When in Zurenborg is het erg verleidelijk om naar vaste scoorders als Veranda of Cuichine te trekken voor de betere lunch. Maar Elise zou Elise niet zijn als ze niet het evenwicht poogt te zoeken tussen “variatie is de beste saus” (en dus nieuwe (blogklare) adresjes verkennen) enerzijds en regelmatig bij de favorieten tafelen anderzijds. Op een weekmiddag trekken we na een last-minute telefonische check en een ietwat uitgelopen Google Hangout meeting naar restaurant Cena op de Door Verstraeteplaats – op minder dan een steenworp van iets legendarischere plaatsen als de Dageraad- en Draakplaats.

We blijken de enige eetgasten te zijn. Altijd een beetje vreemd, maar ik neem mij bij het overschrijden van de drempel voor om dat de pret niet te laten drukken. We worden verwelkomd door een ietwat schuchtere dame en mogen – tarara – een tafeltje uitkiezen. Centraal in de eerste eetplek dan maar, de winterzon valt op deze tafel en daar kan ik best wel van genieten tijdens de koudere maanden van het jaar. Kiezen hoeven we niet, want we komen voor de lunch en volgen daarin dan ook de chef. Wanneer we horen dat het ook zonder dessert kan, bestellen we meteen de optie met voor- en hoofdgerecht.

We laten ons eerst bubbels aanpraten als apero. Wanneer mijn gezelschap echter merkt dat het om een roze variant gaat, verkiest hij toch een glas witte wijn en wie ben ik om niet mee te gaan. Per kleur zijn er twee mogelijkheden per glas, maar welke druif en welke streek kan ik mij met de beste wil van de wereld niet meer herinneren. Bij deze wijn komen twee hapjes van een niveau dat ik mij op deze doordeweekse middag niet verwacht noch ingepland had. Eerst een groot glas met gemarineerde zalm, komkommer, sojasaus en wasabi. Zo hard mijn persoonlijke smaak! Daarna fregola pasta (zo van die ronde bolletjes) met zeewier, champignon en rauwe tonijn. Tevens geslaagd, desalniettemin iets minder voltreffend dan de Aziatisch getinte zalm.

Lang hoeven we logischerwijs niet te wachten en toch weten ze bij Cena het juiste tempo aan te houden. Ik hou er namelijk niet van als een menu afgehaspeld wordt. Als voorgerecht krijgen we rode poon met witloof en hazelnoot in een erg geslaagde presentatie. In dit winterseizoen kan ik het best wel appreciëren: vis in combinatie met aardse smaken zoals hazelnoot en vrij vanzelfsprekend beurre noisette.

Als hoofdgerecht volgt kalf met aardappel, knolselder en truffel. Tussendoor nog even een heads up voor het smaakvolle servies uit de PURE Pascale Naessens reeks van Serax. Persoonlijk hou ik wel van kalfsvlees: het is vrij licht en laat zich vlot combineren. Zelf ontgaat de truffel mij wat, maar ik heb mij laten wijsmaken dat er slechts een bepaald percentage van de mensen truffel écht smaakt. Ik vrees dat ik niet tot dat welbepaald percentage behoor. Ook dit kan de pret niet drukken; het feit dat de aardappelen ietwat undercooked zijn een heel klein beetje. Tijdens de hoofdschotel laat ik mijn witte wijn nogmaals bijvullen en wordt er aan de overkant naar een rode Italiaan geswitcht.

Bij onze koffie verschijnt een leisteen op tafel met een ovenwarme madeleine, een chocoladetruffel en een boterkoekje. Prachtig vers en vol van smaak – en ongetwijfeld suikers! Ik verwonder mij over het feit dat je in een toch bijna leeg restaurant nog zo’n fantastische koekjes krijgt. Respect voor de chef! Werkelijk waar! En net wanneer ik dat allemaal aan het bedenken ben, wordt ons nog een crème brûlée aangeboden.

Vrij verbluffend dat er voor deze keuken zo weinig gegadigden opdagen ’s middags. Evenzeer vrij verbluffend dat de chef geen gewag maakt van dipjes als het clientèle het een beetje laat afweten. Ik had hem overigens graag even ontmoet, die chef. Mijn Antwerpse compagnon onderstreept dat dat iets typisch West- of Oost-Vlaams moet zijn. Okee, niet dan! En toch, liefste liefhebbers van de betere lunch in Zurenborg: give it up for Davy Michiels… Hij en zijn Cena verdienen het.

