Grieks, het is een keuken die ik zelden eet. Maar daar zou nu – na de ontdekking van Varelli op het Antwerpse Zuid – wel eens verandering in kunnen komen. Na mond-aan-mond aanbevelingen van diverse bronnen regel ik daar een dinner date met een vriendin.
Parkeren lukt quasi voor de deur op deze donderdagavond. Handig! Ik val door het tochtgordijn niet met de deur in huis. Mijn vriendin wacht al op mij aan een tweepersoonstafeltje in het gezelschap van een glas witte wijn en het suggestiebord. Na even rondkijken oordeel ik meteen dat dit een gezellig adres is, alleen de ietwat vreemde kruisvormen op het plafond bij de gevel jagen mijn compagnon wat schrik aan “alsof ze hier een soort duiveluitdrijving gedaan hebben”.
Lees verder →
Ineens duikt er een restaurant op in Gent dat meteen voor maanden volgeboekt is. Genaamd Oak, gelegen in de Hoogstraat en een chef met Pure C en Hertog Jan ervaring. Op goed geluk kijk ik ergens in december wanneer ik er kan gaan lunchen: midden februari blijkt de eerste optie te zijn en ik reserveer meteen voor twee.
Twee maanden later is het dan zover. Het is een dinsdagmiddag, ik krijg het gezelschap van een vriendin en tegen 12u30 wandelen we binnen. Oak huist in een nieuwbouwblok waar je eerst een gangetje door moet om dan met de glazen deur meteen in huis te vallen. De grootte – of eerder het gebrek eraan – valt meteen op. We worden begroet, van onze jassen verlost (door de chef himself) en beslissen wie de zetel en wie de stoel neemt.
Voor de lunch kunnen we starten met twee gangen aan € 25 en zo verder aanvullen tot vijf aan € 50. Wij besluiten om op drie gangen af te kloppen: al het hartige en geen dessert. Klinken doen we met een glaasje cava (€ 7), in de bubbelcategorie staat verder ook nog champagne (€ 10) op de kaart. Daarna zullen we wijntjes per glas bestellen.
Lees verder →
Condacum? Jawel, dat is de Gallo-Romeinse naam voor Kontich oftewel de plaats bij de samenvloeiing. Ook wel een restaurant tegenover het gekende tuincentrum Van Uytsel. Een vriendin stelt mij voor om daar af te spreken voor een date; ik sta altijd open voor de verruiming van mijn restowereld – en tegelijk de aanvulling van mijn food reviews.
Ik loop wat vertraging op door een uitgerokken meeting en bumperknuffelen op de Brusselse ring. Mijn gezelschap wacht geduldig op mij in het eerste gedeelte met zeteltjes en een glas cava. Bij aankomst vergezel ik haar meteen.
De inrichting bij Condacum valt niet meteen onder mijn persoonlijk stijl en het is tegelijk een vrij grote zaak (gokje: 150 couverts) die op een donderdagavond voor maximum 33% gevuld is. Gelukkig zorgt mijn – verkouden – gezelschap voor de sfeer, iets wat ik na twee dagen ziek zijn en een meer dan tegenstribbelende maag wel kan gebruiken. De vraag is alleen wat ik kan verdragen na meer dan 48 uur yoghurt en andere lichte voeding…
De menuvoorstellen laten we logischerwijs links liggen. Een hapje moet kunnen en zo belanden we bij de pagina met charcuterie en oesters. We besluiten om een assortiment charcuterie (€ 25) te bestellen, inclusief zes soorten vlees en wat brood. Ondertussen vraag ik nog een extra cava en snoepen we van de mix van groene en zwarte olijven.
Lees verder →
Waar eet je in het centrum van Gent eten met een buitenlandse gast en ‘iets klassieks’ als briefing? Na even nadenken herinner ik mij dat het extreem lang geleden is dat ik nog bij Brasserie Pakhuis at, meer bepaald van na mijn proclamatie als – toen heette dat nog – Licentiatie in de Geschiedenis. En we deelden zeevruchten als aperitief, dat weet ik nog.
Het is een donderdagavond. We komen vrij vroeg aan (iets na 18u30) en worden naar de open eerste verdieping geleid tot in de uiterste hoek. Sommigen vinden ons daar wat ‘weggemoffeld’, zelf stoor ik me er niet aan. Als aperitief bestel ik een glas witte wijn. Mijn collega vraagt een alcoholvrije cocktail met rode biet die er verrukkelijk uitziet én smaakt.
Lees verder →
Een verjaardag verdient lekker eten en daarom trekken we naar de Upper Room Bar van The Jane. Na een huzarenrenovatie openden Sergio Herman en Nick Bril bijna een jaar geleden deze kapel die een tempel van eten en meer moest worden én geworden is.
Even sukkelen in de ondergrondse parkeergarage en dan betreden we The Jane. Mijn vriend – met een zwaar zwak voor interieur en design – kijkt meteen zijn ogen uit. Jawel, Sergio & co hebben smaak. Het glaswerk, de inmiddels iconische luster, alles. We melden ons aan, jassen worden weggehangen en we nemen de lift naar de eerste verdieping. Daar krijgen we een plekje aan de ovalen bar met het Upper Room team in de ring. Dat we in onze nopjes zijn, hoef ik wellicht niet nogmaals te herhalen.
Lees verder →
