Soms heeft mijn hoofd adem nodig en mijn geest frisse lucht, al contamineer ik hier wellicht een beetje. Dan wandel ik buiten voor een lunch in mijn eentje, doorgaans bij iets wat op mijn restolijstje (en bijgevolg nog niet tussen mijn food reviews) staat: Fabula Rasa.
Ik wandel iets na het middaguur binnen en krijg de keuze tussen meeschuiven aan de lange tafel in het eerste deel of een tweepersoonstafeltje in de achterkamer. Wegens absoluut geen behoefte aan sociaal contact installeer ik mij achteraan. Qua eetkeuze hoop ik het vooral licht te houden. De kaart spreidt zich uit: slaatjes, vlees, vis, pasta’s en een vrij vol suggestiebord. Mijn blik blijft even hangen bij de Mac Fabula (hamburger + friet), maar mijn eetgeweten stuwt mij richting slaatjes. Voor mij de salade garnaalkroket (met 2 stuks – € 15,00) graag! Ik zou nu qua leugentje om bestwil kunnen beweren dat ik het zinnetje ‘Alle salades met brood of frietjes geserveerd’ niet gelezen heb. Dat is echter niet helemaal of eigenlijk helemaal niet waar. Desalniettemin troost ik mezelf dat ik niet specifiek uitsproken heb dat ik frietjes wil. Misschien brengen ze wel by default brood…
Lees verder →
Eigenlijk wist ik niet dat dit Gentse museumcafé ook een vrij uitbreide eetkaart heeft. Reden genoeg om tijdens de lunch even in het STAMcafé te passeren: initieel in het gezelschap van mijn moeder, dan van een ex-collega’tje, maar door omstandigheden uiteindelijk alleen. Ik heb een reservatie voor twee, al blijkt dit totaal overbodig. Niet dat het er verlaten is: een zevental tafeltjes zijn gevuld met een iets ouder publiek.
Wat blijft het toch prettig aankomen op de vernieuwde Bijlokesite: die grijze muur, die grote treden en toegangspad met afwisselend beton en gras. Dan een modern volume met veel glas dat contrasteert met de historische panden en voorin het café. Een toog met tegeltjes in rood en zwart; stoelen in dezelfde kleuren van Maarten Van Severen. De winterzon straalt er binnen en levert een verkwikkende portie energie…
Het STAMcafé wordt uitgebaat door Uitzend Gastronomie. Eén meneer doet de zaal, één meneer de keuken. Ik merk meteen dat de akoestiek in de ruimte niet optimaal is. Als ze achter de bar op normaal volume tegen elkaar praten, stoort dat zelfs een beetje. Mijn tafel is nog niet afgeruimd, maar de ober brengt dat snel in orde.
Lees verder →
Ik ben een plannertje! Zonder twijfel. Ik heb graag alles onder controle en ik word zelfs stiekem – of soms iets minder stiekem – een beetje zenuwachtig als die plannen door omstandigheden wijzigen. Rustig ademhalen helpt wel. Soit, als het ineens last-minute (als in een dag op voorhand) duidelijk wordt dat we op mijn verjaardag iets zullen gaan eten met mijn ouders begin ik als een gek na te denken. Waarheen? Iets dat op zondag open is om te beginnen. Wat? Iets niet te groots na een nachtje stappen. Waar is mijn restolijstje? Daarop staat op aanraden van een koppel kennissen de Italiaan Granduca in Destelbergen. Ik bel, reserveer en het is in de handtas.
We spreken ter plekke af met mijn moeder en vader tegen 18u30 – niet te laat, want het is zondag en zo. Zij zijn er als eersten, terwijl wij toch ook ten laatste om 18u33 binnenwandelen in deze sfeervolle villa aan de Dendermondsesteenweg. Mijn ouders zitten aan een ronde tafel en wij schuiven mee aan. De meeste gasten hanteren een later aankomstuur, maar na verloop van tijd loopt de zaak vlotjes vol.
