Een nieuwe ramenbar in town, daar moet ik heen! Zuru Zuru is het geesteskind van Nick Hofman, volgens hun Facebookpagina een man die al sinds zijn jeugd interesse toont voor de Japanse cultuur en zich liet opleiden tot ramenchef in Yokohama (Japan). Zuru Zuru is trouwens de Japanse beschrijving voor het slurpende geluid bij het eten van noedels – iets wat wij in onze Belgische eettraditie grappig genoeg als onbeleefd beschouwen. Onlangs liet ik me vrij lyrisch uit over een Antwerpse ramen hotspot – meer bepaald Takumi, dus ik ben bijzonder benieuwd of ik dit keer ook zo laaiend naar buiten wandel…
Mijn gezelschap bestaat uit ex-collega en inmiddels vriendin Jole die er in de buurt werkt. Ik arriveer als eerste en bots meteen op een indrukwekkende muurtekening van een ramenmonster. Mooi gedaan! Omdat ik niet meteen wordt aangesproken, blijf ik een beetje dralen tussen eettoog of tafeltje bij het raam aan de straatkant. Jole komt binnen en verkiest veel licht, dus installeren we ons aan de tafel.
Bij het bekijken van de menukaart valt mijn oog op het vuuricoontje bij de Spicy Miso Ramen (€ 17,50), want pikant kan mij doorgaans wel bekoren… Mijn keuze is meteen gemaakt, de compagnon kiest voor de Shio Ramen (€ 15). De kaart vermeldt nog dat alle huisgemaakte soepen zachte romige varkensbouillon als basis hebben en geserveerd worden met een sappig varkenslapje. Omdat we geen neen kunnen zeggen tegen gyoza, besluiten we bovendien om een portie krokante dumplings (gyoza) van kip en groentjes (€ 7) zusterlijk te delen. Qua drankjes houden we het braafjes bij cola zero (€ 2,50) en spuitwater (€ 2,50) om ’s namiddags nog fris te zijn op het werk.
De dumplings maken hun krokante belofte waar. Ze smaken, waardoor ik moet bekennen dat ik ze met gemak alle vijf zou kunnen opeten…
Dan wordt het even wachten geblazen. Een beetje vreemd, want behalve ons zit er slechts één iemand aan de eettoog. In een ramenbar ben je bovendien gewoon om vrij snel je kom noedels voor je neus te krijgen, vandaar dat de wachttijd bij Zuru Zuru opvalt.
Van zodra mijn Spicy Miso Ramen verschijnt, ben ik het wachten instant vergeten. Voor mij staat een bowl pikante ramen naar geheim recept, met lente-ui, bamboe- en sojascheuten en gemarineerd eitje. Twee zaken vallen op bij Zuru Zuru. Eén: die bamboescheuten komen in elke soep terug in relatief grote brokken, terwijl die bij iets meer ‘verwesterde’ ramenbars of ketens à la Umamido wat naar de achtergrond verdrongen zijn. Twee: zo’n type varkenslapje als een soort roulade at ik nog nergens. Doorgaans krijg je ofwel eenvoudige sneetjes varkensgebraad ofwel buikspek. Ik moet zeggen dat de smaakintensiteit van het vleesje bij Zuru Zuru stevig indruk maakt. Het enige nadeel is dat ik tegen het einde bij een vrij groot stuk vet aanbeland. Spicy is trouwens echt pikant en dat kan ik absoluut appreciëren. Wanneer ik de kom ongeveer twee derde leeggelepeld heb, moet ik wel een extra cola bestellen om af en toe wat te blussen.
Samengevat klopt het absoluut dat Nick als niet-Japanner de ramenkunst beheerst: ik eet met bijzonder veel plezier mijn noedelsoep boordevol authentieke smaken op. Alleen lijkt het alsof Zuru Zuru nog wat extra schwung kan gebruiken naast de keuken. Er lunchen in totaal slechts vijf mensen tijdens ons bezoekje en het ontvangstcomité kon ook beter. Kwaliteit en authenticiteit is één ding, alleen wil een klant het verhaal van Zuru Zuru en de passie van de chef ook in de bediening en de algehele sfeer voelen. Of ben ik nu te wollig?