenstraete ingepland worden!

Ieper en omstreken, daar liggen mijn roots (papa uit Sint-Juliaan en mama uit Boezinge). Tegenwoordig kom ik er slechts zelden. Meestal voor familie en co, zoals de geboorte van mijn nichtje Noor. Een tweetal uur na de geboorte staan we al vanuit Gent in de kraamkliniek van Jan Yperman. Daar hoort eens het – oogluikend uitgerekte – bezoekuur voorbij is na de paar glaasjes champagne nog een ‘mondje eten’ bij. Waar trek je op een donderdagavond naartoe? Naar In ’t Klein Stadhuis op de Grote Markt.

Het moet inmiddels vijf jaar geleden zijn dat ik er nog kwam, dus ben ik benieuwd of het nog steeds de geschikte plek is om een kleine of iets grotere honger te stillen. Want de eerlijkheid gebiedt mij te melden dat ik de laatste jaren toch steeds lauwere commentaren opving rond deze klassieker op de Ieperse markt. We zijn in het gezelschap van de kersverse oma’s en opa’s – daarom niet noodzakelijk allemaal met deze grootouderterm benoemd. Een paar mensen kiezen voor mosselen natuur, anderen voor een slaatje (scampi en tomaat garnaal), iemand voor een spaghetti. Ik wil het in deze let-op-de-lijn-tijden zo licht mogelijk houden en kijk met mijn zin in de overal duur geprijsde gamba’s (€ 24) eerder naar de voorgerechtportie (€ 17,50). De dienster zegt mij dat ik dan drie stuks mag verwachten. Met wat dressing, sla en brood erbij lijkt mij dat ideaal zo op een weekdag rond 21u30. Drankgewijs wordt het aan tafel een mix van bier, wijn en frisdrank; ikzelf vraag een Canada Dry – helemaal in lijn met mijn ginger mood.

Wanneer de borden behoorlijk snel volgen, zie ik meteen dat er toch vijf gamba’s voor mijn neus staan. Ik check bij de serveerster en ze merkt meteen de fout. Geen probleem! De portie blijft gelijk, maar het voorgerechttarief zal aangerekend worden. Dat vind ik een sympathieke oplossing… Dus eet ik met smaak de vijf stevige beestjes op, al dippend in een frisse dressing en afwisselend met een slaatje. Het in boter of olie gebakken brood laat ik liggen wegens te vettig uitziend.

Ook de tafelgenoten blijken tevreden met hun keuze; mijn vriend omschrijft de mosselen wel als zozo. Samengevat een standaard brasseriekeuken aan standaard brasserieprijzen… Warm of koud word ik er niet van, al voldoet het voor deze keer.

Toch een tikkeltje spijt dat we de voorkeur van mijn vader – meer bepaald Capella – niet gevolgd hebben, maar dat durf ik niet luidop zeggen om mijn moeder niet te affronteren…

Schuin tegenover het gekende Thaise restaurant De Orchidee in de Gentse Vlaanderenstraat ligt ‘South East Asia Traiteur’, tevens een Thai waar mijn vriend en ik steevast net iets enthousiaster over zijn dan de overkant. Minder volk, meer keuze en een o zo lieve Thaise dame die de boel zachtjes runt. Ideaal om tot daar te wandelen tussen twee optredens van Jazz in ’t Park in. Onze vorige bezoek zal toch makkelijk een paar jaar geleden zijn. Eens binnen lijkt het als gisteren; geen sprake van zeven verschillen.

We zijn de eerste avondgasten en gaan quasi meteen groenten selecteren. Ik ga in mijn hoofd voor een palet van groen en wit: savooikool, witte kool, prei, ajuin, bloemkool, sojascheuten, courgette, champignons. De rode kool, paprika, wortelen, bamboescheuten en nog wat gekleurde dingen laat ik links liggen. Voor mij graag met kip als vlees en rode curry met kokosmelk als saus (€ 9). En dat mag een beetje pikant zijn! Mijn vriend maakt dezelfde keuze. We bestellen daarbij elk een watertje, ieder om z’n eigen redenen (alcoholdieet dus bij mij, reeds een Duvel op Jazz in ’t Park bij mijn vriend). De drankjes volgen snel, alsook de kom dampende rijst.

Wanneer de dame onze borden brengt en nog exact herinnert dat de rode kool bij mijn lief hoort, kijken we in eerste instantie verlekkerd. Maar dan merk ik dat er iets niet klopt… Dat is varkensvlees in plaats van kip! Toeme! We hebben hier beiden geen zin in en laten weten dat het om een vergissing gaat. De dame neemt de borden mee en geeft ze terug aan de keuken. Ineens beseffen we dat ze het varken uit het gerecht zullen plukken en er daarna wat kip doorheen draaien. Dat lijkt ons een bijzonder onsmakelijke gedachte en dus vragen we of we gewoon nieuwe groentjes mogen opscheppen. Gelukkig gaat ze akkoord en we beginnen weer van voor af aan…

Erg snel volgen onze nieuwe borden: kip met veel groenten, rode curry en kokosmelk. Jawel, dat hadden wij beiden in gedachten! Een eenvoudige Thaise wok waarbij je telkens bedenkt dat je dat thuis toch niet zo goed kunt maken, hoezeer je ook probeert. En meteen neem ik mij nog eens een bezoekje aan de Aziatische supermarkt voor… Verder gniffel ik even bij de borden met Italiaanse ambitie: tomaat, basilicum, fusilli en penne sieren de rand. Mijn wok smaakt er daarom niet minder om!

De lieve dame komt nog een paar keer vragen of alles in orde / pikant genoeg is. Wij antwoorden telkens positief. Stom dat de wokster in haar keuken een foutje maakte, ik hoorde mijn vriend zich zelfs excuseren toen hij zijn tweede bord groenten overhandigde. Maar varken is geen kip en prutsen met gerechten is geen appetijtelijke gedachte.

Nog geen uurtje later wandelen we terug naar het Zuidpark voor het volgende optreden op Jazz in ’t Park – een verrassingsoptreden zelfs (Brussels Jazz Orchestra zo blijkt) voor het twintigjarig bestaan van het gratis festival.