Na In De Wulf, De Vitrine, Volta en C-Jean was  J.E.F. vandaag mijn laatste stop van de Flemish Foodies tour… Een vroegtijdig verjaardagsdiner wegens geen plaats meer op 9 februari – hoewel mijn doorgaans organisatorisch niet zo sterke lief zich dit jaar wel de moeite genomen had om enkele weken op voorhand te reserveren.

We parkeerden in de buurt van het Caermersklooster en betraden het mooi gerestaureerde pand. De zaak zat nog niet echt vol, dus we hadden ruime keuze tussen de vrije tweepersoonstafeltjes. Eens beslist kregen we de kaart voorgeschoteld met 4 voorgerechten, 5 hoofdgerechten en 4 desserts. Tijdens de week serveert j.e.f. enkel à la carte en gezien de schappelijke prijzen (gemiddeld € 16 voorgerecht, € 24 hoofdgerecht, € 8 dessert) voor ons top. We bestellen alvast een bubbelende Bourgogne, geven de gangen van onze voorkeur door en krijgen als hapje mousse van gerookte forel met yoghurt en broodcroutons.

voorgerecht

zeebaars – prei – sinaasappel – mierikswortel
gekozen door wederhelft

rauw gemarineerde zeebaars, granité van sinaasappel, crumble van ui
reeds half opgegeten bij foto, ongelofelijk fris

witte pens – petit gris – kruiden – look
gekozen door mezelf

verrassende combinatie van witte pens met wijngaardslakken
vullend gerecht, maar toch fris met kruiden

hoofdgerecht

kalfslonghaas – rilette ossestaart – rapen – ui
gekozen door wederhelft

supermals vlees, herkenbare smaken à la andere Flemish Foodies

 kabeljauw – mossel – schorseneer – sjalot – citroen
gekozen door mezelf

superbe smaakcombinatie, heerlijk lichte emulsie / mousseline en tegelijk sterke smaken zoals een puree met kaassmaak, tevens verrassend door gebruik van spitskool zonder vermelding in gerechtomschrijving

dessert

noten – rum – limoen – gepofte rijst
gekozen door wederhelft

geen foto, maar fenomenale smaak
door mezelf omschreven als de ultieme Cornetto

 assortiment kazen geaffineerd door kazen Schollaert
gekozen door mezelf

ik heb niet alle kaasnamen onthouden, maar hierbij een poging
gerijpte geitenkaas, Achelse Blauwe, kweeperengelei en veredelde La Vache Qui Rit

Wat mij aanspreekt in J.E.F. is de ongedwongenheid van het restaurant. Volgens mij creëren ze een basiskaart, door middel van ingrediënten met koppeltekens tussen. Op die manier houden ze ook een soort artistieke vrijheid achter de hand. Vandaag combineren ze die kabeljauw met spitskool, morgen gaan ze eerder voor zeekraal. Een vermoeden van mijn kant, geen zekerheid. Maar het maakt naar mijn aanvoelen de gerechten interessant.

In eerste instantie stel ik mij tevens steeds de vraag of ik wel genoeg gegeten zal hebben – diezelfde vraag komt terug zowel in een sterrenrestaurant als in een frituur. Na het voorgerecht weet ik al dat dat het geval zal zijn. De fles rode wijn waarvoor we opteerden bij zowel de vis als het vlees valt eveneens in de smaak. Lavia, combinatie van Monastrell en Syrah druif, Spaans, uit 2007. Omschreven als fruitig en gerijpt, en idem dito zo bevonden na proeven en verder opdrinken.

De service loopt vlekkeloos. Famke – de vriendin van chef Jason Blanckaert – en haar kompaan laten zonder veel poespas geen enkele steek vallen. Na het dessert raakt mijn lief aan de praat met de gastvrouw. Over de stoelen, de tafels, de lampen. Kortom, het interieur. Ze blijkt een oprecht sympathieke dame te zijn met een neus voor vintage die zonder enige kapsones het succes van haar Flemish Foodie meebeleeft.

Het plaatje klopt. De rekening ook. We kloppen af op € 149. En keren terug. Sowieso.