Condacum? Jawel, dat is de Gallo-Romeinse naam voor Kontich oftewel de plaats bij de samenvloeiing. Ook wel een restaurant tegenover het gekende tuincentrum Van Uytsel. Een vriendin stelt mij voor om daar af te spreken voor een date; ik sta altijd open voor de verruiming van mijn restowereld – en tegelijk de aanvulling van mijn food reviews.
Ik loop wat vertraging op door een uitgerokken meeting en bumperknuffelen op de Brusselse ring. Mijn gezelschap wacht geduldig op mij in het eerste gedeelte met zeteltjes en een glas cava. Bij aankomst vergezel ik haar meteen.
De inrichting bij Condacum valt niet meteen onder mijn persoonlijk stijl en het is tegelijk een vrij grote zaak (gokje: 150 couverts) die op een donderdagavond voor maximum 33% gevuld is. Gelukkig zorgt mijn – verkouden – gezelschap voor de sfeer, iets wat ik na twee dagen ziek zijn en een meer dan tegenstribbelende maag wel kan gebruiken. De vraag is alleen wat ik kan verdragen na meer dan 48 uur yoghurt en andere lichte voeding…
De menuvoorstellen laten we logischerwijs links liggen. Een hapje moet kunnen en zo belanden we bij de pagina met charcuterie en oesters. We besluiten om een assortiment charcuterie (€ 25) te bestellen, inclusief zes soorten vlees en wat brood. Ondertussen vraag ik nog een extra cava en snoepen we van de mix van groene en zwarte olijven.
De plank met vlees valt wat groter uit dan in eerste instantie gedacht. De grootteorde van het prijskaartje kon nochtans een indicatie zijn: denk mortadella (mijn nieuwste vleeszwak), lomo, bresaola, proscuitto en zo. Daarbij komt wat geroosterde en met olijfolie besprenkelde ciabatta. Het vlees is zonder meer van hoogwaardige kwaliteit, maar – eerlijk is eerlijk – de portie is niet gemapt op twee diëtende en bovendien halfzieke wijfjes. Stuk voor stuk topvleesjes, dat wel! En in mijn hoofd hoor ik mijn West-Vlaamse moeder zeggen: “De eerste keer dat ik jou zag, ik dacht dat je mortadella was!”.
Ondertussen zijn we tevens in de wijnkaart gedoken die een respectabel aantal soorten per glas etaleert. Mijn vriendin kiest voor een Portugese rode (€ 7), ik blijf in hetzelfde land en selecteer in de witte categorie MC 2013, Niepoort Vinhos (€ 6) uit de Douroregio. Haar wijntje bevalt bijzonder, het mijne is niet mis en tegeljk niet meer dan dat.
Als hoofdgerecht dacht mijn compagnon eerst aan steak tartare om uiteindelijk bij de filet pur te belanden. Die is bereid op de Green Egg en wordt geserveerd met een saus naar keuze (béarnaise in haar geval), salade van spitskool en frietjes. Ik wil sowieso vis en mijn oog valt op de op het vel gebakken zeebaars met zacht gegaarde prei, eitje 63 c°, grijze garnalen, Anchoide en mousseline van Verjus (€ 27) bij de suggesties.
Zij geniet zichtbaar. Ik zucht eerlijk gezegd even als mijn bord verschijnt: vis staat hier niet per definitie synoniem voor licht, zoveel is duidelijk. De smaken zitten vrij goed, maar naar mijn persoonlijke mening ligt er gewoon té veel op het bord, is het gerecht té complex. Én twee filets van zeebaars (overigens perfect gebakken), én een traaggegaard eitje, én vier stukken prei, én zeekraal, én grijze garnalen, én die iets pikant smakende mousseline, én een zwart en weinigzeggend goedje dat wellicht de anchoide moet voorstellen, én toefjes puree. Ik ben dit soort zware combinaties niet meer gewoon, los van het feit dat ik twee dagen niet meer gegeten heb. Eindigen doe ik met een leeg bord – mijn “Eet je bord leeg!” reflex, al heb ik daar zeker geen jeugdtrauma aan overgehouden – en een opgeblazen gevoel. Zo erg zelfs dat ik niet aan koffie of zo kan denken. Jammer!
Iets te vroeg breken we dus onze gezellige avond af… Niets mis met de klassieke keuken bij Condacum, alleen zal het toch nooit mijn keuken worden.