Het overkomt mij vaker en vaker. Dat mensen met mij discussies aangaan over de zin of de onzin van sociale netwerksites in het algemeen, Facebook en Twitter in het bijzonder. Doorgaans bemerk ik bij mezelf niet bijster veel spontane behoefte om deze platformen te verdedigen. Ik ben ook maar een gebruiker… Als ik er “How to suck at Facebook” of “10 things you need to stop Tweeting about” van The Oatmeal op nakijk, vermoed ik dat ik zelfs nog een gematigd exemplaar ben. Desondanks eentje dat regelmatiger naar beide netwerken grijpt dan de meesten in mijn omgeving. Met het bijhorende commentaar tot gevolg.

Mij online uitleven in afzondering, tot daar aan toe. Maar in aanwezigheid van anderen eveneens aandacht besteden aan het virtuele deel van mijn ik kan gewoonlijk op weinig begrip rekenen – en weet dan dat ik daarenboven (nog) geen data-abonnement heb.

Het originele citaat – de auteur ervan (@gtje) een beetje kennende – zal wellicht met enige ironie getweet zijn. Doch het gaat mij vooral om het bewijs van het tegendeel. Ikzelf ben geen bezitter van een iPad (mijn papa sinds deze week wel, ikzelf bijgevolg enigszins jaloers). Maar als ik in een gesprek naar mijn iPhone grijp, wil ik doorgaans iets noteren wat mij prikkelt tijdens datzelfde gesprek. Een prikkel als in een citaat, een bedenking, een blogidee, een schets, … Het onderstreept de boeiendheid van het gesprek en niet – wat velen dikwijls al te snel concluderen – mijn desinteresse. Misschien ben je wel de protagonist in mijn volgende blogpost of het model voor mijn volgende tekening.

Sharing is caring – daar haalde ook De Mortierbrigade zijn mosterd.