Het lief is jarig en daar hoort een gereserveerd tafeltje bij. Zonder voorafgaand overleg, ook wel verrassing genoemd. Al moet ik toegeven dat hij het zomaar out-of-context ineens raadt: we gaan voor zijn verjaardag naar The House of Eliott, dat kreeftenrestaurant in de Jan Breydelstraat met een kitscherig interieur geïnspireerd op de swingende jaren ’20. Mijn opzet is om eens niet bij iets hips à la de Flemish Foodies te vieren en bovendien staat dit kreeftenpaleis als jaren op mijn restolijstje (helemaal bovenaan, least recent on top).

We krijgen een tafeltje bij het raam en bijgevolg met zicht op het water en een deel van het Gravensteen. De menukaart hebben we naar goede gewoonte al op voorhand online geïnspecteerd, dus we weten al snel dat het het Eliott menu (€ 55) wordt.

hapje
•
halve kreeft ‘Belle Vue’
•
half kreeftje met zongedroogde tomaten, basilicum en verse tomatenblokjes
of
half kreeftje met lookboter, kerstomaten en broccoli
•
halve kreeft à la plancha

Een menu zonder dessert, ideaal voor twee mensen die niet meteen zoetekauwen zijn. Bovendien met anderhalve kreeft per persoon, als dat niet feestelijk is! We bestellen verder nog een fles witte huiswijn (lichte Chardonnay) en eenzelfde hoeveelheid spuitwater.

Het hapje is een couscous van bloemkool met (niet handgepelde (dat vermeldt de übergay en flauwe plezante uitbater erbij) Zeebrugse garnalen, pickles, zwarte kroepoek en een blaadje postelein. Geen kreeft dus als hapje, maar een kleine garnaal. Een opwarmer.

Niet veel later volgt de eerste halve kreeft. De kreetjes bij The House Of Eliott zijn niet overdreven groot en tegelijk vol van smaak. Deze gang is de meest klassieke en tegelijk de meest pure bereiding: gewoon gekookt en lauw geserveerd met cocktailsaus. Voor mij ligt er eigenlijk al iets te veel extra op het bord: een beetje sla tot daar aan toe, de eiersla en de kerstomaatjes werken ook wel. Maar de gebakken en later afgekoelde zeekraal en de toefjes met avocado hoeven voor mij helemaal niet. Klassiek mag klassiek zijn.

Zelf laat ik de groene ingewanden ter hoogte van waar de poten aan de romp hangen liggen, idem dito met de rode koraal – als die tenminste aanwezig is, wat hier niet het geval is. De groene smurrie leidt trouwens nog tot een slappe-lach-moment. Aan de tafel achter ons gaan ze tevens voor het Eliott menu. Even nadat ze de ‘Belle Vue’ geserveerd krijgen, hoor ik één van de dames omtrent die groene smurrie vragen: “Aha, is dat dan die kreeft met de broccoli?”. Neen, lieverd, dat is pas de volgende helft… :)

Dan duurt het een tijdje vooraleer het hapje komt: granité met calvados en appel. Lang geleden dat ik nog een sorbet of zo als tussengang geserveerd kreeg. Die gewoonte lijkt zo goed als begraven in de hedendaagse keuken. Lekker verfrissend wel!

Nog even wachten later volgt de tweede kreeft: we zijn beiden voor de lookboter, kerstomaatjes en broccoli gezwicht. Ondanks het feit dat de broccoli mij niet echt aanspreekt, bevalt deze bereiding. De kreeft is ditmaal in de oven gegaard en minstens even lekker als de vorige. En misschien is het omdat wij (onder impuls van Pascale Naessens) thuis steeds minder koolhydraten eten dat de hierbij geserveerde puree zo immens smaakt. Ik geniet echt van elke hap, zelfs de happen met broccoli. Mijn lief is nog iets hardnekkiger dan ik en van iedere halve kreeft blijft in zijn geval enkel nog de schaal over. Fijn om de jarige zo te zien opgaan in het menu!

We sluiten het Eliott menu af met mijn persoonlijke favoriet: de halve kreeft à la plancha. Gegrild en zonder veel poespas (rucola, zwarte zoutkorrels en rozijnen) opgediend als laatste gang. Wat mij betreft mogen alle desserts zo smaken!

Voor de koffie of – toch nog – een dessert passen we. The House of Eliott is naar mijn mening een plek waar je minstens een keer moet geweest zijn en die keer hou je best voor een feestelijke gelegenheid. Kreeft degradeer je namelijk niet tot iets wat je op een figuurlijke doordeweekse dag eet, zeker niet als het om anderhalf per persoon gaat.