Het duurt eventjes vooraleer de kaarten komen en intussen illustreert mijn moeder dat ze de website grondig heeft bekeken met een verhaal over de Italiaanse vader en zijn drie zonen alsof het haar persoonlijke vrienden zijn. Echt grappig! Eens de kaarten er zijn, duurt het toch even vooraleer we een besluit genomen hebben. Qua aperitief gaan we alvast allemaal voor de spumante, een Italiaanse schuimwijn. Wat het eten betreft, wordt er lonkend gekeken naar de vongole en de ossubucco. Maar borden met een halve kreeft aan een andere tafel steken toch wat onze ogen uit. Dus informeert mijn vader of de prijs van de ‘Pasta fresca Granduca’ wel degelijk € 59 voor twee personen is. Wanneer dat bevestigd wordt, hakt hij de knoop door: Granduca for all. Deze verse pasta bevat kreeft, gamba, scampi, venusschelp en inktvis. Dat klinkt als een perfect verjaardagsgerecht!
Even later verschijnen onze glazen en de fles (want dat is slechts iets meer dan vier glazen) spumante: ik lees Altemasi en 2009 en ‘millesimato’ en ‘metodo classico’ en brut. Een bijzondere bubbel, erg geslaagd! We zeggen dit ook aan de ober en hij legt ons prompt het verschil tussen spumante en prosecco uit.
Lees verder →
We reden er ooit voorbij op weg naar de Gentbrugse Meersen. We voelden prikkels door de intrigerende poort met “De Zuidkant” ingesmeed en de bohémien die de plek ademt. Genoeg reden dus om even later een Facebookpagina met dezelfde naam leuk te vinden en beide eindjes aaneen te knopen tot een plek op mijn restolijstje.
Bij De Zuidkant eet je ’s middags door week (behalve op woensdag) en op donderdag- of vrijdagavond. Op andere tijdstippen kun je het ding afhuren voor een festiviteit – iets waar ik meteen een mental note van neem. Ik stuur een paar dagen op voorhand via e-mail mijn reservatie door voor een lunch voor twee; niet veel later volgt de vriendelijke bevestiging. We komen – zoals doorgegeven – vrij laat op de middag aan in de Burvenichstraat en lopen door de sprekende tuin tot aan het al even markante pand.
Lees verder →
Ik durf weleens een boompje opzetten over perks en aanverwanten voor bloggers. Je weet wel: gratis dingen krijgen, beleven en in mijn geval dus doorgaans opeten. Af en toe zeg ik “Foert!” tegen mijn iets té principiële principes. Zo ook in het geval van een opmerkelijk mailtje van chef Michel Uyttendaele, dat op kerstavond in mijn mailbox landt. Michel is de eigenaar van het Spaans Dak in Oud-Heverlee, mooi gelegen aan het Zoet Water in de regio Leuven. Dat hij al eens een foodblogger durft uitnodigen om te komen proeven en of ik daartoe bereid ben. Na even bedenktijd antwoord ik: “Graag!”.
Zo zetten we op een donderdagavond koers richting Leuven. Ik kom er tegenwoordig vrij vaak, zowel professioneel als privé. Maar dit keer vertrekken we vanuit Gent. En het regent, met meer file dan gewoonlijk als gevolg! Soit, bijna twee uur laten komen we aan. Het Spaans Dak blijkt gelukkig geen haciënda, maar een karaktervol pand met vlakbij veel water. Eens binnen merk je dat het historische gebouw een eigentijdse update kreeg: veel wit, designstoelen, ruimtegevoel. We krijgen een tafeltje tegen een flessenmuur. Daar wachten ons twee menuvoorstellen op: Zee & Fijnproever. De ober kondigt aan dat de chef onze bestelling zal opnemen. Ja, we proeven met graagte de aperitief van het huis: witte wijn met sherry en lychee.
Niet veel later komt chef Michel inderdaad een praatje maken. Hij blijkt een sympathieke man die niet zonder enige trots vertelt dat de ober van daarnet tevens de sommelier en zijn zoon is. Zijn andere zoon staat mee ‘aan de stoof’, maar is bij ons bezoek op skivakantie. Zowaar een familiebedrijf, dat Spaans Dak. We bedanken hem alvast voor de uitnodiging en hij vraagt ons om de beide menu’s te bestellen. Verder deel hij mee dat we deze avond voor lang en breed gaan: inclusief tonijn als derde voorgerecht en qua dessert zowel zoet als kaas. Tegenstribbelen heeft geen enkele zin: Zee voor mij, Fijnproever voor mijn wederhelft. Bovendien valt het op dat er bij iedereen gepolst wordt of er bepaalde dingen zijn die je niet lust of mag eten. Ze passen die graag aan. Erg flexibel vind ik dat! Wij zijn alleseters en gaan dan ook voor de volle 100% mee met de chef.
Lees verder →
