Veel mensen zien mij als een plannertje en toch slaag ik er vaak in om wars van enige voorbereiding (behalve transport en soms verblijf) op lange of korte reis te vertrekken. Zo verging het ook voor onze blitzcitytrip naar Londen, met erachteraan een mediaconferentie in Thames City geplakt. Een vriend die datzelfde weekend ook in Londen doorbracht, reserveerde bijvoorbeeld maar liefst vier restaurants op voorhand. Wij geen enkel.

De eerste avond belanden we – na een volle herberg bij het nochtans verrukkelijk uitziende Fish Works – in de tevens tot in België doorgedrongen keten Wagamama. De edamame, duck dumplings en wat flauwe wokgerechten verdienen zelfs geen blogpost. Bijgevolg reserveer ik de volgende dag toch online bij een gezellig ogende Italiaan in Princess Road (niet ver van Primrose Hill en dus tevens vlakbij onze verblijfplaats in Camden) waar we de vorige avond voorbijfietsten: La Collina.

Bij aankomst om 20u00 worden in het kleine zaakje nog drie andere tafels bezet door koppels. Er wordt voor ons ter plekke nog een tafel van laken ververst, wat betekent dat een deel van de eetgasten op zondag vrij vroeg is komen dineren. Niet onlogisch!

Omdat ik mij al het ganse weekend niet zo lekker voel, wil ik het graag licht houden. We landen beiden bij de pappardelle con funghi selvatici e tartufo nero (homemade pappardelle with wild mushrooms and black truffles – £ 16,50). Na even twijfelen of wijn voor mij wel een verstandig idee is, bestellen we toch rood. Het wordt de goedkoopste optie: Fidelio (£ 18,50), een blend van nero d’avola en syrah. Uiteraard een Italiaan, meer specifiek een Siciliaan. En een fles spuitwater graag. Wanneer de dienster vraagt of we een voorgerecht willen, flap ik er toch nog de burrata con verdure alla griglia (burrata cheese with grilled vegetables – £ 8,50) uit om te delen. De overkant lacht: zo kent hij mij.

Ondertussen staan tussen ons kanjers van groene olijven en voor elk een soort mini-pizza. De wijn arriveert en valt volgens mijn gezelschap in de lichte categorie. Oef!

In gedachten proef ik de burrata al en het doet dan ook deugd dat het gerecht helemaal aan mijn verwachtingen voldoet: de op de tong smeltende combinatie van mozzarella en room, enkel wat olijfolie en basilicum, omringd door à la minute gegrilde groenten (aubergine, courgette, paprika). De groenten zijn – bewust of niet, ik heb het niet geverifieerd – gehalveerd, zodat de portie zonder enige moeite gedeeld kan worden. Zo heb ik het graag. Van eten delen word je immers gelukkig…

Na deze kleine smaakmaker die reeds Italiaanse competentie verraadt, rukken de pasta’s aan. De borden verrassen in positieve zin: verse papardelle, echt wilde paddenstoelen (die verdergaan dan kastanjechampignons en oesterzwammen) en als puntje op de ‘i’ van Italië versgeraspte zwarte truffel. Nu kick ik niet op truffel en dat betekent wellicht dat ik tot die 66% van de bevolking behoor die truffel niet écht smaakt. Een vriendin van mij daarentegen: haar ogen beginnen al te blinken als ze nog maar ‘truffel’ leest of hoort. Desalniettemin eten we onze pasta meer dan met smaak op.

Als afsluiter bestel ik nog een cappuccino, de overkant past voldaan. Je hoeft voor La Collina zeker Londen niet te doorkruisen. Maar als je dan toch in de buurt logeert, steekt dit met kop en schouders boven ketens à la Wagamama, Yo Sushi en co uit.