Om wat buiten de door mezelf platgetreden paden en mijn eigen foodie radar te treden, neem ik mentaal nota van waar mijn Foursquare vrienden ontbijten, lunchen of dineren. Zo zag ik recent herhaaldelijke check-ins bij de onlangs van eigenaar geswitchte Italiaan Viva La Puglia in de Sint-Lievenspoortstraat. Interessant! Een andere positieve parameter is de vier-sterren-score in zone/09. Ik trommel een van virtueel naar in-real-life geconverteerde vriendin op met wie ik minstens twee passies deel: eten en schrijven.

Op een dinsdagmiddag kom ik er aan voor een vlotte lunch. Mijn gezelschap zit alvast aan een tafeltje (wel heel erg) vlakbij de voordeur. Ik schuif aan en we krijgen de menu- en wijnkaart gepresenteerd. Even later volgt een bordje met lauwwarme foccacia enerzijds en een olijvenmengeling anderzijds. We maken van de gelegenheid gebruik om een aperitief te bestellen: prosecco en Pineau de Charentes. De verkeerd begrepen bestelling (kirr in plaats van pineau) wordt bij het opdienen vlug rechtgezet. Proost! Evviva!

Mijn keuze is snel gemaakt: bij een Italiaan zwicht ik bijna default voor de venusschelpen. Zo gaat het ook bij Viva La Puglia. Voor mij graag de spaghetti alla vongole (€ 17 – venusschelpen, verse tomaat, olijfolie, look, licht pikant) en mijn compagnon doet mee. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik bij voorkeur vongole eet zonder tomaten in de bereiding, maar dat is uiteraard een puur persoonlijke preferentie.

Onze borden volgen vrij vlot en ik vraag voor bij dit gerecht nog een glas witte huiswijn. Venusschelpen smaken altijd – als ze vers genoeg zijn tenminste. Dat is hier het geval en ik eet met smaak mijn bord leeg. Niet mijn meest overweldigende vongole ooit, daar zou ik zelfs even moeten over nadenken dewelke dat dan wel was. Desalniettemin een lichte lunch die ik best wel om de andere dag of zo zou aankunnen…

We ronden nog af met een cappuccino en een koffie, daarbij komt een chocolaatje en een Italiaanse amandellikeur. Ik bedwing mijn niet 100% voldane gevoel en bijgevolg de neiging om een dessert te bestellen, zeker wanneer mijn disgenoot vertelt hoe ze aan haar zoontje uitlegt dat de hersenen pas na X aantal tijd beseffen dat de maag geen honger meer heeft. Als een kleuter dat kan snappen, dan ik ook!

Wat doet een mens vooraleer koers te zetten naar de cd-voorstelling van Flip Kowlier in de Vooruit? Drie keer raden? Een mondje eten! Even nadenken waar dat kan op een zondagavond in de buurt van de 100-jarige concertzaal brengt mij bij Eethuis De Fobie. Een last-minute telefoontje later blijkt dat er nog een tafel voor vier vrij is.

Perfect! Nog geen half uur later parkeren we al in de Lange Violettestraat. Er zitten best al wat tafels vol in dit eethuis met naar schatting 25 couverts. Wij installeren ons ongeveer in het midden. Het interieur ligt in lijn met wat ik op de website over hun keuken lees: lekker, eerlijk en gezellig. Lekker klinkt misschien wat vreemd in de context van inrichting, maar ik denk wel dat jullie weten waar ik naartoe wil. De gastvrouw legt ons de menukaarten voor en de selectieprocedure kan beginnen…

Een bijkomende moeilijkheid ligt in het feit dat je per tafel bij De Fobie maximum drie gerechten mag bestellen. Met vier personen valt dat nogal mee. Gelukkig kiezen de beide heren spontaan gezamenlijk voor de salade met scampi’s gebakken in curry, appeltjes en verse frieten (€ 18,50). Zo kunnen de dames hun absolute zin doen. Wat attent van de heren! Mijn vriendin selecteert de vegetarische lasagne met zuiderse groenten, geitenkaas en krokant broodkruim (€ 15). Ik land uiteindelijk bij de gegratineerde cannelonni met kruidig lamsgehakt (texel), tomatensaus en aubergines (€ 17). Toch even gegoogeld of die Texel tussen haakjes zoals vermoedelijk op het Nederlandse Waddeneiland slaat en dat blijkt inderdaad om een schapensoort te gaan die origineel daar vandaan komt.

Qua drankjes verkies ik de witte huiswijn. Die drinkt lekker weg. Zo lekker zelfs dat de vriend zijn uiterste best moet doen om ook nog een glaasje te scoren. Verder vragen we een grote fles spuitwater op tafel.

