Op een zomerse donderdag belanden mijn vriend en ik in Fin Du Monde. Het adresje ligt wat verborgen tussen de Vrijdagsmarkt en Oudburg. Hoewel een reservatie daar keer op keer een must blijkt, hebben we dit keer geluk: de vlotte ober stelt voor om een aperitiefje aan de bar te nuttigen terwijl de eigenaar een bevriend koppel vraagt om hetzelfde te doen voor hun dessert. Bijzonder sympathiek!

We bestellen meteen een glaasje cava en een bordje kaas. De bubbels krijgen we nog aan de bar opgediend, maar voor het originele kaashapje neemt de eigenaar ons sneller dan verwacht mee naar een tafeltje op de eerste verdieping. Daar merken we pas op dat de inrichting een aantal veranderingen heeft ondergaan. Hout en metaal blijven nog steeds belangrijke elementen in het interieur, maar de open keuken van op het gelijkvloers werd verhuisd naar het eerste verdiep. Letterlijk in de potten kijken lukt niet meer, maar je ziet de vrouwelijke chef wel nog steeds gezwind kokerellen.

Fin Du Monde kiest resoluut voor een kleine kaart: geen hapjes (behalve dus een bordje kaas of charcuterie), wel een zevental suggesties en een aantal desserts. Elk gerecht op het krijtbord wordt na een tweetal weken vervangen. Een geslaagde aanpak, die de troeven van het eethuis (dagverse ingrediënten, creativiteit en een originele wijnkaart – per fles of glas) nogmaals onderstreept.

Mijn vriend zwicht voor de entrecôte met aardappel-auberginegratin en tomaatjes uit de oven (€23). Ikzelf kies zonder aarzelen voor de linguine met mosselen, verse kruiden en kerstomaatjes (€16). We vragen de ober rode wijn aan te raden met een goede prijs-kwaliteitsbalans. Even later serveert hij ons een Chileens syrah van het wijnhuis Las Niñas uit 2008 (€26). Deze krachtige en tegelijk fruitige wijn blijkt een prima begeleider van zowel de entrecôte als de mosselen. Beide gerechten vallen bovendien absoluut in de smaak. Mals vlees met originele begeleiding, perfect gegaarde mosseltjes in combinatie met een stevig gekruide pasta.

De eigenaar nodigt ons bij het afdienen uit om nog iets te drinken van het huis. We verhuizen opnieuw richting bar, waar we onze avond afronden met een verse muntthee en een zeer schappelijke rekening van €83.

Hier komen we ongetwijfeld nog terug!

Gisteren een zalig dagje geprikt om te gaan fietsen ter ere van vader (weekje te vroeg) en moeder (enkele weekjes te laat). 30km rustig trappen op de kustfietsroute (en andere zelf gekunstelde verlengstukken) met als begin- en eindpunt de zeedijk van Sint-Idesbald. Na het afstappen flitst er door het hoofdje “Geslaagde dag!” en dan blijkt dat het beste eigenlijk nog moet komen…

Papa vermeldde minstens drie maal in de loop van de namiddag: “En we gaan dan nog een lekker steakske eten vanavond…” Dergelijke ballonnetjes versterkten enkel mijn vermoeden dat er hoogstwaarschijnlijk vis op het menu zou staan. Maar ik had niet meteen gerekend op het summum voor de liefhebbers van de smaak van de zee… Fruits de mer – for Christ’s sake!

Fruits de mer bij “Maison de la mer” in Koksijde

Een culinaire recensie schrijven over de zeevruchten van gisteren is volgens mij “verloren Vlaams”, want soms zegt een beeld veel meer dan 1000 woorden. Enkele adjectieven ploppen wolksgewijs (denk aan mindmapping) op in mijn hoofd: vers, overvloedig, tongstrelend, … Dus gewoon eens gaan proeven in Maison de la mer en de fruits de mer “royal” (3 palourdes, 3 oesters, 6 mosselen, 6 venusschelpen, 6 wulken, 3 langoustines, 3 gamba’s, 1/2 krab, 1/2 kreeft en handjevol grijze garnalen – niet meer 100% zeker over samenstelling wegens geen menukaart online) bestellen.

Ik denk dat er maar één deftige manier is om deze post af te ronden…
Drie zilte zoenen voor de papa en de mama!