We moeten even wachten op ons eten, maar daar zijn we op voorbereid… Bij Eethuis De Fobie maken ze namelijk alles vers, vandaar ook die beperking tot drie keuzes per tafel. Door het gelimiteerde aantal couverts kunnen we echter gemakkelijk meevolgen wanneer wij aan de beurt zijn en dat is binnen de perken om nog het grootste deel van het voorprogramma – en dat zijn de Fixkes – mee te pikken.

Wanneer mijn ovenschotel verschijnt, ben ik eigenlijk al puur op basis van de mooi ogende cannelonni overtuigd. Voor mij staat een perfect gegratineerd pastagerecht dat fris gehouden wordt door de afwerking met ijsbergsla en rucola. Bovendien lost het bord geheel in wat de menukaart belooft: pittig gekruid lamsgehakt met aubergine in een tomatensaus die door de prima dosering niet overheerst. Tegenover mij tevens twee tevreden smullende heren: ze vinden de combinatie van een royale berg sla, goed gebakken scampi, uitnodigende appel en overduidelijk huisgesneden frietjes top. De veggielasagne tenslotte bevalt eveneens. Iedereen content, en deze boodschap brengen we dan ook over aan de gastvrouw die oprecht bedankt voor het compliment.

We komen terug naar deze lekkere, eerlijke en gezellige keuken. Misschien wel om ons aan de biefstuk met à la minute gemaakte pepersaus en verse frieten te wagen. Want man, wat steekt die bij het voorbijkomen de ogen uit!

*** WARNING: De foto’s hieronder zijn van erbarmelijke kwaliteit.
Als schuldige kan ik enkel naar mezelf en het ontbrekende daglicht wijzen… ***

Op een zondagavond zijn we van plan om het vrij recente Gitane te prospecteren. De tagline ‘fine drinks’ en het concept met een tiental hapjes op de kaart prikkelt onze zinnen. Ook het pauwlogo en wat er van De Tempelier geworden is, zijn extra stimulatoren om er vrij vroeg op de avond heen te trekken. Helaas hangt er “Uitzonderlijk gesloten” op de deur en moeten we noodgedwongen een ander plan bedenken. Niets in Oudburg kan ons beiden bekoren, dus bedenken we iets anders: de Witte Olifant – Chang Phuak in de Zwartezustersstraat staat nog op onze verlanglijst. Deze Thai kwam de laatste maanden in onze vriendenkring meermaals ter sprake. Ik bel voor de zekerheid om te checken of onze wandeling niet vergeefs zal zijn. We worden verwacht en zetten koers richting Thailand!

De man aan de telefoon spreekt vlot Nederlands, maar bij de dienster is het toch in het Engels te doen. We mogen een tafel kiezen. Het restaurant bestaat uit een voor- en een achterkamer: voorin zit een gezelschap van vijf jongeren, achterin een koppel. Alright! Wat zullen we eten? Ga ik zoals altijd in Thaise eethuizen voor iets met kip, rode curry en kokosmelk of doe ik eens zot? In ieder geval besluiten we meteen om assortiment Witte Olifant (€ 11) te delen bij wijze van opwarmer.

Mijn vriend treurt een beetje, want hij had best wel zin in ‘fine drinks’ en bij Aziaten lukt dat doorgaans niet al te best. We beslissen om een karaf roséwijn te bestellen waar hij van zal meedrinken als aperitief om dan later op een Westmalle Triple over te schakelen. Het moet gezegd dat het enige voeten in de aarde heeft om de dame duidelijk te maken welke wijn (“rosé”, “rose”, “pink”, “something in between red and white”) we willen, ook al duid ik met mijn vinger – eerst rustig en daarna toch iets nadrukkelijker – op de kaart aan wat ik bedoel. Volgens diezelfde kaart kun je overigens nog kiezen tussen Franse of Spaanse rosé, maar die strijd geef ik bij voorbaat op. Whatever rosé!

Over de hoofdgerechten twijfelen we lang, vooral omdat ik mij toch voorneem om buiten mijn comfort zone te treden. Uiteindelijk gaat mijn vriend voor nummertje 15b Gang kee leh (rode curry met typisch Thaise groenten en kip, ‘Thai copper pod’ – € 16) en ik voor 2 Pad graa prow (pikante saus met hot basilicum, verse chili, look en rundsvlees – € 16,50).

De dienster lijkt opdienen toch niet bijster gewoon te zijn en dus duurt het eeuwen vooraleer onze wijn verschijnt. Het assortiment hapjes volgt iets vlotter. Op een lichtgroene schaal in de vorm van een blad ligt een loempia, een somosa, een viskoekje, een kipsaté en een garnalentoast met sesam. Om te dippen zijn er een pikante sausje en eentje op basis van pindanoten. We delen broederlijk / zusterlijk, zelfs het frisse slaatje. Lekker!

Inmiddels zijn er nog wat tafels gevuld geraakt. Ondermeer een koppel dat tevens zo’n ‘Thai copper pod’ besteld heeft die warmgehouden wordt op een houder met een theelichtje in. Ik zie de dame roeren in haar potje en hoor dan iets op een vragende toon met ‘scampi’ in. Oei! Een verkeerd begrepen bestelling. Het koper gaat terug naar af.

Nog een vrij lange tijd later is het onze beurt… Eerst komt een pot rijst: niet de witte plakrijst die we gewoon zijn in Thaise restaurants, maar een iets bruinere variant. Daarna volgt de koperen pot voor mijn vriend. De inhoud ziet er op het eerste gezicht toch iets anders dan we voor ogen hadden en eerlijk gezegd weinig uitnodigend uit. Mijn wederom bladvormige schaal is royaal gevuld met rundsvlees, groenten en een bruine saus.

Eerst proef ik van mijn eigen keuze. Niets mis mee, al onderstreept het niet waarom ik zo van de Thaise keuken hou: verse ingrediënten en dito kruiden, hotter dan hot. Voor mij smaakt deze schotel te weinig inspirerend en niet kraakfris genoeg. Jammer! Ja, ik heb spijt dat ik niet bij een variant op mijn favoriet kip / rode curry / kokosmelk ben gebleven. Dan maar even schooien bij de overkant… Ook daar zijn er echter twijfels: het gerecht is niet echt warm, vrij lauw zelfs. Dat kan twee dingen betekenen: het is opgewarmd of zou het misschien de geweigerde portie van de dame aan de andere tafel kunnen zijn? Bovendien zit er een smaak in die ons beiden niet echt bevalt: wellicht die groene bladeren, een typisch Thaise groente die we niet kunnen thuisbrengen. Dat valt natuurlijk de Witte Olifant noch z’n kok te verwijten, eerder onze smaakpapillen.

En toch. Met zo weinig schwung in de bediening en de gerechten denk ik niet dat ze mij hier nog terugzien. Ook al is die orchidee in het schaaltje met de rekening erg lief. Er zijn voldoende alternatieven voor smakelijk Thais in Gent, zij het dan misschien take-away.

De Sint-Pietersnieuwstraat is onvermijdelijk gelinkt met mijn studententijd. Zo ook Het Salon, de koffiebar naast de fietsenparking op de hoek van de Rozier en tegenover de huisarts waar ik mij ook als niet-student nog laat consulteren. Op wandelafstand trouwens van mijn eerste kot in de Jozef Plateaustraat en dé plek om elkaar te treffen voor een groepswerk. Maar ook werkende mensen spreken er al eens af met collega’s om los van de drukte van de werkvloer bepaalde thema’s eens door te praten.

Ik kom als eerste aan op een maandagmorgen en installeer mij achteraan aan zo’n lange houten tafel met banken. Hoewel het interieur de laatste tien jaar niet echt geëvolueerd is, voelt het wel nog steeds eigentijds aan. Hun baseline ‘Your living room since 1982’ verwondert mij dan ook enigszins.

Een cappuccino graag, perfect om de werkweek mee te starten. Daarna volgt er nog eentje en dan een erg doorsmakende en tevens de omzittenden prikkelende chai. Je kent dat wel, zo’n Indische melkthee boordevol kruiden.

Omdat onze bespreking tegen lunchtijd nog niet afgerond is, bestellen we tenslotte een lunch. In de soepcategorie bestaat de keuze uit pastinaak-peer of spinazie met paprika en pijnboompitten. Ik kies de laatste. Anderen voor de eerder experimentele pastinaak-peer, quiche of panini. Daar waar de warme dranken mij door de voormiddag heen behaagden, zakt mijn enthousiasme toch op het middaguur. De quiche lijkt (zonder te proeven of om verdere details te vragen) vooral voorgesneden groenten te bevatten en in de microgrolf opgewarmd. De broodjes lijken mij te slap. En ongekleurde pijnboompitten drijven toch niet al te elegant in een spinaziesoep – al moet ik zeggen dat de smaak ermee door kan.

Het Salon blijft een gezellige plek waar ik zeker niet wegblijf. Een koffiebar wezen vooraleer dat woord synoniem werd voor hipsterplek mag als een prestatie op zich beschouwd worden. Ik blijf me er echter wel beperken tot de vloeibaarheden.